Of je sushi lust!

Afgelopen zaterdag zijn wij met ons gezin naar het sushi restaurant in Groningen geweest. Mijn broertje wist verder niet wat hij voor zijn verjaardag wou dus werd besloten om naar een restaurant te gaan waar je anders toch niet komt. Bij binnenkomst vroeg de serveerster aan mij: sambal bij? Nee dat zei ze niet, slechte grap van mij… Ze zei: u heeft gereserveerd? Dus ik zeg: nee, dat zullen mijn ouders zijn geweest, maar die zijn er nog niet. Ze waren er namelijk nog niet. Die ouders van mij wonen nu al weet ik hoelang in de stad, hoe lang duurt het voordat je weet dat je in een stad voorrang moet nemen in plaats van krijgen, en dat je absoluut niet moet bellen!?

Nou goed, veel vijven en zessen later waren mijn ouders daar ook en konden we onze jassen weghangen. Is vijven en zessen later trouwens een Nederlands of een Gronings spreekwoord?

We bestelden een verrassingsmenu waarbij je gewoon door de kok wat voorgeschoteld krijgt. Daar was ik blij mee, want ik had eigenlijk helemaal geen zin om iets uit te zoeken. Door de honger kon ik enkel maar aan eten denken, maar kon ik niet focussen op 1 soort. Heel vervelend.

Op een gegeven moment in een gesprek over Japan dat wij als gezin hadden, zeg ik opeens: Maar die jappen… Oeps, denk ik bij mezelf. Is Jappen zeggen eigenlijk niet net zo iets als tegen een chocoladebruin persoon nigger zeggen? Als die kok me maar niet gehoord heeft, want dan maakt hij vast sushi van me, Sweeney Todd stijl. Of nog erger, hij vind het zo eerloos dat ik daar op de bar harakiri moet plegen. (Rituele Japanse zelfmoord met als doel eerverlies te voorkomen)

Als eerste ronde drinken hadden we sake bestelt. Dat is warme rijstwijn. Het eerste slokje denk je dat het heel lekker is, maar na een paar slokken kom je erachter dat dit waarschijnlijk een reflex van je smaakpapillen is geweest. Ik was blij toen ik het ophad en het weg kon zetten zonder dat de serveerster me eerloos vond en me zou dwingen tot harakiri. De sfeer was gespannen

Toen kwamen de gerechten, stuk voor stuk lekkere vlees en vis gerechten. We moesten dit alles met stokjes eten. Je kon de serveerster wel om oer-Hollands bestek vragen maar ik durfde geen harakiri te riskeren. Het was echt verrukkelijk eten en als Pièce de résistance hadden we een kreeft. Die was me toch een potje lekker. Jammer alleen dat je hem ook gewoon als kreeft op je bord kreeg en je hem zelf nog moest dwingen zijn vlees aan je te geven, maar dan smaakte het ook alsof er engeltjes op je tong piesten.

Het was ook vet gezellig want je zit aan een soort vierkante bar met in het midden de kok waardoor je vet makkelijk met andere groepen aan de praat komt. En als ik kok was, zou ik hier willen werken. Die lui krijgen direct waardering voor hun werk. Die gasten doen ook allemaal vette trucjes, nooit geweten hoeveel je met een bakspatel kan. Ik dacht altijd dat zo’n ding in de keuken hangt als anti-inbraak systeem. Bij nood bakspatel beetpakken en er op los slaan. Zoiets.

Toen ik wegging werd ik ook nog gegroet door een meisje dat verderop aan een bar zat. Een beetje lullig want ik had geen flauw idee wie het was, al deed ze me wel aan iemand denken. Maar die iemand was ze vast niet. Dus dan blijft maar één ding over: ze vond me aantrekkelijk. En ook al was dat niet zo en kende ze me wel ergens van, dan nog vind ik dat ze me aantrekkelijk vond. Het is beter voor mijn ego als ik die versie van de waarheid blind accepteer.

Al met al was het echt super eten en zeker voor herhaling vatbaar. Al vond mijn vaders portemonnee van niet. En mijn vader was het daarmee eens.

- harakiri (Jezus, dit word echt mijn nieuwe stopwoordje. Bekt toch lekker weg? Je kan het ook heel snel achter elkaar uitspreken en dan klink je als een kieviet met identiteitscrisis, of als een pedo. Is dat trouwens niet hetzelfde? Maar nog één keer zodat het ook echt het stopwoord van het verhaal is: harakiri!)