Nooit meer anders denken
Eigenlijk wil ik stiekem niet meer, eigenlijk wil ik gewoon alles achter me laten, een heel eind optieven, niemand meer met mn gezeik lastig gaan vallen en gewoon willen wegraken. niemand hoeft met me mee, niemand hoeft me te missen, als ik maar niet meer hoef.
Ik doe alles als ik daarmee alles in één keer zou oplossen, ik weet dat ik dit 100 keer per dag denk, zeg of schrijf maar daar is MD voor, om te schrijven wat je denkt en wilt.
Op dit moment wil ik wegzijn, alsof ik nooit geboren geweest ben, dat ik nooit een bewustzijn gehad had, dat ik desnoods een miskraam was geweest of een net-te-laat-zaadje tijdens het bevruchten toendertijd.
Ik meen het, ik zit er soms zo doorheen dat de mensen om me heen niet weten wat ze moeten doen of zeggen. Praten helpt niet meer, denken helpt niet meer, en soms denk ik dat hier schrijven me ook niet echt helpt. Maar ik doe het toch, ik probeer erover te praten en ik probeer het in mn hoofd op orde te brengen en ik probeer hier nog steeds iets boeiends op te schrijven, maar al die dingen mislukken ook.
ik ben bang om me aan mensen te hechten, bang dat iedereen me pijn gaat doen, de enige plek waar ik me op mn gemak voel moet ik nog vinden en ik ben bang dat ik noooooit meer anders zal denken.
Ik ben echt op aan het raken, de leuke dagen als gisteren zijn niet genoeg om energie uit te putten op de dagen die eromheen zitten. Ik merk gewoon dat ik teveel in de war raak van wat er allemaal met me gebeurd, ik ga waarschijnlijk ooit zo erg doordraaien dat ik echt niet weet wat ik doe en drastische beslissingen en maatregelen ga nemen...
Misschien ga ik wel weer seroxat vragen, het is geen ideale oplossing maar die zal er toch nooit komen, en het is wel EEN oplossing, en dan hoor je wel, het is vergif en zo maar je krijgt t via je huisarts dus echt heel slecht zal t wel net zijn, en als dat welzo zou zijn dan neem ik die bijverschijnselen wel voor lief. Dood ga je toch, en liever volgende maand met een goed gevoel dan nog 50 jaar met dit kutgevoel...
Ik wou dat ik t gevoel kon bechrijven, ik wou dat ik mensen kende die het ook hadden, die me begrijpen, die ik het niet hoef uit te leggen, die met me praten en van elkaar begrijpen wat we bedoelen....
kutzooi gewoon, ik hou t niet vol, let maar op..
Ik doe alles als ik daarmee alles in één keer zou oplossen, ik weet dat ik dit 100 keer per dag denk, zeg of schrijf maar daar is MD voor, om te schrijven wat je denkt en wilt.
Op dit moment wil ik wegzijn, alsof ik nooit geboren geweest ben, dat ik nooit een bewustzijn gehad had, dat ik desnoods een miskraam was geweest of een net-te-laat-zaadje tijdens het bevruchten toendertijd.
Ik meen het, ik zit er soms zo doorheen dat de mensen om me heen niet weten wat ze moeten doen of zeggen. Praten helpt niet meer, denken helpt niet meer, en soms denk ik dat hier schrijven me ook niet echt helpt. Maar ik doe het toch, ik probeer erover te praten en ik probeer het in mn hoofd op orde te brengen en ik probeer hier nog steeds iets boeiends op te schrijven, maar al die dingen mislukken ook.
ik ben bang om me aan mensen te hechten, bang dat iedereen me pijn gaat doen, de enige plek waar ik me op mn gemak voel moet ik nog vinden en ik ben bang dat ik noooooit meer anders zal denken.
Ik ben echt op aan het raken, de leuke dagen als gisteren zijn niet genoeg om energie uit te putten op de dagen die eromheen zitten. Ik merk gewoon dat ik teveel in de war raak van wat er allemaal met me gebeurd, ik ga waarschijnlijk ooit zo erg doordraaien dat ik echt niet weet wat ik doe en drastische beslissingen en maatregelen ga nemen...
Misschien ga ik wel weer seroxat vragen, het is geen ideale oplossing maar die zal er toch nooit komen, en het is wel EEN oplossing, en dan hoor je wel, het is vergif en zo maar je krijgt t via je huisarts dus echt heel slecht zal t wel net zijn, en als dat welzo zou zijn dan neem ik die bijverschijnselen wel voor lief. Dood ga je toch, en liever volgende maand met een goed gevoel dan nog 50 jaar met dit kutgevoel...
Ik wou dat ik t gevoel kon bechrijven, ik wou dat ik mensen kende die het ook hadden, die me begrijpen, die ik het niet hoef uit te leggen, die met me praten en van elkaar begrijpen wat we bedoelen....
kutzooi gewoon, ik hou t niet vol, let maar op..
06 mei 2007
- meld ongepast verhaal
-
Reopyfth
zondag 06 mei 2007 21:39
Hoi,..
Alles wat jij opschrijft spaart mij de moeite zo lijkt het soms.
Gewoon weg zijn, foetsie!
Ergens helemaal alleen, geen rekening houdend met wie dan ook!
Of zelfs er nooit zijn geweest,.. dan had een andere IK nu al dat gezeik.
Opnieuw beginnen kan alleen met babystapjes las ik laatst in de psychologie.. Het langzaam weer leuk maken voor jezelf.
Maar het is kritisch en ongelooflijk hoe wij mensen onszelf in de weg kunnen zitten. Bijna onmenselijk!
En daarbij,.. we láten ons kwetsen, we laten het toe, we stellen ons open en hop daar loop je weer de kant op kwetsuur,...
Misschien mis ik je hele punt, maar ik denk dat je gelijk hebt,..
Liefhebben is een heel gevaarlijk werkwoord
You better let it all out!!
Liefs van Reopy.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 12 jan 2012 De laatste strohalm ( 5 )
- O 20 dec 2011 Als je oud vuil maar lang genoeg laat liggen
- O 13 nov 2011 magnegatief ( 1 )
- O 16 okt 2011 ik trek de hele wereld overhoop ( 3 )
- O 28 aug 2011 antiwinterdipmix-reclame!
- O 23 jul 2011 van me laten horen ( 3 )
- O 27 apr 2011 Werken om niet toe te geven
- O 05 apr 2011 Stel dat ik het antwoord weet... ( 5 )
- O 04 mrt 2011 genieten zoals ik gewend was...
- O 02 mrt 2011 met n oud puma logo ( 2 )
- O 08 jan 2011 De dood opzoeken ( 15 )
- O 31 dec 2010 Precies een jaar geleden ( 1 )
- O 31 okt 2010 ik ben gevormd ( 2 )
- O 31 okt 2010 Hoe kom je hier
- O 29 okt 2010 geintje van google? ( 21 )