nog even een verhaaltje

er was eens, ooit in een ver ver gelegen heden een monster
hij was niets meer dan dat, een monster, net wat je er in wil lezen.

zijn trots maakte dat hij vaak alleen was, zijn gedachtes moesten puur blijven
want dat was immers dat wat hem een monster maakte.

op een dag in zijn monsterlijke doen kwam hij er achter,
hij moest toegeven, ja in al die jaren had hij dat zelden gedaan,
van uit trots en eer, maar dit keer, was het een eer toe te geven,

los van wat hij dacht en wat zij gedaan had,
los van al het verleden, moest hij toch toegeven dat zijn liefde sterker was dan zijn trots.
zijn liefde was niet zo zeer gekrenkt, noch zijn ego, het was gewoon de pijn van liefde
het weten dat dingen niet altijd zo gaan als je hoopt
hij had het haar al vergeven voor hij het wist
en zij zij had zijn vergiffenis al afgewezen voor zij het deed,

en ging het daarom ?
waarschijnlijk niet in haar ogen, niet in zijn ogen, maar de uitwerking was wel als zo danig
hij voelde geen wrok, zijn trots was niet gekrenkt, niet door haar, want zij was opgestaan eer het gebeurde
had iets terug gezegd voor dat het voorviel,
en zij was er eerlijk in zoals hij eerlijkheid beleeft, tegenover jezelf eer je de ander kan inlichten,
bijzonder zo kijk hij naar haar, los van wat zij zou denken en doen,
dat boeit niet in liefde voor een ander, en voor t eerst besefte hij,
de kalmte van liefde voor de ander is de liefde die je terug krijgt.

waar hij normaal in tirades zou vervallen
was hij nu minder beinvloed, of was het wel dat hij tireerde
maar bleef het daadwerkelijke monsterlijke uit.
werd hij dan een softie ?
misschien in de ogen van hen die hem als monster zien,
maar hij zag het als liefde,
en liefde niets is zo hard als liefde,

wat zij ook mocht denken, over verleden heden en toekomst
hij zou haar lief hebben, niet om de rare reden van eer of trots
maar uit de onmogelijkheid echt boos te worden.

was het zijn koppigheid ?

nee want hij moest niet vergeven noch vergeten,
slechts reageren opdat er geen andere mogelijkheid is.
niet reageren zou niet eerlijk zijn,

en zo zo kwam hij tot de gedachte,
eer wat is dat anders dan eerlijk handelen en denken,
en zij had eer en dat kon hij alleen maar respecteren met liefde,
zo ook naar ieder ander, maar zij zij was nu zijn focale punt
en zo geschiede het dat hij haar liefde in ere hield.
was het haar liefde of zijn liefde voor haar, en is er verschil ?

misschien wel

nee hij zou monster zijn en blijven, eerder een monster, in staat tot monsterlijk denken en doen.
maar niet zonder een monsterlijke liefde, voor haar en vele andere
omdat zij die zijn liefde eerlijk hanteren, zijn liefde verdienen,
en hoe ego het ook klinkt, liefde is een gift, maar niet zonder eer.

op een dag zal hij vergeten
omdat hij vergiffenis gevonden heeft.
haar vergiffenis ?
of dat van zichzelf ?
of slechts de betekenis van het woord in de gevoelens van de dag ?

lief jou.