Nieuw = Eng

Ik studeer aan de universiteit. Periode 3 is vandaag begonnen. Nieuw vak, nieuwe mensen, nieuwe groepen, nieuwe locaties, nieuwe colleges, tutorials, practica etc. Kortom, alles is anders.
Ik kan slecht tegen verandering. Nee, niet omdat ik van gewoonte houdt, autistisch ben o.i.d.. Ik vind nieuwe dingen gewoon heel eng. Volgens mijn omgeving straal ik veel zelfverzekerdheid uit. Alsof ik het allemaal wel prima vind. Zo ervaar ik het niet. Ik vind nieuwe dingen rete spannend en kan er al weken voordat het gebeurt tegenop zien. Ik heb destijds er bewust voor gekozen door te gaan van havo naar vwo om de nieuwe school, universiteit, te vermijden. Ik was er niet klaar voor. 2 Jaar was helaas net te veel.

Zondag nacht kreeg ik een paniekaanval. Ik heb ze vaker laatste tijd. Ik slaap slecht, en als ik slaap heb ik last van slaapverlamming. Ik raak bij bewustzijn maar mijn lichaam slaapt nog. Ik ben eens gediagnosticeerd met een paniek-/angststoornis. Het maakt het wakker worden er niet makkelijker mee.
De paniekaanval was een opeenhoping van de stress van afgelopen week. Lichte spanning over het krijgen van mijn punten van afgelopen examenperiode, het mysterie rondom een vriend die compleet van het padje is, het dichterbij komen van het eind van de vakantie en tot slot de acceptatie dat ik langzaam aan weer alleen ben. Ik vind alleen zijn prettig, me alleen voelen niet. Groot verschil.

's Ochtends heb ik mijn zusje geappt of ze met mij samen de nieuwe periode in wil stappen. Letterlijk. Ik had vandaag college in een gebouw waar ik nog niet eerder was geweest. Ik heb nog niet genoeg vertrouwen om zulke dingen alleen te doen. Ze kent mij, ze weet hoe mijn hoofd werkt, ze heeft het zelf ook. Samen staan we sterker. Morgen gaan we weer samen er naartoe. Gewoon nog even aan het handje genomen worden, om het af te leren. Ik ben blij dat ik haar heb.

Ik mag heel trots op mezelf zijn. Qua studie kan ik het bijna niet beter doen. Ik heb alle vakken waar een examinering van bekend is gehaald. Ik heb er voor mijn gevoel niet alles aan gedaan wat ik had kunnen doen, wat mijn manier van leren is, en toch heb ik alles gehaald. Het is een beetje onwennig om niet constant te falen. Ik durf er best wel trots op te zijn alleen het gevoel is er nog niet.
Mentaal gaat het niet heel fantastisch. Volgende week dinsdag zie ik mijn therapeut weer. Tot die tijd probeer ik niet teveel na te denken over de dingen die mij gebeuren. Dinsdag gooi ik alles eruit. Daarna wordt het beter.

Aankomende donderdag is een nieuwe oefening op mijn vandaag overwonnen draak. Ik ga 's avonds meedoen met de paaldansles op de universiteit. Ik moet bepaalde bewegingen laten zien, zodat ik vervolgens vrij mag trainen. Zelfstandig trainen mag nooit alleen vanwege veiligheid. Ik moet dus donderdag ook vrienden maken die met mij willen trainen.
Ik voel me net een klein kind. Bang dat niemand mij aardig vindt, of dat mensen mij een broekie vinden. Of erger, vanwege mijn niveau, ik ben al intermediair, wordt ik niet meer als beginner opgevangen. Ik overdenk dit.

Ik overdenk alles. Echt alles. Ik las een artikel over mensen die alles overdenken. Ik weet wat ik ben en hoe in functioneer. Ik ben hoog gevoelig en ik denk veel te veel over dingen na. Er staat wel tegenover dat ik heel eerlijk ben. Wanneer ik niet eerlijk ben, was er gewoon nog iets om over te denken.
Zoiets als sorry zeggen. Ik zeg het niet graag. Het is toegeven van je fouten, dat is niet makkelijk. Het is ook verbale bevestiging van iets wat in mijn hoofd tientallen scenario's heeft gehad. Iets wat in mijn hoofd zit er uit krijgen is een van de moeilijkste dingen voor mij. Wanneer ik dus sorry zeg, betekent het meer dan het überhaupt kan dragen.
Wanneer ik spijt probeer te betuigen, zijn er geen woorden die het juist kunnen beschrijven. Meer woorden maken het niet beter, minder ook niet. Er zijn geen juiste woorden.
Dit kwam even random naar boven.

Goodnight, night.