Onzekerheid, maak ik mij te veel druk ?

Soms, soms begin ik met een verhaal in m´n hoofd, wil ik het typen of opschrijven, maar geen papier of iets bij de hand. Moet ik m´n gedachtes uiten.
Vanavond was ik op het werk, en ja ik werk in de bediening maar ik let nooit echt op de klanten, tenzij ze wat vragen ga ik een gesprek aan super leuk. Maar 9 van de 10 keer ben ik in gedachte, aan het bedenken of dingen er spelen in m´n hoofd. Word ik snel moe en ben het allemaal even zat.
Denk ik aan het moment wanneer de dokter op m´n bed zat en mij vertelde dat ik een onzeker meisje was, dat het nu allemaal wel goed gaat, maar zodra er iets mis zou gaan ik het niet meer wist.
Denk ik aan het feit tussen de ruzie in m´n familie , en denk ik aan of ik de juiste opleiding wel moet gaan doen.
Juist, onzekerheid.
Ik wil niet het schattige meisje zijn dat 14 lijkt. Dat een obsessie heeft met gezond eten terwijl ik eigenlijk zou moeten genieten, uit gaan.
Uit gaan is zo raar, ik wil het wel maar dat drinken ? Feesten ? Iets in mij wilt het niet.

Dinsdag een sport test, voor die ene opleiding die ik zou graag zou willen doen.. Maar na mate ik dichterbij kom, begin ik te twijfelen, ga ik daardoor niet door slaan in m´n eetpatroon , in die 5x per week sporten ? Word het niet meer ? Ga ik mijn baan moeten opgeven ? Momenteel werk ik fulltime en dan.. Een hele omslag.
Vanavond kwam ik thuis en werd en medegedeeld dat m´n vader m´n oma heeft geblokkeerd omdat ze zo erg tekeer was gegaan tegen hem. Gaat hij de strijd nu uiteindelijk opgeven ? Gaat ie eindelijk achter m´n oom staan ? Zouden die zoveel telefoontjes, zou daar eindelijk een einde aan komen ? Hij gaf oma elke keer een kans om normaal te doen, zodat het er geen ruzie meer zou zijn, is nu het eindelijk over ?Yes! Daar in tegen vind ik het wel zielig, hoe er mijn vader zich er drukt om maakt. Die blik in z´n ogen..
Met mijn zus lijkt de band er ook wel te komen, niet helemaal 100 procent maar toch iets, binnen nu en 2/3 weken laten we samen een tatoeage zetten, als een soort teken.
Daarnaast is het raar om te bedenken, hoe erg ik mij aan pas aan bepaalde dingen. Perfect wil zijn.
Niemand is perfect, en nee ik ben niet een perfectionist of hoe je het ook zegt, maar gewoon. Ik wil perfect zijn voor andere, het ideale voorbeeld.

Op dit moment krijg ik allemaal snaps met dat mensen morgen school hebben, zo raar, voor mij begint morgen pas echt weekend. Ondanks dat ik wel naar school moet voor een gesprek van 10 minuten waar ik zo´n anderhalf uur voor reis alleen de heen weg al.

Misschien pak ik morgen een rust dag met sporten in verband de test van dinsdag..

Soms vraag ik mij af, wat zou m´n moeder gedaan hebben in deze situatie ? Als zij nog leefde en ik volop contact zou hebben. Zou ik haar al m´n gedachtes kunnen vertellen ? Zou ik een compleet andere kledingstijl hebben ? Zou ze trots op mij zijn met al de keuzes die ik maak ? Zou ik mijn haar mogen verven ? Zou ze mij helpen met school ? Mee naar open dagen gaan ? Zou ik ooit de ene jongen aan haar kunnen voorstellen, wat zou zij van hem gevonden hebben ? En toch op een bepaalde manier maakt zij nu al keuzes in m´n gedachte. Kiest zij m´n vriendengroep uit.

Ik heb lang niet meer geschreven hierop maar moest het even kwijt, misschien nu nog maar even netflixen ?

Fijne avond