Omaatje
Mijn oma heeft kanker.
Ze gaat het einde van het jaar niet halen.
Maar wanneer het precies zover is, dat is ook zo onduidelijk.
De ene keer lijkt het alsof ze elk moment dood kan gaan en de andere keer is ze weer zo vrolijk als wat en lijkt alles goed te zijn. Maar het is niet goed.
Ik mag haar foto's hebben. En ik krijg een nieuwe jas van haar. "Zodat je nog een beetje aan me denkt als ik er niet meer ben," zei ze. Maar natuurlijk denk ik aan haar. Ze is de leukste oma die er is.
Mocht vroeger altijd met haar mee naar de camping. Ik was daar echt dagen zoet. Helemaal alleen. Maar nooit echt alleen, want oma hield wel een oogje in het zeil.
En nu, nu heeft ze hele korte haartjes. Soms kamt ze ze, met de kam die ik voor haar laatste verjaardag heb gegeven. Haar pruik wil ze liever niet op. En toch staat die haar wel heel mooi.
Ik moet, nee ik wil een stukje schrijven voor als ze er niet meer is. Ik wil dat alle mensen die op haar begrafenis zijn, kunnen horen hoeveel ze voor mij betekende. Ik moet dus iets schrijven, maar ik weet niet wat. Ik weet niet hoe ik moet beginnen. Misschien komen de goede woorden pas als ze er echt niet meer is. Maar misschien komen ze dan ook niet en heb ik helemaal nix te vertellen. Ik wil niet wachten tot ze er niet meer is. Ik wil iets schrijven waarin duidelijk wordt dat ze echt de liefste was. Maar ik kan me er niet toe zetten.
Klote is dat.
Morgen dagje vrij, ga ik even op bezoek. Ze lacht altijd als ik binnenkom. Ze heeft het pas 1 keer gezegd, maar ik weet dat ze heel veel van me houdt. Dat doet me goed.
mieka, vrouw, 38 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende