Nieuwe opdracht

Na maandenlang pech hebben gehad bij het vinden van opdrachten, werd ik ongeveer anderhalve week geleden benaderd via LinkedIn. Ik had in mei al het eerste contact gelegd, nadat deze vrouw een oproep had geplaatst voor een freelancer in mijn vakgebied, maar na een paar berichten hoorde ik niets meer van haar – en was ik het eigenlijk ook alweer vergeten. Ik heb inmiddels al op zo veel functies gereageerd, en gesprekken gehad.

Maar, ze nam dus opeens weer contact met me op. Vroeg of ik nog beschikbaar was. En ik gaf aan dat ik dit wel was. Een dag later hadden we een videocall. Ze was enthousiast. Ik ook. En een week later (donderdag) had ik mijn eerste werkdag. Op kantoor daar.

Veel nieuwe indrukken, veel mensen leren kennen, al meteen in meerdere meetings gegooid, omdat iedereen teksten nodig heeft. Het is hectisch. Er liggen bergen werk. En dat is tof!

Stel je het volgende voor:

Er is een moederbedrijf. Namens dat bedrijf werk ik, met het team marketing (dat eerst uit twee vrouwen bestond, nu met mij erbij zijn we met z’n drietjes). Onder het moederbedrijf zitten drie dochterbedrijven en daar doet team marketing de marketing voor. Voor drie bedrijven dus. Die alle drie wel raakvlakken hebben, maar tegelijkertijd compleet verschillend.

Ik heb al vaker freelance werk gedaan. Zelfs al voor meerdere bedrijven tegelijk (Een tijdje twee bedrijven tegelijk. Twee dagen in de week de ene, drie dagen in de week het andere bedrijf). Maar die waren erg verschillend. En: ik begon er niet tegelijkertijd aan.

Nu heb ik dus in één dag van alles gehoord over drie verschillende takken. En aangezien ik vooral informatieve content moet schrijven en alles toch vrij technisch is, is het van groot belang dat ik de drie verschillende dingen uit elkaar haal. En gestructureerd te werk ga. Daarom heb ik al verschillende mapjes in mijn computer gemaakt, voor elk bedrijf eentje. Idem met mijn schrijfsoftware. Anders raak ik het overzicht compleet kwijt. Haha.

Werk is er dus genoeg. De CEO van het moederbedrijf haalde al opgelucht adem toen ik er was: ‘we hebben je echt héél hard nodig,’ zei ze.

Het was een warm bad waar ik in terechtkwam. Hele aardige mensen. Een heel warm bedrijf. Ik heb een goede klik met mijn twee marketing-collega’s. En de man van afdeling sales van een van de dochterbedrijven is ook enorm aardig.

Wat me vooral opvalt, en zeker vergeleken met andere freelanceklussen die ik in de technische sector heb gehad: deze organisatie is heel erg mensgericht. Ze bieden technische oplossingen, maar zien dat vooral als hulpmiddel en wéten dat het vooral de mens is die het uiteindelijk moet doen. En die mensgerichtheid zie je ook op kantoor.

Wie me een beetje kent, weet dat ik erg kijk naar de kleuren van het DISC-model. Het is handig – zeker met mijn functie – om te weten met welke kleuren je te maken hebt. Zelf ben ik geel, en loop ik vooral in organisaties die erg blauw of roodgekleurd zijn.

Gele mensen zijn innovatief, creatief, praatgraag en houden van gezelschap. Ze kijken naar gevoel: iets moet goed voelen. Ze kunnen erg ongeduldig zijn, het moet vooral niet te lang duren (zijn vaak bijvoorbeeld kunstenaars, of mensen die vaak als een soort natuurlijke leider worden gezien)

Blauwe mensen zijn mensen die vooral taakgericht zijn en erg op de feiten zitten. Ze zijn langzaam, letten op details en komen zelf niet snel met ideeën (dit zijn vaak mensen met technische beroepen, of beroepen met veel regeltjes. Denk aan ICTers, juristen, of ambtenaren)

Rode mensen zijn de typische managers. Weten wat er gedaan moet worden, en hoe ze moeten delegeren. Ze handelen snel, maar denken daarbij niet vaak aan het gevoel van een persoon. Ze zijn ook geneigd om veel te willen, en taken uit te delen, maar niet altijd even goed in staat om mensen mee te nemen, ze gooien vaak iets over de schutting en verwachten dat jij het wel oplost (dit zijn vaak politici of managers)

Dan heb je trouwens ook nog de groene mensen. Dit zijn mensen die meegaand zijn, anderen helpen. Je hebt niet altijd door dat ze er zijn, of hoe belangrijk ze zijn, tot ze er opeens niet zijn. Ze komen zelf niet snel met ideeën, maar volgen vooral. (Dit zijn vaak mensen die bijvoorbeeld in de zorg werken. Of denk aan een schoonmaakster die ervoor zorgt dat elke ochtend het koffiezetapparaat is aangezet voordat kantoorpersoneel komt).


Groen en blauw komen het meeste voor. En als je, zoals ik, veel in de technische hoek zit, dan heb je dus vooral te maken met blauwe mensen. Of: een combinatie van blauw met rood. Het voelt dan snel heel onpersoonlijk. Geel en blauw staan lijnrecht tegenover elkaar. Waar ik als geel persoon snel dingen voor elkaar wil krijgen (bijvoorbeeld even een wijziging op een website, zoals een zin anders), kan zo’n proces met een blauw persoon wekenlang duren. Want: ze hebben alles zo afgesloten op de site, dat ik er met mijn eigen inlog niet kom. En ze willen wel echt even zeker weten of dit is wat er gedaan moet worden. En ze hebben het eigenlijk best druk. Dus het duurt, en duurt, en duurt.


Eigenlijk ga ik met dit soort klussen dus al uit van een rode en blauwe mentaliteit op de werkvloer. Het was tijdens de videocall al leuk om direct op te merken dat de vrouw waarmee ik sprak ook geel is. En donderdag merkte ik hoe het hele bedrijf enorm geel is. Alle kleuren zijn er natuurlijk wel, dat is altijd al. Maar dit is voor het eerst dat ik een dominant geel bedrijf heb gevonden. En dat is fijn. Een feest der herkenning.

Gisteren vanuit huis gewerkt voor dit bedrijf en de eerste tekst voltooid. Nu afwachten wat ze ervan vinden. Een leuke, nieuwe uitdaging, waar ik oprecht zin in heb. En dat terwijl ik een hele tijd dacht: bah, wil geen opdrachten meer doen.