Onwerkelijk
Soms denk en hoop je wel eens dat dingen die je overkomen
niet echt gebeurd zijn. Dat het een slechte droom was.
Maar vandaag werd nogmaals pijnlijk duidelijk dat ik het
met een huisgenoot minder moet stellen.
's Morgens was het akelig stil beneden, zelfs zo stil dat ik vreesde
met nog meer ellende geconfronteerd te worden.
Maar nee, de andere zat wel netjes op zijn stok, waarschijnlijk ook
nog onwennig met de nieuwe situatie.
Al waren ze nooit extreem lawaaiig, zo stil was het anders ook niet.
Alleen lijkt zijn eetlust een stuk lager dan normaal, het gaat tenminste
niet erg hard met de inhoud van zijn etensbak.
Terwijl ik dit schrijf zit hij op mijn schouder, af en toe een fluittoon producerend..
En af en toe iets anders wat verraad dat hij wel degelijk iets moet hebben gegeten..
Hoe het verder moet, weet ik niet.
Weer een ander erbij halen om hem gezelschap te houden?
Ik zie er als een berg tegenop. Het hebben van een huisdier is één, het afscheid
ervan moeten nemen is twee en ik trek dat niet meer.
Met de wetenschap dat het me nog zeker drie keer te wachten staat en de terugblik
op het verleden -zeven katten en vier vogels- weet ik niet of ik dat buiten dat wat
nu nog leeft nog wil meemaken..
freebird, man, 12 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende