ooit waren we elkaars tegenpolen...

ave,
in een ''ver verleden'' voor mij,
in mijn tiener jaren, enkele jaren na de dood van mijn vader,
leerde mijn moeder een man kennen...

al snel bleek dat we elkaars tegenpolen waren,
en maakten we elkaars leven soms heel zuur...
hij trok mijn jas van de kapstok omdat hij vond dat hij recht had op een ''prive kapstok''
en ik goot als wraak vanille vla in zijn schoenen met speciale steunzolen ...

we waren elkaars tegenpolen, hij was een oude knorrige man getekend door het leven,
en ik jong en naïef...
ik was een kind en puber die meer met mijn hoofd in de wolken liep,
en hij wou mij hard leren om de ''werkelijkheid'' des levens te leren...

ik geef eerlijk toe dat ik niet altijd goed was, ik kon niet de zoon zijn die hij wou,
net zo dat hij niet goed voor me was omdat hij de vader niet kon zijn die ik nodig had,
of ubberhaud wou...

jaren hebben we tegen elkaar strijd geleverd...
en mijn moeder deed wat ze altijd doet in zulke situaties,
in plaats van een keer goed uit te praten,en te zeggen dat het genoeg was,
mij gelijk geven, en hem, en ons zo veel mogelijk scheiden...
de problemen gewoon in stand houden om zich zelf beter voor te doen...

toen mijn zoontje eenmaal geboren werd, stuurde ik hem netjes een geboortekaartje,
wat mijn moeder wou tegen houden, maar ja wat ik wil doe ik...

''ik liet hem weten dat ik geen wrok naar hem hield, en dat ik hoopte dat als mijn zoontje bij mijn moeder zijn oma was, dat hij toch een beetje opa wou zijn''

blijkbaar had ik bij de heer een gevoelige snaar geraakt,
want hij hielp me zelfs verhuizen van Amsterdam naar mijn huidige woon adres,
terwijl hij nooit in zijn leven,zelfs niet zijn eigen kinderen heeft geholpen met verhuizen,
hij zat altijd in elkaar dat iedereen zijn eigen problemen moet oplossen,
want dat moest hij tenslotte ook...

een aantal weken geleden belde mijn moeder dat ik bij haar vriend langs moest gaan,
hij wou me namelijk persoonlijk even spreken...
''o god'' ik wist dat de beste man ziekjes was maar het voelde alsof het wel heel serieus was...
de beste man vraagt en vroeg nooit hulp...

toen ik eenmaal bij hem kwam vroeg hij me of ik hem wou helpen elke week met boodschapjes,
nu doe ik dit als vrijwilliger voor meer oudere mensen ,dus wou ik dat voor hem met alle liefde doen...

vreemd hoe tijd ons allen malser kan maken, de man die ik dacht dat nooit hulp gaf en nooit hulp zou vragen ,had mij hulp gegeven en vroeg nu zelf om hulp...
terwijl hij me vroeger wel eens vervloekt omdat ik mensen hielp en niet zo als hij werkte voor een paar centen...

tijdens de gesprekken die we nu elk week hebben vertelde hij me ook dat hij altijd vond dat ik wel mooi kon tekenen en dat hij het creatieve wat ik heb altijd wel mooi vond...
dat is wat ik in me jongere jaren vaak miste te horen, ik dacht namelijk dat een creatieve geest vooral lastig was om te hebben...

ik heb in mijn leven geleerd om naar mensen te luisteren,oprecht te luisteren en geleerd dat de eigenlijk de mensen die het meest getekend zijn door het leven, hele harde schild om zich heen hebben ,eigenlijk van binnen net zo als de rest toch hunkeren naar compassie en menselijkheid...

...en dat is een ding wat ik wel waardeer aan mijn huidige vriendin, ondanks dat ze genoeg heeft meegemaakt is ze wel iemand die veel compassie en menselijkheid heeft,
kan ook niet anders je moet wel engelen geduld hebben ,en stalen zenuwen als je met mij een relatie hebt...