Nog steeds jij

Wat haat ik het toch! Wat haat ik mezelf toch! Na al die jaren, jaren waarin ik alles een plaatsje had moeten kunnen geven, doe je nog steeds zoveel met me. ik heb al zoveel geprobeerd, maar ik kan je gewoon niet vergeten, dus waarom zou ik het laatste beetje wat ik dan nog met je heb, onze gesprekken, laten gaan..? Kan ik dat uberhaupt wel? Ja, ik denk het wel. Als het echt moet. Maar wil ik het ook? Daar twijfel ik geen seconde over.. Nee! Ik wil het helemaal niet! En daarom heb ik ook maar voor mezelf besloten dat ook niet te doen. Hoeveel pijn het me ook doet, als ik je niet spreek is die pijn net zo erg..
En ik vind het raar dat ik nog steeds zoveel van je hou, zelfs na 6 jaar is dat gevoel niet minder geworden. En iedere keer als ik aan je denk, en aan al onze leuke dingen van toen, breekt mijn hart weer.
En aan de ene kant vind ik het zo fijn om met jou over 'toen' te praten, omdat ik dan merk dat jij het ook allemaal nog weet. Onze gekke dingen, onze 'ruzies', alle gesprekken die we ooit maar hebben gehad, hoe we elkaar noemden.. Na al die tijd weet je het nog steeds! Net als ik..
Maar aan de andere kant doet het me ook pijn. We weten het allebei nog steeds, we zijn het allebei niet vergeten, maar wat hebben we daar aan? Wat heb ik daar aan? Het breekt gewoon alleen maar mijn hart, keer op keer.
En ik weet ook wel, misschien is het beter om alles los te laten. Maar dat kan ik niet..
Ik kan de herinneringen niet los laten. Ik kan jou niet nog verder loslaten. Dat kleine beetje wat we nog hebben wil ik vast blijven houden. Omdat het zo'n vertrouwd gevoel is..
Ik weet het eigenlijk gewoon even niet meer, en daarom schrijf ik het maar weer op.
Terwijl de tranen weer achter mijn ogen prikken...

Ik mis ons, zoals we toen waren... </3