Niet meer bij mij.

Het was lang geleden.
Dat je voor mij stond.
Je mooie ogen.
En je zachte lippen.
Die ik nu.
Elke dag moet missen.
Je lange haren in de wind.
De geur die los kwam.
hmmm wat hou ik toch.
Nog steeds van jou.
Je armen om me heen.
En zeggent: ga nie weg nee .. ga niet heen.
Kon altijd uren naar je kijken.
En de secondes.
Minuten en uren.
Niet zien verstrijken.
Want met jou naast mij zij.
Kon ik geen tijd beseffen.
Want jij was dicht bij mij.
Uren lang konden we praten.
Over van alles en totaal niks.
We konden huilen.
En ook bij elkaar schuilen.
Elkaars diepste geheimen vertellen.
En ook goed op elkaar schelden.
Dan leek onze liefde net een orcaan.
Die met bliksem en regen uit elkaar zou gaan.
Maar dan legde de storm zich neer.
En kwamen we weer tot een.
En vergaten weer.
Iedereen om ons heen.
Maar nu.
Nu ben je weg.
Ver weg van mij.
Nog wel in gedachte.
Herinneringen met een lach en een traan.
Met de grote vraag.
Met een diepe zucht.

Kom JIJ.
Ooit nog bij mij terug.......