Omi

Mijn oma van moeders kant is bijna 88 en nog altijd erg kwiek en gezond van lijf en leden. Ze runt haar huishoudentje zo veel mogelijk zelfstandig. Voor de wekelijkse boodschappen komt mijn tante helpen en ik geloof dat ze ondertussen ook het zemen van de ramen uit handen kan geven, al ben ik daar niet helemaal zeker van.
Oma voelt zich een rijk mens. Ze heeft 6 gelukkig getrouwde kinderen, die gezamenlijk voor 13 kleinkinderen hebben gezorgd. Van die kleinkinderen, zijn er 4 verzeild geraakt in een langdurige relatie (niet alle vier getrouwd). Die 4 relaties zijn allemaal vruchtbaar, zo is gebleken. Ondertussen zijn er namelijk 8 achterkleinkinderen. Oma kent elk kleinkind en elk achterkleinkind bij naam en eigenaardigheden. Oma is dol op haar (achter)kleinkinderen, en haar (achter)kleinkinderen op haar.
Oma en ik wonen niet bepaald naast elkaar, maar één keer in de zoveel tijd, reis ik met de kinderen af naar haar woontoren.
De echtgenoot van het gezin ging om studietechnische redenen niet mee, dus mocht ik deze keer helpen bij het oplossen van de puzzel in de krant (weet iemand hoe je een nicaraguaans vrijheidsstrijder noemt?).
Mijn oudste weet al precies waar oma woont en op welk knopje bij het bellenbord hij moet drukken. Ook de lift weet hij te vinden én de voordeur. Hij had voor de gelegenheid zijn nieuwe overhemd aan (daar is hij nogal gevoelig voor, klein ijdel mannetje ). Onze Jongedame had ik in haar hipste spijkerovergooier getooid, met bloemenshirt en vlotte legging eronder.
Als klap op de vuurpijl, liep de freule van nog geen 17 maanden, zelf van de lift, naar oma, voor haar omi, toe.
“Kind, wat zie je er bééldig uit!” was de uitroep van oma. Ik weet eigenlijk niet of ze dat tegen mijn dochtertje of tegen mij zei .
Oudste voelde zich meteen thuis en ook zijn zusje ging direct op ontdekkingstocht in omi’s appartementje.
Zilveren lepeltjes, tinnen kannetjes, bij omi mag alles.
Oma heeft zo’n écht wandmeubel, waar de televisie in staat, de klok, de radio, de gebaksbordjes, de bloemenvazen en, links onderin, hét speelgoedkastje. Dat speelgoedkastje was er al toen ik zo oud was als mijn kinderen. Dat kastje is er dus al zo’n 36 jaar, want ik heb slechts 1 neef boven mij, en die is een krappe maand ouder dan ik. Ik denk zelfs, dat er nog speelgoed van toen in zit. De pop Fred die telkens zijn hoofd verliest. Het lege zeepdoosje, houten lege garenklosjes, het zit er allemaal nog in. Ondertussen aangevuld met blokken en spullen die van de kinderen en kleinkinderen afkomen. Eigenlijk een mooie weerspiegeling van de tijd! Net zoals mijn neven en nichten, zus en ik vroeger, weet nu Oudste het kastje feilloos te vinden, en weet hij, dat je daar zonder vragen, alles uit mag pakken. Heerlijk, een feest van herkenning en nostalgie!
Met de komst van het eerste achterkleinkind, 7,5 jaar geleden, is een nieuwe traditie ontstaan. Achterkleinkinderen die bij omi op bezoek zijn, moeten poepen. Een bezoek aan omi heeft blijkbaar een ontspannende en laxerende werking. In het geval van baby’s, maakt oma dan plek op bed, legt er een handdoek neer, komt heerlijk kijken naar de verschoonperikelen uitgevoerd door kleindochter, en wikkelt de welriekende luier in een oude krant. De wat oudere kleinkinderen, vandaag dus mijn geweldige zoon, komen naar hun moeder en zeggen fluisterend dat ze moeten poepen. Maar niet zachtjes genoeg, want omi hoort alles en schaterlacht het uit.
Terwijl ik hem bij de grote wc help, let oma op haar achterkleindochter.
En daar voltrekt zich mijn moment van de dag, hét moment van het hele bezoek. Oma roept de Jongedame, en de Jongedame weigert pertinent te komen. Oma bouwt een huis van de blokken, en de Jongedame weigert pertinent te komen. Oma lacht en roept en speelt met een balletje, de Jongedame blijft stokstijf staan en weigert pertinent gehoor te geven aan de vraag van haar omi.
Oma gaat zitten en kijkt om naar de Jongedame. Parmantig op haar nieuwe, eerste schoentjes loopt de Jongedame naar haar omi en blijft staan naast de stoel.
Oma tilt haar op, en zet haar op schoot. En de Jongdame vindt het goed. Ze vindt het fijn. Oma zingt. “Zeeman, oh zeeman….” En wiegt heen en weer. Ik zie de Jongedame ontspannen en genieten. Ik zie oma intens genieten. En ik sta vanachter het raam in de gang te genieten en ontzettend mijn best te doen de tranen van geluk te bedwingen. Ik zie namelijk ook de ongelooflijke gelijkenis tussen deze 2 mooie mensen. Mijn meisje lijkt op haar omi. 87 jaar leeftijdsverschil, 4 generaties, en zo’n overduidelijke gelijkenis. Gelijkenis, die dus van moeder op dochter is overgedragen. Sterke vrouwen. Heel bewust sla ik dit moment op in mijn herinneringen.
“Mama, ik ben klaahaar!” En dan ga ik billen af vegen.