het was een gewone dagelijkse dag
ik liep buiten en jij riep mij
ik keek naar je en toen jij dat zag
kwam je steeds iets dichter bij
elke keer kwam jij naar mij toe
we praatte en lachte dan wat
ik vond het leuk al dat gedoe
het was gezellig dat ik alles ven vergat
al snel kregen wij samen ietsjes meer
ik raakte verliefd dat weet ik nog wel
het blijft steeds hangen die eerste keer
we keken elkaar aan en zoende toen al snel
die avond was perfect niets kon dat doen breken
jou warmen armen om me heen
de tijd leek als voorbij gestreken
maar na een poos leek jou hart van steen
je liet steeds minder van je horen
ik wist niet meer wat ik moest doen
mijn gevoelens lagen/liggen ondersteboven en van achter naar voren
jij was veel aan het werk en je verdiende je poen
maar ik zag je nooit en mistte je te veel
jij regeerde niet meer zou het je niet raken?
het is kapot gemaakt een stuk hart een heel deel
vooral toen ik zeker wist dat je ook niet van plan was wat van je te laten horen en ik het uit moest maken