Of een tijdmachine.....

ja ik ben er weer. en het gaat weer over hetzelfde.
Dat komt omdat ik schrijvend makkelijker kwijt kan wat ik te melden heb, pratend ben ik een chaoot, altijd al geweest, niet alleen over dit onderwerp maar zodra ik iets uit moet leggen vliegen mn woorden door elkaar. in de reactie van robyn op mijn vorige verhaal zei ze dat ik zo goed mijn gevoelens en zo kon uiten, en dat kan ik idd alleen schrijvend, ik heb daarom ook mijn schoonouders een brief geschreven gisteren.

ik ga gewoon weer mekkeren, als je t wel weet ondertussen en geen zin heb dan staat linksboven een pijltje en dan ben je van me af.

het is frustrerend, ik zeg net tegen dr, t is niet in 1 keer over, ook niet binnen een week, als je gewoon je mond opentrekt van hey t gaat de verkeerde kant op, dan ben je op tijd, en gaat t dan nog fout dan is t nog wel klote maar ik zeg zo een relatie zijn 2 personen, en als die relatie niet goed gaat dan moeten allebei die personen eraan werken, maar dat was in dit geval niet zo. en dat frustreerd me.
geen kansen gewoon stekker eruit.

het voelt alsof ik een oud meubel of zo ben, je raakt erop uitgekeken en wordt weggegooid.
Slechtste gevoel dat een mens kan hebben, je kan het niet aan. het is ondraaglijk, en toch moet ik hem dragen, maar hij is loei en loeizwaar.

ik wil me zo graag even relaxen, even een paar uurtjes gewoon zitten of hangen op de bank, onzin op tv kijken of gewoon nergens aan denken, maar dat lukt niet.
ik wilde dr vragen of ze langskwam vannacht, dan kon ik mijn hoofd op dr schoot leggen net als altijd, en dan speelde ze met mijn haar en ik was megarelaxed dan.
maar dat is over, dat is geen optie.

ik praat tegen haar, zeg haar wat in mijn ogen allemaal kan, ze luisterd dan. ik blijf doorkletsen en dan zegt ze, ik weet niet wat ik moet zeggen, dus ik lul dan maar even door.

het is zo erg dat je iets wat je zo graag wilt, niet krijgt, het enige waar je waarde aan hecht of nodig hebt, ligt te ver weg.

liefdesverdriet heet dit toch? klinkt wel veel minder erg dan ik het ervaar. liefdesverdriet is nog ontelbaar veel minder erg dan dit. en iedereen snapt wat je bedoeld en toch weet je dat je t niet goed omschrijft, dat je t liefst een nieuwe naam bedenkt voor je eigen ellende, maar dr is geen woord erg genoeg om t uit te leggen.

schrijven moet ik dus maar, miljoenen keren hetzelfde verhaal typen op mydiary, en ik blijf t doen, net zolang als ik er behoefte aan heb.

ik ben zo moe he, ik wil nog niet naar bed want dan wordt ik weer zo vroeg wakker, en om 3 uur snachts kan je naar niemand toe, je kan niet maken om te bellen, en op msn is ook geen hond... dus afleiding is op dat uur ver te zoeken

klerezooi allemaal, ik kan er gewoon niet mee omgaan. mensen zeggen, t duurt misschien een hele lange tijd, maar ooit voel je je goed, maar ik heb t geduld er niet voor. mn vrouw terug, of een tijd machine zijn de enige 2 opties die mij hieruit kunnen helpen.