Op bezoek bij mijn oudste vriendin

2e Kerstdag is 4 minuten geleden afgelopen. Sinds mijn oudste en beste vriendin is verhuist naar ongeveer de andere kant van Nederland zien we elkaar nooit meer. Onze manier van communiceren is altijd vreemd geweest. Er is vrijwel niets wat wij gemeen hebben, we zitten in een compleet andere levensfase en mijn afgelopen psychische problemen hebben mij van kapstokken van vroeger zoals zij gedistantieerd. Wij zijn met elkaar opgegroeid, aan aangezien er niets is wat hij als standaard redenen hebben om vriendinnen te zijn is er ook niets wat onze vriendschap kapot kan maken. We kennen elkaar al ruim 11 jaar. Dat klinkt niet als veel, maar het is toch echt al de helft van mijn leven en daarbij een levensfase die je als mens maakt.
Het is echt waar, wij hebben zo veel doorstaan. Elkaar afgelopen 4 jaar 3 keer gezien en nog steeds elkaars rots in de branding. Wel, heeft het weinige afspreken de gewenning de das om gedaan. Vooral voor mij. Door alle problemen die zich ontwikkeld hebben afgelopen 3 jaar ben ik veel herinneringen kwijt. Ik ben vervreemd van haar. Zij is doorgegroeid en ik ben achteruit gegaan.

Vorig jaar was ik ook bij haar geweest op 2e kerstdag. Het is nu een ding. Toen liep het niet zo goed. Ik kon niet communiceren met mijn omgeving en ook niet met haar. Ik zat in mijn eigen dopje met mijn eigen wereld. Ik wist niet beter dus pas later toen ze tegen mij zei dat ik mezelf niet was besefte ik dat iets was veranderd. Misschien was dat wel de eerste keer dat ik besefte dat er iets met mij aan de hand was. Het was ook een bevestiging dat zij nog wel heel goed wist wie ik was. Het deed pijn.

Dit jaar. Al 3 dagen voor het zover was had ik stress. Ik vond het gewoon spannend. Terug gaan naar een plek uit mijn jeugd met mensen uit mijn jeugd en de persoon van wie ik het meest houd in de wereld (ouders etc. even erbuiten gelaten dat is toch echt anders). Altijd als ik haar stem aan de telefoon hoor moet ik huilen. Altijd als ik herinneringen terug zie van haar moet ik huilen. Haar vertrek heeft mij gewoon veel verdriet gegeven en haar afwezigheid doet mij nog iedere dag verdriet.
De hele dag ging ik van ontspannen (soort van) naar heel gespannen naar loslaten en huilen. Ik heb me heel erg groot gehouden te hele dag. Ze heeft weer een nieuwe vriend. Hij is volwassener dan wat ze eerst had maar heel verlegen. Ik heb hem van de zomer voor het eerst ontmoet. Toen had ik een soort ruzie met haar en ze kwam langs om het ongeveer uit te praten en hij was erbij. Ik weet niet hoeveel zij verteld maar ik weet wel dat hij weet dat mijn vriendschap met haar niet over rozen gaat. Iedere keer als ze mij meet hem alleen liet, dat gebeurde vaak, communiceerden we heel even en dan ging hij wel weer iets doen en ging ook gewoon de ruimte uit. Echt, het maakt me niet uit. Hij heeft duidelijk zijn mening al gegeven.
Spontaan zei ze 'we moeten nog even kijken waar jij gaat slapen'. Ik besefte, dat tijden dus echt veranderd zijn. niet meer zoals vroeger met haar een mini sleepover in haar kingsize bed en slechte meidenfilms kijken en huilen om hachi, Titanic. Wegzwijmelen bij Mama Mia en Dunya & Desi ...
Afstand

Nu zit ik hier, alleen in haar woonkamer. Ik voel me eenzamer dan ooit. Ik besef dat de vrienden die ik heb opgedaan naast mijn studievrienden misschien ook niet echte 'door weer en wind' vrienden zijn. Ze hebben me laten zitten en ik ben er nu even klaar mee. Toen één van de twee een vriendin kreeg heb ik al een heel groot deel losgelaten. Nog een deel liet ik los toen hij zei dat het wel normaal was dat ik prima zonder hem kon en dat ik niet afhankelijk van hem moest zijn en dat ik het niet nodig moest hebben om mijn problemen bij hem te kunnen neerleggen. Voor april dit jaar, kende ik hem maar vaagjes. Gewoon zo iemand waar me flink mee zuipt en intense dronken verhalen mee hebt en ze toch niet meer herinnert de volgende dag.
Met alles wat gezegd is, denk ik dat hij zichzelf heeft gedegradeerd tot die persoon.
Ik ben dus terug bij af. De opvullers van mijn verdriet vinden nachtrust belangrijker dan wanneer ik vraag of ze tijd hebben om even te bellen om meer dan nee te zeggen. Sure, ze hebben alle recht om gewoon nee te zeggen. Daarom zeg ik er ook niets op terug. Ik wil niet die persoon zijn die er wat van zegt ook al weet ik zelf echt wel dat ik wel zo ben en wel iemand tot op het bot met de meest akelige en persoonlijke vragen strip.

De enige echte persoon met wie ik mezelf wil delen, ligt nu met haar vent een kamer hiernaast. Zij vond het teveel moeite om iets te regelen dat onze 1 keer per jaar samen iets speciaals was. Ik ben enkele hersensspinsels van het idee af om nu mijn spullen te pakken en te vertrekken.

Ik zei vanmiddag tegen haar heel trots dat volgens mijn therapeut ik nu echt uit mijn depressie ben. Toen ik dat zei klopte de emotie er totaal niet bij. Ik geloofde niet wat ik zei. Ik geloof het sowieso niet maar ik dacht als ik het vaak zeg.... je weet wel. Ik denk dat ik vandaag op een heel zwak punt gekomen ben. Ik heb niemand om erover te praten. ja er zijn heel veel mensen met wie ik erover kan praten maar niemand waarbij het zou helpen.

Nachten zijn de grootste vijand van je hoofd. Ik moet proberen te slapen. Morgen koop ik een grote voorraad CBD olie in. Het wordt misschien wel tijd dat ik mezelf wat ga ondersteunen.