"officieel naar de klote"

Ben net bij de divorce office geweest, mooi woord maar het is gewoon iemand die ons helpt te scheiden en een engelse naam intressanter vind dan mannetje-die-je helpt-scheiden.

Het was erg snel, we hebben er nog geen half uur gezeten, en klaar was het, we mogen zelf alles regelen en dan zorgt hij dat het officieel word.
Stom hoor, ik stond buiten te wachten toen K kwam aanrijden, ze stapt uit en het eerste wat ze zegt is: "Kijk niet zo chagrijnig" .... ik dacht bij mezelf: "Hallo, kijk es naar het kloteweer, waar we heengaan, hoe ik me voel en hoe ik tegen jou aankijk" eignelijk reden zat om allesbehalve vrolijk te wezen. (en t kost me nog n vrije middag ook)

Ik zat gewoon naast een vrouw waar ik ooit mee getrouwd ben en ik had het gevoel alsof het gewoon een kennis is die ik graag mag, verder niets. ik snap mezelf niet, ik was zo stapelgek op dr, dat moet er nog zijn, alles wat ik op mn dak krijg dankzij haar heeft alle gevoelens weggemaakt, en toch kan ik het zlef niet geloven dat ik niet meer van dr hou, ik deed het namelijk zoveel dat ik dacht dat het nooit over KON gaan. Tranen met tuiten heb ik gejankt om dr, gesmeekt om niet zo raar te doen, alles heb ik gedaan en nu kan ik me niet voorstellen dat ik dat gedaan heb.

Dat klopt toch niet, het moet nog ergens zijn, misschien verdring ik het, misschien denk ik door de ellende die ze me bezorgd dat het zo is, maar ikzelf kan het niet geloven terwijl ik het wel zo voel, ik wil dit zo snel mogelijk achter de rug, ik wil alles gedaan hebben, klaar met alles zijn....

Ik zie het net als een pleister, die moet je ook in 1 ruk eraftrekken, als je t uitsteld wordt je er bang voor en als je t langzaam doet doet het pijn. ik wil dit ook zo pijnloos mogelijk, ik heb genoeg aan mn kop.

laat me alsjeblieft alles vergeten, gooi een baksteen op mn kop, de hersenschuding neem ik voor lief, maar wis alles uit, wis mn hele leven maar helemaal uit. al moet ik opnieuw leren lopen, praten, lezen, zindelijk worden weet ik veel, laat me alles vergeten en vanaf nu een beter gevoel hebben...

Weet je ik moet steeds denken aan de film "the matrix" over mensen in een virtuele wereld en eruit willen.
Als dat bestond dan wilde ik ingepugd worden, op voorwaarde dat ik alles geloofde wat er in kwam en dat ze me een veilig gevoel "inprogrammeerden" laat mij dan maar in t echt in n zak slijm met n pin in mn achterhoofd wachten tot ik opgeofferd word, als ik me tot die tijd maar goed voel.

kloteleven, je hebt er niks aan.... ik wil geeneens kinderen meer, als ik dit meemaak en volgens anderen zoveel mensen met mij, waarom neem ik dan kinderen, die hebben mijn genen, die kunnen zich ook zo gaan voelen, dat wil je ze toch niet aandoen, wat voor kutvader ben ik dan, alleen maar kinderen omdat ik t leuk vind, ik heb ze nog niet eens, misschien vind ik n kind van mezelf wel n ramp...
en dan gaanz e zich 20 jaar later ook zo voelen misschien, en dan weet ik hoe ze zich voelen en zal ik de reden zijn dat ze zich zo voelen want ik wilde ze zo graag.

Was ik maar nooit aan een leven begonnen, ik ben mn hele leven een luilak geweest, waarschijnlijk heb ik alles opgemaakt toen ik naar t eitje toezwom, had ik niet moeten doen toen, maar toen kon ik nog niet denken, dat is waarschijnlijk door moeder natuur expres gedaan, als je als zaadje kon denken dan begon niemand eraan denk ik.

zoveel moeite, jarenlang doe je moeite om uiteindelijk dood te gaan, al die fucking moeite voor niks geweest. ik haat mijn leven, ik weet dat dat dramatisch en klinkt als iemand die aandacht zoekt, maar aandacht heb ik genoeg, en dat helpt niet eens meer.
ik heb mezelf vanmorgen echt officieel uitgeroepen tot "officieel naar de klote" en ik maak er ook geen geheim van, ik kan nog steeds mezelf zijn terwijl ik naar de klote ben denk ik, ik heb zelfs net bij die divorce-office geprobeerd grapjes te maken, of ze aankwamen is een tweede, ik zag K er in ieder geval om lachen. maar mijn gemoedstoestand is echt helemaal over de kop gegaan.

rust moet ik hebben, rust en afleiding, alleen ik denk dat die 2 dingen onmogleijk samen kunnen en toch is dat voor mij de oplossing denk ik. T enige wat ik nu doe is doordraaien en afvragen welke stappen ik waar en wanneer moet gaan zetten.

Vandaag of morgen stort ik in en kan je me opvegen en weggooien, ben ik waardeloos voor anderen geworden, en de enige schuldige aan al deze gevoelens en zo ben ik zelf, en de enige die het kan veranderen ben ik ook zelf, maar om dingen te veranderen moet je erin geloven en dat is wat ik dus mis. ik geloof niemand, inclusief mezelf, alles is weg, als ik iets positiefs zeg lieg ik dat bijna.

had ik maar wijze woorden voor mezelf, kon ik mezelf maar aanpraten wat anderen proberen, dan lukt t wel, ik moet het zelf geloven maar dat doe ik niet. zelfs als ik mezlef inpraat dat ik een doemdenker ben, dat ik de dingen niet helder zie, als ik al die dingen tegen mezelf zeg, dan nog weet ik dat wat ik zeg waarschijnlijk zo is maar het lukt me niet om het ook te geloven, stapelgek word je ervan, echt helemaal stapelmesjogge.

kon ik maar eens over wat anders lullen, ik snap niet dat ik bij mensen op volglijst sta, als je me 1 keer leest heb je ze allemaal gelezen volgens mij. (daarentegen doet t me ook wel weer goed dat ik erop sta, ben ik toch iets intressanter dan ik dacht). mijn hele leven draait op dit gevoel, mijn hoofd denkt maar 1 ding: "hoe overleef ik dit leven?" Wat moet ik doen om me weer te voelen als ik wil.

Waarschijnlijk zal ik altijd met deze ideeën blijven zitten, op een gegeven moment kan ik ook niet meer vrolijk spelen en zal ik ook niet leuk meer zijn om mee om te gaan, dus grijp ik nu elke kans op leuke mensen en dingen.... die zijn afleiding, afleiding zolang het duurt. als ik iets leuks doe dnek ik niet aan al het gezeik, maar zodra ik er weg ben weer wel. De leuke dingen zijn niet genoeg om de gedachtes die ik eigenlijk heb voorgoed weg te werken...

ik ben echt snel tevreden hoor, als ik heb wat ik wil hoor je mij niet meer, maar tot nu toe heb ik nog niet alles wat ik wil en zal ik pas een fractir anders gaan denken als ik alles wat ik wil wel heb.