No big fucks

Ik ben best lekker bezig. Dingen gaan zeker niet goed maar wat is dan ook goed? De mensen die mij mezelf ontnemen zijn uit mijn leven. Ik heb geen stress, geen sociale spanning. Ik heb heel veel mensen om mij heen die om me geven en aan me denken. Zo veel, dat ik soms niet eens voor mezelf hoef na te denken wat ik zou moeten vinden en voelen. Dat is ook niet de bedoeling.

Laatste week heb ik wat vaker mijn frustraties uitgesproken. Begrepen wordt het niet, wel gerespecteerd. Dat had ik echt nodig, het respect dat ik bepaalde situaties ervaar zoals ik dat doe. Mijn sociale kringen beginnen groter te worden. Dat gezegd hebbende, ik heb weinig 'tijd' om echt alleen te zijn. Ik voel twee dingen.
Aan de ene kant voel ik verlichting omdat ik geen tonnen meer op mijn schouders leg, maar enkele honderden kilo's. Nou, ook niet eens, het is nog lichter dan dat maar onbestemd. Onbestemd dus, dat is het volgende. Ik voel mij af en toe wat verder van mezelf verwijderd. Dagen en gebeurtenissen gaan zo snel nu. Eerder gaf ik toe aan mentale vermoeidheid. Nu ga ik door. Ik ga niet door op reserves, ik weet gewoon steeds net afdoende energie te vinden. Ik put niet verder uit, maar bijtanken gebeurt ook niet. Dat was ik wel altijd gewend om te doen: één avond sociaal, drie avonden alleen of met één iemand. Met iemand zijn die bijzonder hoog staat aangeschreven kan mij energie geven. Ik schijn die energie een ander helaas wel te ontnemen. Ik ben dus gestopt met dat doen, vandaar deze onbestemde gevoelens. Spreek mij maar over een half jaar. Ik zal niet meer zijn wat ik nu ben.
Oh ja, het andere wat ik voel. Verzwaard. Het draait allemaal om gewenning. Ik was gewend dat zeker eens per week (hier onderbrak ik het schrijven even want er kwam een gigantisch insect tegen de muur op omhoog gelopen recht naast waar ik zat. Ik had een hartverzakking) er een situatie ontstond waarin ik emotioneel maar ook fysiek en rationeel compleet over hoop lag. Ik ben niet zwak, dan was ik er niet meer geweest hoe crux ook, ik ben sterker dan ik ooit zal geloven dus het is geen drama maar de mate waarin ik dit uit lijkt voor de omgeving op drama. Voor mij, maken zij de drama, ik niet. Dus, ik heb die mensen van de hand gedaan. Daag.

Die gewenning dus. Ik kan er kort over zijn, het is er dus niet meer. En het voelt verontrustend. Ik ben actief aan het oefenen om gewoon maar op een beperkte hoeveelheid informatie te geven op een dag. Ik ben diehard aan het filteren. Ik doe dingen waarvan ik vind dat ik er gewoon zin in heb. Ik denk er niet over na waarom en hoe dan en wat het betekent, ik doe het gewoon. Hallo, ik ben de vernieuwde jij. Ik blijf nog even hangen, je went er wel aan.

Ik ben heel erg toe aan vakantie.

Goed gaat het dus niet perse, alle factoren die het slecht lieten gaan zijn terug gekropen naar het donkere hol waar ze vandaan kwamen.
Die Fuckboy trouwens, niet dat het de moeite is om er woorden aan over te laten, die is ook terug gekropen. Hij was saai.

Heb alweer iemand anders ontmoet. Betekent dit dat ik dan toch een sletperiode krijg? Het zou mensen kunnen verbazen but then again, zou ik daar wel om geven? Je weet je donkere hol wel te vinden.