Nonrebel
Zo dat is lang geleden. Dat ik even de tijd heb genomen op md wat te schrijven.
Ik heb het idee dat ik van hot naar her ren of dood op de bank lig, iets ertussen is er niet! Echt wat neerzetten hier is dan geen optie.
Ondertussen heb ik voor het eerst wat gestolen uit de supermarkt, maar daarover meer
J. was vrijdag weer eens gezellig eten. Nu ik haar alleen in het weekend nog kan zien is ze vrijdagavond vaak bij mij aan tafel te vinden, mijn ouders vinden het dan weer minder grappig als ik bij haar ga eten. We kwamen op ethische dilemma's en blabla. Mijn vader vertelde dat het in het ziekenhuis vaak zo gaat dat als een collega ziek word deze voorrang krijgt en dus vaak geen of weinig wachttijd heeft tot een operatie/behandeling.
Ik vind dat heel begrijpelijk, niet perse het juiste, maar wel heel begrijpelijk. J. snapte daarentegen er geen snars van. Zij vind dat je als arts een plicht hebt objectief mensen te behandelen. Je mag niemand voortrekken.
Tuurlijk is dat allemaal zo, maar laten we reeël wezen, als ik later een ziek kind heb en ik weet iemand die dat wel even snel voor mij kan fiksen dan maak ik daar gebruik van! Hangt er natuurlijk ook van af hoe ziek ziek is enzovoort. Maar als J. op sterven zou liggen dan zou ik echt wel zorgen dat ik mijn connecties zou gebruiken!!!
J. is van mening dat je geen arts mag zijn als je niet objectief kan zijn. Maar in mijn ogen ben je eerst mens, en dan pas arts. Niet omgekeerd. Als arts ben je dus menselijk, maak je menselijke fouten en ben je niet objectief. Als mijn kind/vader/vriendin ziek is dan ben ik ten eeste hun moeder/dochter/vriendin en dan pas arts. Ik maak me druk om hen en als ik echt een verschil kan maken in hun behandeling doe ik dat dus ook.
De discussie laaide hoog op. J. was echt kwaad gewoon, hoe DURFDE ik zo te denken. En ik voelde me aangevallen om het feit dat zij zulke hoge verwachtingen van mij heeft als ik later eenmaal arts ben.
----------------------------------------
We hebben een wasmachine! Wajo leuk, maar jammerlijk weer dat wasmiddel zo duur is. Ik naar de appie om daar wasmiddel te halen na uitgebreid overleg met mijn moeder welk middel is moest hebben en waarvoor ik nodig zou hebben, ik weet geen reet van wassen. Maar zo moeilijk blijkt het niet te zijn.
Anyhow, ik had dus doodleuk wasmiddel gehaald en loop met mijn zooitje smerige kleding naar de wasmachine in de heilige veronderstelling dat daar ergens zo'n schenktuit zou liggen waar ik het wasmiddel ik kan doen. Nergens.
Oh. Huh?
Ik naar het kruitvat, of ze die dingen los verkochten. Dat dezen ze niet. Oh. Hoe kom ik er dan aan?
In de appie liep ik weer eens langs het wasmiddel, zag ik daar op vele flessen wel zo'n dop zitten en op andere waren ze er weer af.
Na 10 minuten voor dat rek heel aandachtig hebben staan kijken pakte ik zo'n schenktuitding in mijn hand en liep vervolgens nog 10 minuten aandachtig te kijken. Daarna liep ik, met dat ding in mijn hand, weg, heel schichtig om mij heen kijkend en mezelf vervolgens slaand dat ik zo achterlijk en verdacht hoofd trok. Maar goed. Na de halve appie door te lopen deed ik het ritsje van mijn tas open en pakte mijn mobiel alsof ik gebeld werd waarna ik 'perongelijk' dat ding in mijn tas liet vallen en toen ben ik de appie uitgerend.
Pffffff.
Gered.
Wat een nonrebel ben ik.
Ik heb het idee dat ik van hot naar her ren of dood op de bank lig, iets ertussen is er niet! Echt wat neerzetten hier is dan geen optie.
Ondertussen heb ik voor het eerst wat gestolen uit de supermarkt, maar daarover meer
J. was vrijdag weer eens gezellig eten. Nu ik haar alleen in het weekend nog kan zien is ze vrijdagavond vaak bij mij aan tafel te vinden, mijn ouders vinden het dan weer minder grappig als ik bij haar ga eten. We kwamen op ethische dilemma's en blabla. Mijn vader vertelde dat het in het ziekenhuis vaak zo gaat dat als een collega ziek word deze voorrang krijgt en dus vaak geen of weinig wachttijd heeft tot een operatie/behandeling.
Ik vind dat heel begrijpelijk, niet perse het juiste, maar wel heel begrijpelijk. J. snapte daarentegen er geen snars van. Zij vind dat je als arts een plicht hebt objectief mensen te behandelen. Je mag niemand voortrekken.
Tuurlijk is dat allemaal zo, maar laten we reeël wezen, als ik later een ziek kind heb en ik weet iemand die dat wel even snel voor mij kan fiksen dan maak ik daar gebruik van! Hangt er natuurlijk ook van af hoe ziek ziek is enzovoort. Maar als J. op sterven zou liggen dan zou ik echt wel zorgen dat ik mijn connecties zou gebruiken!!!
