''Niet zeiken en die enkele harde noten kraken''
ave,
een waarschuwing vooraf,
deze digitale dagboekpagina is niet gevuld met een vrolijk verhaaltje,
rare weetjes,of met foto's van oude rommel die ik weer eens heb gekocht,
zo als men van mij is gewend ...
dit digitale dagboekpagina is zwaar moedig,
deprimerend, zo als ik me laatste tijd sterk voel...
ik weet van mezelf dat ik soms best deprimerend kan denken,
en accepteer het ook van mezelf...
het komt en gaat, meestal wisselt de deprimerende stemming zich af met een bijna psychotische gekte..
daarin kan ik bijvoorbeeld denken dat ik een eigenaar ben van een theepottenmuseum,
of een filosoof, of mijn persoonlijke favoriet, een kabouter en elfjes deskundige...
van elk van deze ''manies'' kon ik genieten, achteraf...
echter voel ik nu mezelf steeds verder en verder en verder afzakken in negativiteit ...
ik vraag me steeds vaker af, was het niet beter dat ik niet leefde...
voor sommigen is leven iets moois, soms zelfs iets vanzelfsprekends,
voor mij is het een vermoeiende opgave, een gevecht, elke dag...
ik voel sterk dat ik een last ben voor mijn directe omgeving...
zo ergert mijn vriendin zich ''groen en geel'' aan mijn gekten,
en ergens geef ik haar gelijk, mijn denkwijze en logica is meestal zacht gezegd ''vreemd''...
ik probeer haar in alles tegemoet te komen, het op haar manier te doen,
maar vaak gaat het zo tegen mijn gevoel in, dat ik mezelf daarin juist wegcijfer...
zij zegt dat ik onzeker ben, ik was nooit onzeker tot dat ik dieper in de relatie kwam...
''wie ben ik namelijk om aan mijzelf te twijfelen,toch...''
het lijkt of ik niets in haar ogen kan goed doen,
en haar woede en verdriet maakt me voorzichtig, dat als onzekerheid kan worden gezien...
soms vraag ik me ook af,of we wel nog samen horen,
ik maak zo veel woede bij haar los, ik doe haar zo veel pijn,
terwijl ik dat helemaal niet wil...
als ik alleen zou wonen,dan zou niemand last van mij hebben,
dan was ik die gekke mannetje waar je mee en om kon lachen...
echter heb ik voor dez erelatie gekozen, en moet gewoon zo als mijn vader zo zeggen;
''Niet zeiken en die enkele harde noten kraken''
faithfully yours
The TeaRat
een waarschuwing vooraf,
deze digitale dagboekpagina is niet gevuld met een vrolijk verhaaltje,
rare weetjes,of met foto's van oude rommel die ik weer eens heb gekocht,
zo als men van mij is gewend ...
dit digitale dagboekpagina is zwaar moedig,
deprimerend, zo als ik me laatste tijd sterk voel...
ik weet van mezelf dat ik soms best deprimerend kan denken,
en accepteer het ook van mezelf...
het komt en gaat, meestal wisselt de deprimerende stemming zich af met een bijna psychotische gekte..
daarin kan ik bijvoorbeeld denken dat ik een eigenaar ben van een theepottenmuseum,
of een filosoof, of mijn persoonlijke favoriet, een kabouter en elfjes deskundige...
van elk van deze ''manies'' kon ik genieten, achteraf...
echter voel ik nu mezelf steeds verder en verder en verder afzakken in negativiteit ...
ik vraag me steeds vaker af, was het niet beter dat ik niet leefde...
voor sommigen is leven iets moois, soms zelfs iets vanzelfsprekends,
voor mij is het een vermoeiende opgave, een gevecht, elke dag...
ik voel sterk dat ik een last ben voor mijn directe omgeving...
zo ergert mijn vriendin zich ''groen en geel'' aan mijn gekten,
en ergens geef ik haar gelijk, mijn denkwijze en logica is meestal zacht gezegd ''vreemd''...
ik probeer haar in alles tegemoet te komen, het op haar manier te doen,
maar vaak gaat het zo tegen mijn gevoel in, dat ik mezelf daarin juist wegcijfer...
zij zegt dat ik onzeker ben, ik was nooit onzeker tot dat ik dieper in de relatie kwam...
''wie ben ik namelijk om aan mijzelf te twijfelen,toch...''
het lijkt of ik niets in haar ogen kan goed doen,
en haar woede en verdriet maakt me voorzichtig, dat als onzekerheid kan worden gezien...
soms vraag ik me ook af,of we wel nog samen horen,
ik maak zo veel woede bij haar los, ik doe haar zo veel pijn,
terwijl ik dat helemaal niet wil...
als ik alleen zou wonen,dan zou niemand last van mij hebben,
dan was ik die gekke mannetje waar je mee en om kon lachen...
echter heb ik voor dez erelatie gekozen, en moet gewoon zo als mijn vader zo zeggen;
''Niet zeiken en die enkele harde noten kraken''
faithfully yours
The TeaRat
02 mrt 2016 - bewerkt op 02 mrt 2016
- meld ongepast verhaal
-
hailey99
woensdag 02 maart 2016 01:32
Als jij denkt vreemd te zijn...dan weet ik helemaal niet meer wat ik nog ben...
-
NoFuture (opgeheven op 8-10-2016)
woensdag 02 maart 2016 06:29
Waarschijnlijk zijn jouw rare trekjes juist 1 van de dingen waardoor je vriendin verliefd op je is geworden. Relaties gaan met ups en downs, net als het echte leven. Hopelijk zit je snel weer in een "up".
-
IamZen (opgeheven op 5-3-2016)
woensdag 02 maart 2016 08:48
Ik loop telkens tegen ditzelfde soort probleem aan.
-
Gewoon ik
woensdag 02 maart 2016 11:48
het komt en gaat, meestal wisselt de deprimerende stemming zich af met een bijna psychotische gekte..
daarin kan ik bijvoorbeeld denken dat ik een eigenaar ben van een theepottenmuseum
Dat was je toch ook echt?
-
oeleboele
woensdag 02 maart 2016 22:25
Misschien moet je eens een serieus gesprek hebben met je vriendin..
Over je gevoel dat je misschien niet goed genoeg bent voor haar.. of controleer eens of je gevoel juist is. Vind ze je echt vervelend soms of is dat alleen jouw gevoel?
Ik weet zelf dat je heel overtuigend kan zijn als je iets denkt en voelt, maar het hoeft echt niet zo te zijn.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 08 nov 2022 ... ( 2 )
- O 01 nov 2022 ik snap het niet helemaal... ( 15 )
- O 23 okt 2022 ooit waren we elkaars tegenpolen...
- O 28 sep 2022 vogeltjes bijvoeren
- O 23 sep 2022 protesten
- O 22 sep 2022 een middelvinger... ( 1 )
- O 15 sep 2022 hedendaagse profeten ( 7 )
- O 09 sep 2022 jaren geleden... ( 5 )
- O 08 sep 2022 mythes,goden ,en legendes... ( 2 )
- O 02 sep 2022 ? ( 5 )
- O 03 aug 2022 pff ingewikkeld al die geslachten... ( 5 )
- O 16 jul 2022 protest
- O 14 jul 2022 vertrouwen hebben...
- O 11 jul 2022 nieuws waarde is ver te zoeken... ( 1 )
- O 08 jul 2022 3nieuwe bewoners...