Oke dan niet.

Oke dan niet was het laatste wat ik zei,

Ik hoopte zo dat je voor me zou gaan na al die ellende.
Ik wou gewoon dat ik terug kon naar zaterdag om je te vertellen wat voor een eikel je nu bent.
Gisteren zei je opeens dat we " Niks hebben"

Sorry? We zoenen alleen met elkaar we hebben alleen samen seks we praten alleen met elkaar we flirten alleen met elkaar? Dit is al bijna een relatie maar dan zonder een officele datum.

Ik hoopte gewoon zo dat je alles meende, dat je echt bij me bleef.
Ik heb zo veel met je gedeeld.
Je zou bij me blijven, je zou me steunen, je zou van me houden, je zou me geen pijn meer doen, je zou me beschermen en lief hebben je hebt het beloofd..
Mijn hoofd die op je borst lag en mijn naakte lijf dat tegen je aan drukte.

Ik vertrouw je en ik geef om je.
Ik hoopte gewoon zo dat je me vast hield en zei dat het een misverstand was.

Gisteren ging alles mis ik moest huilen en had zo veel stress.
En jij zei " Het komt wel goed schatje "

Ik geloofde je en hoopte.
En nu laat je me zitten, je negeert me en laat niets meer van je horen.

Zo veel mensen hadden gelijk ALWEER.
Waarom ben ik bij je terug gekomen? Waarom gaf ik je nog een kans?
Waarom ben je terug gekomen ? Waarom val ik altijd op je?
Je maakt me van streek, bang, down, en hulpeloos.

Ik spartel hier maar in het donker opzoek naar het licht.
Iedereen zeurt maar en klaagt tegen me, ik wil gewoon een knuffel en zijn armen om me heen.

Ik weet nu al dat ik hem zaterdag helemaal space op hem.
Ik wil hem slaan en schoppen.
Maar tegelijkertijd vast houden en bij hem huilen.

Ik wil gewoon dat het goed komt maar waar moet ik in Gods naam nog die hoop vandaan halen?

Op deze momenten wou ik dat ik weg kon van alles en iedereen.