oma overleden

ave,

vandaag kreeg ik het nieuws van mijn moeder,
mijn oma is overleden...
ze lag al lange tijd ziek op bed en met een leeftijd van bijna 95 jaar kwam het niet onverwachts...
sterker nog ik had gevoel dat de dame al minimaal 15 jaar dood was,
van binnen...

ik sprak haar amper omdat ze niet alles goed begreep, en dat kwam niet alleen door de taal...
daarnaast mocht ik zo veel van mijn moeder niet aan haar vertellen,
we moesten oma geen stres geven ,dus ze wist niet eens dat ik bij mijn ex weg was,
waar ze elk keer naar vroeg, en vertelde mij elk keer dat ik goed voor haar moest zijn...
ze wist ook niet dat ik mijn kind niet meer mocht zien...
pijnlijk...

als een noord koriaanse cipier stond me moeder naast me de gesprek af te luisteren en te coördineren,
en als het niet de goede kant op ging, beëindigde mijn moeder het gesprek met oma...
dat was voor mij dan ook een reden om haar niet zo vaak te bellen...

en ondanks dat ik blij ben dat ze rustig is ingeslapen zonder echt lijden,
mis ik toch iets, heb ik een onverklaarbaar gevoel van dat er nog zo veel verteld moest worden...
maar niet aan de oma hoe ze de laatste jaren was, maar de oma uit mijn jeugd, zo als ze eigenlijk sterk in mijn geheugen zit...

als een klein vrouwtje met pit,en toch een lief character ondanks haar stellige meningen en levensopvattingen...
ik weet nog dat ik vaak de keuken uit ben gejaagd met een pollepel of een spatel,omdat ze stellig van mening was dat een man niet in de keuken thuis hoorde...
dat was dan ook voor haar reden om me vanaf kleins op de hart te drukken dat ik relatie met een Poolse dame moest nemen, want die weten tenminste de man culinair te verzorgen...

zo wie zo was voor mijn oma eten een middel om haar liefde te uiten...
uren stond ze in keuken om de hele dag hapjes te maken...
en nu ik redelijk'' volwassen ''ben na al die jaren,
durf ik eindelijk toe te geven dat haar ''hamburgers'' echt wel de beste waren,
de beste die ik in mijn leven heb gehad...
'' als kind wou ik altijd naar Mac Donalds , maar dat vond mijn oma maar rotzooi,
en om haar te plagen zei ik dat hun hamburgers de lekkerste waren''
haar pannenkoeken,taart alles was lekker...

en haar gastvrijheid heeft me geïnspireerd om net zo te zijn, iedereen mag aanschuiven voor een maaltijd...

nu kan ik accepteren dat ik mijn oma nooit meer zal zien,
het zat er aan te komen en ben blij dat ze ieder geval vredig is heen gegaan...

wat me wel raakt is dat een goede vriendin die ik als een soort moeder/oma ziet,
al een tijd niet heb gesproken...
ze heeft veel aan de hoofd, en neemt geen telefoontjes op ...
toch raakt het me omdat ik als een gewone vriend veel geef om...
hoop toch snel wat van haar te horen...