oeps, dat was nou niet de bedoeling

Ik had vandaag mijn 'supervision' waarin mijn baas zou vragen hoe alles gaat en aanwijzigingen zou geven over hoe ik de aankomende tijd kan werken. Ik had niet zo veel te vertellen, ben er niet met mijn hoofd bij geweest de eerste weken van 2004. Hij vroeg dus of ik dit, dat en het ander wou doen, omdat ik dat nog niet gedaan had. opeens zei hij: 'wat vind jij daar nou van?' ik' vraag me alsjeblieft nu niet wat ik er van vind' hij 'ik geloof dat je er niet echt bij bent sinds 2004 is begonnen.' nou dat deed het , ik begon spontaan als een klein kind te huilen. STOM! (Mijn ouders zeiden van de week al dat ik de 'emotionele' was in het gezin.)

Ik ben ook doodmoe, denk dat het nu eindelijk beter gaat, ben niet meer verkouden, opa en Bodie zijn vorig weekend begraven, dus een nieuwe start. De hele week ging het goed, kwam mijn bed uit (dankzij John, die een uur eerder dan hij hoeft op stond elke ochtend om koffie voor mij te maken, ... doet hij normaal nooit) en was vrolijk. Maar dan vraagt mijn baas me om dit dat en wat dan nog te doen, terwijl ik hard probeer twee weken in te halen waar ik er wel was, maar niet veel uit mijn handen kon krijgen, ja, toen barste die bom, die misschien al veel eerder had moeten barsten. Ik had gewoon een week vrij moeten nemen toen ik ziek was in plaats van een dag, ik had reden genoeg, maar nee: 'ik moet werken, kan die en die vergadering toch niet missen.'

Mijn baas vroeg lief (nadat hij tissues had gehaald) of ik even een weekje vrij wou nemen om bij te komen: 'ik ga volgende week naar Tenerife' was mijn antwoord... 'Ik neem al vrij!'

Ik schaam me kapot, op mijn werk zo uit te barsten. Maar ja, kan ik niks meer aan doen. In ieder geval snapt mijn baas nu wel waarom ik zo weinig gedaan heb de afgelopen tijd. De 'supervision' is uitgesteld tot na mijn vakantie. Ik ben van plan heel erg ervan te genieten, en goed verfrist thuis te komen. Nou... het nieuwe jaar toch weer een keer overnieuw beginnen, en dit keer wel goed!

Liefs Imke