Oma

Ik loop al een hele tijd rond met het idee om een stuk over mijn oma te schrijven. Mijn oma is zo'n super bijzondere vrouw. Ik bewonder haar enorm.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Toen mijn oma 2 jaar was overleed haar moeder. Haar vader kon niet voor het gezin zorgen en oma kwam in het kindertehuis bij de nonnen terecht. Ik ken helaas niet veel verhalen uit haar jeugd. Ik weet dat ze op haar 21e tbc kreeg en werd opgenomen in een sanatorium. Dit was precies tijdens de oorlogsjaren. Na de oorlog heeft ze mijn opa ontmoet. Mijn opa was al getrouwd en had kinderen. Hij was niet gelukkig. Bij mijn oma was hij dat wel. Mijn oma raakte zwanger van hem en mijn moeder werd geboren. In die tijd was dat natuurlijk een grote schande. Mijn oma woonde alleen met mijn moeder. Ze moest er ook nog bij werken. Na een tijd is mijn opa bij zijn gezin weggegaan en bij mijn oma en moeder gaan wonen. Ze konden niet trouwen, want in die tijd was het niet zo makkelijk om te scheiden. Toen volgden de gelukkigste jaren uit haar leven. Ze was samen met mijn opa en mijn moeder.

Toen ik 2 jaar was overleed mijn opa. Dit was natuurlijk een grote ramp voor mijn oma. Nu was ze weer alleen. Ze heeft zich toen volledig op mij gestort om te overleven. Ik was haar alles. Mijn moeder had heel veel moeite om de dood van haar vader te verwerken. Ze voelde zich vaak rot. Gelukkig was mijn oma er altijd voor mij. Ik heb zelfs nog een half jaar bij haar ingewoond. We hadden een hele speciale band in die tijd. We deden alles samen en niets was haar te gek.

Toen ik 13 was kreeg ik serieuze verkering. Dit werd gelijk een nieuwe periode in de relatie met mijn oma. Ze heeft mijn trouwen meegemaakt en vond het een fantastische dag. Ik heb er altijd verdriet van gehad dat ze zo alleen is. Ook na fantastische dagen kwam ze weer alleen thuis in haar flat en kon met niemand over haar gevoelens praten. Maar ze zeurt hier nooit over. Nooit. Ze is een hele sterkte vrouw.

Toen werd mijn zoon geboren. Ze was nu overgrootoma. En ze was zo trots! Helemaal gek is ze van hem. Ze vind het vreselijk dat ze niet met hem kan doen wat ze altijd met mij heeft gedaan. Maar wat ze kan, dat doet ze.

De laatste jaren werd haar zicht steeds minder. Er was niets aan te doen. Met het ene oog ziet ze niets meer en met het andere nog maar voor 30%. Dit is echt haar grootste handicap. Ze puzzelde altijd veel en kon zichzelf goed vermaken. Nu kan ze eigenlijk niets meer doen. Gelukkig heeft ze haar muziek nog. Dat is haar grote passie. Helemaal lyrisch is ze van Pink Floyd en Roger Waters.

Drie jaar geleden is ze getroffen door een herseninfarct . Ze moest 6 weken revalideren in een verpleeghuis. Ze vond het daar vreselijk. Mijn moeder en ik zagen haar het liefst naar een bejaardentehuis gaan. Maar daar wilde ze niets over horen. “Al moet ik door mijn huis kruipen” riep ze! Na zes weken ging ze dus weer naar huis en ze redde zichzelf uitstekend.

Twee jaar geleden werd er borstkanker bij haar ontdekt. Haar borst moest eraf. Ik vond het zooo erg. Waarom moest iemand op 78 jarige leeftijd dit nog meemaken? Zijzelf vond het het ergst dat ze niet op de verjaardag van mijn zoon kon zijn. Het was een hele zware operatie, maar ze was zo sterk. Ze sloeg zich er heel goed doorheen. Ze heeft geen een keer geklaagd. Nu twee jaar later heeft ze nog vreselijk veel last van haar wond. Het ziet er ook echt niet uit. Ze kan amper normaal liggen. Ze heeft twee keer per week fysiotherapie. Onder andere voor die wond.

Vorig jaar dacht ik echt dat we afscheid van haar moesten nemen. Ze is toen twee keer in het ziekenhuis opgenomen met hartfalen. Heel haar lichaam zat vol met vocht en haar hart kon het niet meer wegpompen. Maar ook daar is ze weer bovenop gekomen.

Afgelopen juli hebben we haar 80-ste verjaardag gevierd! Ik heb echt zo’n bewondering voor haar. Ondanks alles is ze altijd vrolijk en positief. Ze kan met niemand haar gevoelens delen maar zeurt nooit. Ze ziet ons dolgraag, maar ze laat onze levens altijd voorgaan. Ze heeft alleen een AOW-uitkering maar ze doet echt nog hartstikke veel van dat kleine beetje geld! Ze heeft altijd iets in haar tas voor mijn zoontje en ze vergeet mij ook nooit. Ze stort zelfs nog geld op de spaarrekening van mijn zoontje! Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zo positief in het leven staat. Ze gaat ook echt met haar tijd mee. Ze is echt heel erg intelligent. Ze had een vriendin waar ze 1x per week mee ging winkelen. Helaas heeft die haar heup gebroken en kan niet meer met haar mee. Ik probeer zo vaak mogelijk met haar mee te gaan maar als ik niet kan gaat ze gewoon alleen. Ze moet er dan even uit, en gaat in haar eentje een koppie koffie drinken!

Ik heb vaak zo veel medelijden met haar. Ze kan soms hele nachten niet slapen. Dan heeft ze pijn en last van benauwdheid. Ze maakt zich zoveel zorgen. Ze is vaak aan de diarree en is bang dat de kanker terug is. Ze weet dat haar leven elk moment afgelopen kan zijn. Pfff, wat lijkt me dat moeilijk om met die wetenschap te leven. Gelukkig kan ze ook heel goed met haar fysiotherapeut praten. Ze heeft een hele bijzondere band met hem. Hij is ook een Pink Floyd fan!

Vorig jaar hebben we allemaal een aandenken van haar gehad. Ik heb een mooie ring uitgezocht. Maar ik heb zoveel mooie herinneringen aan haar, die zijn me veel meer waard. Ik hoop dat ik nog heel lang muziek voor haar kan downloaden. Dat vind ze fantastisch! Ik hoop echt dat ze nog heel lang bij ons blijft. Ik hou zielsveel van haar en zou niet weten wat ik zonder haar moet…. Mijn lieve omaatje!