Nog steeds neem ik afscheid

Lieve broer, je was mijn allerbeste vriend. Wat er ook gebeurd. Hoe erg we ook ruzie hadden. Wat er ook gebeurde, we hielpen elkaar tot we uit de put waren. Hoe erg de ruzie ook was, samen losten we ons probleem op en konden samen weer door een deur gaan. Ja broertje lief, je was echt wat je kan noemen, mijn beste vriend. De beste die ik ooit had kunnen krijgen. Wat jij bij jezelf hebt gedaan, heb je echt niet verdient broertje. Echt niet. Hoe zeer jij ook denkt van wel, geloof me nou maar, dit verdiende je echt niet. Ook jij had recht op een mooi, lang en gelukkig leven. Een gelukkig leven zoals in sprookjes beschreven staat. Alleen dat heb je bij jezelf weggenomen en dat had je echt niet hoeven te doen.. Dat gewoon een gil om hulp gegeven, dan had ik je die meteen aangeboden. Jammergenoeg was je net zo koppig als mij en wou je nooit hulp, van wie dan ook. Zelfs niet van je eigen ouders. Zelfs niet op de momenten dat je dat het meest nodig had. Samen groeiden we op tot wie we nu zijn. Samen groeiden we op tot wie ik nu ben, want jij bent er niet meer. Baal je daar soms niet van ? Ik wel. Ik had graag willen weten hoe jij nu zou zijn geweest. Hoe jouw stem nu zou zijn, hoe jij er nu uit zou hebben gezien.. Jammergenoeg zal ik daar ook niet achterkomen. Ik zal achter zoveel dingen niet kunnen komen, alleen maar omdat jij er niet meer bent. Maar broertje, ik vind wel dat jij ook hoort te weten, dat wij een goede band hadden. Een sterke band, en band die gewoon niet te vernietigen was. Ik weet zeker dat die band er nu nog ergens zal zijn, alleen weet ik niet waar. Ik ben die band kwijt broertje, maar op een dag zal ik hem weer terug vinden en dan ben ik weer in harmonie met mezelf en met iedereen om me heen.
Broer, hoe verschillend we soms ook waren, we begrepen elkaar in ieder geval wel goed. We wisten wat er in ons hoofd omging, waar we aan dachten. Volgens mij ben ik nog nooit met iemand in mijn leven zo close geweest als met jou.. Raar maar waar. Broer, we waren allebei de helft van een geheel. Als je naar me keek, wist je wat ik bedoelde. Als je naar me keek, wist je waar ik aan dacht. Als je naar me keek, wist je alles wat ik wist. Het was net alsof we elkaars gedachten lazen. Woorden waren nooit nodig bij ons, maar als je elkaar zo goed kent, dan is dat op een gegeven moment helemaal niet meer nodig. Onze band.. Verdomme, ik mis onze band lieve broertje. Zo ongelooflijk erg.. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen zonder die band van ons. Ik baal ervan dat ik die kwijt ben.. Ik wil hem terug. God, wat wil ik die band toch graag terug..
Toen ik te horen kreeg van de dokters dat jij het niet zou gaan redden, ging ik kapot. Ik werd boos, kwaad, woedend. Woedend op de dokters. Hun waren toch de mensen met de wondermiddeltjes ? Hun waren toch de redders ? De helden ? Als ze dat echt allemaal waren, waarom konden ze mijn broertje dan niet helpen ? Waarom niet ? Waarom konden ze dat niet ? Waarom lieten ze hem gewoon daar doodgaan in een bedje en lieten ze hem daar sterven ? Er was niks met hem aan de hand ! Hij lag gewoon te slapen.. Niks was minder waar. Een coma waar hij nooit meer van wakker zou worden.. Nooit meer. Ik was boos op mezelf, want ik was altijd degene die zei dat we nooit uit elkaar zouden gaan. Ik was degene die zei dan niemand ons zou kunnen scheiden. Ik zei dat allemaal en ik heb het nogeens niet waar kunnen maken. Ik heb het niet waar kunnen maken voor jou. Vandaar de schuldgevoelens broertje. Ik weet dat ik er niks aan kan doen, dat weet ik echt wel. Maar toch voeld het alsof het allemaal mijn schuld is. Het is misschien niet waar maar toch.. Het doet zo'n pijn. Zo'n pijn dat mijn belofte gebroken is. Gebroken voor altijd.. Zo voel ik me. Zo voel ik me al sinds jij er niet meer bent.
Ze hebben ons uit elkaar gehaald. Ookal maakte jij de eerste zet, de dokters hielpen je niet. Niet goed genoeg. Hoevaak heb jij de eerste dag wel niet een shock gehad en geen enkele verpleger kwam ons helpen ? Dat we voor minutenlang moesten schreeuwen op hulp ? Te vaak. Ik heb je beloofd aan je bed, dat ik je hier zo houden. Hier waar je thuis hoort, hier waar iedereen je nodig heeft. Wat kon ik nou doen ? Ik was nog maar een kind. Wat kon ik nou allemaal gaan beloven ? Ik was pas 9 jaar. Je bent niet meer hier, maar zo ver weg. Op een plek waar je thuishoort misschien. Een plek waar je vast en zeker wel rust zal hebben gevonden. Ik weet niet of er leven na de dood is broertje, maar jij zult dat nu vast en zeker onderhanden wel weten.. Als het kan, vertel het dan ook eens aan mij. Ik ben soms best wel nieuwsgierig wat er gebeurd als je doodgaat. Dus als het lukt en je krijgt een kans om het te zeggen of te laten zien, doe dat dan eventjes voor je broertje.
Ondanks alles wat je hebt gedaan. Ondanks hoe verschrikkelijk je laatste dagen ook waren, ik zal je nooit veranderen.. Ik zal je nooit uit mijn geheugen wissen want je bent zoveel waard. Jij bent miljoenen herinneringen waard, want elke herinnering is miljoenen andere herinneringen waard. Als je nu bij me was. Voor maar een paar minuten, dan had ik maar een simpel iets tegen je te vertellen.. Het simpelste wat ik maar zou kunnen bedenken is om te zeggen tegen je dat ik van je houd.