Nu een halfjaar na mijn verhuizing!!

28 febr. definitief afscheid genomen van mijn vrienden.. Ik zou ze voorlopig niet weerzien want ik ging mijn bestaan voortzetten in oostenrijk samen met mijn ouders.. 29 febr. trokken we in ons huis. De eerste 4 maanden 2 appartementen verbouwd.. 1 appartement gerestaureerd, ander appartement totaal nieuw gebouwd. Dat waren 4 maanden keihard werken.. want in de zomermaanden hadden we gasten.. Tussendoor begon ons paardenpension ook al te lopen.. Nu hebben we zelf een eigen pony en paard en 2 pensionpaarden. Dat is ook veel werk, maar het is wel heel leuk om te zien hoe ze door het weiland heen dartelen. Ik heb een klein half jaar school gevolgd. Vanaf maart tot juli. Slechts om de taal te leren en te kijken hoe het daar allemaal te werk gaat.


Ik heb nu 6 weken zomervakantie achter de rug en nu nog 2 te gaan. Aan de ene kant wil ik wel na school want ik heb nu totaal geen ritme en ben laatste tijd erg moe en omdat ik niks te doen heb ga ik op me kamer voor de tv hangen en doe ik niks.. jaa me volvreten met koekjes en snoep slechts uit verveling. (gelukkig kan ik het hebben, want kheb tog ondergewicht) Maar elke keer zie ik het beeld al voor me dat ik zo alleen in de klas zit.. dat alles wat er woord gezegt langs me heen gaat en dat ik weer in mezelf keer.. ik ben gewoon bang om er alleen voor te staan. Vanacht droomde ik dat ik met mijn broer, zijn vriendin, (die allebei in nederland wonen) en mijn beste vriendin uit nederland aan het wandelen was en dat er ineens toen we opzij keken een orkaan onze kant op kwam.. Ik ging op een muurtje zitten en riep dit redden we niet.. dit redden we niet.. Verderop stond een half afgebouwd huis.. Er zaten geen ramen in maar er kwam wel iemand naar buiten die er schijnbaar woonde.. heel raar.. we konden daar in de kelder schuilen, maar ik kon niet overeind komen van het muurtje.. Ik had die kracht niet meer en ondertussen was die orkaan er al bijna.. Mijn beste vriendin en me broer hebben me meegetrokken en toen schrok ik wakker.. Ik vond het heel apart en het leek net alsof de droom zei: dat als ik zelf de kracht niet meer had.. er altijd mensen zijn die me er door heen trekken. Het klinkt allemaal heel raar, maar dat vond ik zelf ook..

Maar toch.. ik blijf bang dat ik het niet trek.. Ik blijf denken dat ik er helemaal alleen voor sta.. Misschien wel omdat ik al zoveel vrienden heb verloren door deze keuze te maken.. ik ben gewoon bang dat als ik weer een keuze maak.. weer mensen kwijt raak.. het is echt heel moeilijk.. het heeft tijd nodig.. dat weet ik wel.. maar doordat ik niet over mijn gevoelens kan praten met de mensen om me heen,, krop ik dat op en dat komt er dan een keer uit en dan heb ik weer een paar dagen dat ik ontzettend in de dip zit.. niet dat het elke week zo is.. meestal een keer in de drie à vier weken.. ligt eraan hoe alles verloopt.. als er gasten zijn en ik het daar gezellig mee heb trek ik het best een tijdjee.. maarja die zijn nu allemaal weer weg en dat is best klote.. Elke keer afscheid nemen van de mensen waar je net een beetje vrienden mee begint te worden.. Ik moet zeggen.. ik leer wel mijn gevoel uit te schakelen tijdens een afscheid.. Het komt misschien heel kil over,, maar ik moet toch wat.. anders hou ik het helemaal niet vol.. maargoed.. ik begin kramp te krijgen dus ik stop nu.. ik schrijf binnenkort wel weer..
xxxx