J. is van mening dat je geen arts mag zijn als je niet objectief kan zijn. Maar in mijn ogen ben je eerst mens, en dan pas arts. Niet omgekeerd. Als arts ben je dus menselijk, maak je menselijke fouten en ben je niet objectief. Als mijn kind/vader/vriendin ziek is dan ben ik ten eeste hun moeder/dochter/vriendin en dan pas arts. Ik maak me druk om hen en als ik echt een verschil kan maken in hun behandeling doe ik dat dus ook.
De discussie laaide hoog op. J. was echt kwaad gewoon, hoe DURFDE ik zo te denken. En ik voelde me aangevallen om het feit dat zij zulke hoge verwachtingen van mij heeft als ik later eenmaal arts ben.
----------------------------------------
We hebben een wasmachine! Wajo leuk, maar jammerlijk weer dat wasmiddel zo duur is. Ik naar de appie om daar wasmiddel te halen na uitgebreid overleg met mijn moeder welk middel is moest hebben en waarvoor ik nodig zou hebben, ik weet geen reet van wassen. Maar zo moeilijk blijkt het niet te zijn.
Anyhow, ik had dus doodleuk wasmiddel gehaald en loop met mijn zooitje smerige kleding naar de wasmachine in de heilige veronderstelling dat daar ergens zo'n schenktuit zou liggen waar ik het wasmiddel ik kan doen. Nergens.
Oh. Huh?
Ik naar het kruitvat, of ze die dingen los verkochten. Dat dezen ze niet. Oh. Hoe kom ik er dan aan?
In de appie liep ik weer eens langs het wasmiddel, zag ik daar op vele flessen wel zo'n dop zitten en op andere waren ze er weer af.
Na 10 minuten voor dat rek heel aandachtig hebben staan kijken pakte ik zo'n schenktuitding in mijn hand en liep vervolgens nog 10 minuten aandachtig te kijken. Daarna liep ik, met dat ding in mijn hand, weg, heel schichtig om mij heen kijkend en mezelf vervolgens slaand dat ik zo achterlijk en verdacht hoofd trok. Maar goed. Na de halve appie door te lopen deed ik het ritsje van mijn tas open en pakte mijn mobiel alsof ik gebeld werd waarna ik 'perongelijk' dat ding in mijn tas liet vallen en toen ben ik de appie uitgerend.
Pffffff.
Gered.
Wat een nonrebel ben ik.
10 feb 2009
- meld ongepast verhaal
-
eeytje
dinsdag 10 februari 2009 12:53
Hmm... interessante discussie met J.
Als ik je verhaal zo lees zou ik zeggen dat ik het met jou eens ben... maar het kan ook zijn dat als ik haar verhaal heb gehoord, ik daar achter sta.
Anyway, wel iets om overna te denken. Zeker als je arts gaat worden
Hahahahaha... dat gejatte ding kan ik me zo goed voorstellen!!!
Ik heb dat eens met een jurk gedaan. Ik kocht een jurk zonder bandjes, want hij was heel leuk en ik dacht dat ik er zelf wel bandjes aan zou kunnen naaien. Kom ik later weer in die winkel, blijkt er aan de meeste jurken een zakje te hangen waar gewoon kant-en-klare bandjes in zitten!! Maar bij mij was het er dus afgevallen (of afgejat
).
Dus ik neem zo'n jurk mee naar het pashokje, ga een uur erin staan wachten zodat het geloofwaardig lijkt en haal vervolgens die bandjes uit het zakje en stop ze in mn zak. Daarna met bonzend hart de jurk teruggegeven aan de "pashokbewaker-vrouw". Ze merkte niks. Ik de winkel uit en buiten echt: pfjieeeuwww!
Wat een mietjes
-
Gewoon ik
dinsdag 10 februari 2009 18:16
Artsen zijn mensen. (En ik heb in de 3,5 maand genoeg medische fouten zien gebeuren om dat bevestigd te zien. Je gelooft je ogen niet wat een fouten er gemaakt worden. Wel kleine, maar ik schrok toch wel een beetje van het aantal.)
100% objectief zijn is nooit mogelijk, in welk beroep dan ook.
Weet je dat artsen buitenlanders minder serieus nemen dan Nederlanders? En vrouwen minder serieus dan mannen?
Ik bedoel maar. -
Gewoon ik
dinsdag 10 februari 2009 19:50
(Qua patienten bedoel ik dan he. Buitenlandse patienten en vrouwelijke patienten worden minder serieus genomen. Niet echt objectief...)
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 04 okt 2010 You mean nothing to me anymore ( 1 )
- O 22 sep 2010 The head and the heart
- O 06 aug 2010 Porcelain fists
- O 29 mei 2010 Zo heel jij mij ( 1 )
- O 26 mrt 2010 Parasieten ( 2 )
- O 25 mrt 2010 Mama
- O 20 feb 2010 Off. ( 2 )
- O 14 feb 2010 "Als je van me houdt, verander je voor mij" ( 2 )
- O 07 feb 2010 De brand, de dood ( 1 )
- O 23 jan 2010 Stelletjes en klefheid. ( 4 )
- O 20 dec 2009 studenticulinair ( 5 )
- O 10 dec 2009 Bekentenis ( 2 )
- O 14 nov 2009 Strijd tegen vaccinatie ( 13 )
- O 12 nov 2009 Studie ( 1 )
- O 05 nov 2009 Wakker worden ( 4 )