op een dag
kom je er achter, dit leven is nooit zo bedoeld
dit leven als we leven, in gesloten gemeenschappen
met gesloten deuren en geesten
gesloten hoofden angstig dat de heilige gedachte bekeken kan worden
blind voor het idee dat die gedachte niet de jouwe is
op een dag kom je er achter dat het leven zoals we leven niets meer is dan een misleiding van een afgesloten weg
dood lopend en hoe verder je komt hoe slechter de asfalt laag, meer en meer kuilen en putten
verdwalend op een een richtings weg naar niets dan je ondergang
nooit achteruit kijkend omdat je dan mogelijk weer geconfronteerd wordt met je fouten
nimmer ver vooruit kijkend want je weet al hoe het eindigt.
niet opzij kijkend maar vasthoudend aan de herinnering van het landschap toen je de keus van de splitsing maakte
nu zie je in je ooghoeken de bomen dooier en dooier worden en de dieren zijn kadavers die langs de weg liggen
roadkill van de geest, kijkende vooruit en op de monitor van je navigatie, die dubbelt als mp4 speler want je weet al dat de weg
een een richtings weg is.
je voet op het gas, liever ben je er eerder dan later, net als altijd,
nooit de tijd nemen om stil te staan en na te denken, te kijken naar wat werkelijk is.
nee je voet is van de koppeling en de ander vol op je gas, want je weet immers dat er niets is om voor te stoppen.
op een dag kom je er achter dat je wil sturen, maar je armen zijn lam en lui,
je hoofd vast geroest en slechts je ogen bewegen af en toe, van navigatie naar weg en terug
de spiegel, die heb je al lang vergeten, de snelheid, maakt niet uit, nimmer heb je nog iemand op deze weg gezien
dus waarom zou je netjes rijden ?
af en toe minder je vaart, niet omdat je wil, maar de gedachte komt soms op
het einde van de weg en dan ?
maar met die gedachte gaat de voet weer stevig op het pedaal, waarom even stoppen om na te denken ?
te rusten, rusten doe je toch wanneer je dood bent.
dit leven als we leven, in gesloten gemeenschappen
met gesloten deuren en geesten
gesloten hoofden angstig dat de heilige gedachte bekeken kan worden
blind voor het idee dat die gedachte niet de jouwe is
op een dag kom je er achter dat het leven zoals we leven niets meer is dan een misleiding van een afgesloten weg
dood lopend en hoe verder je komt hoe slechter de asfalt laag, meer en meer kuilen en putten
verdwalend op een een richtings weg naar niets dan je ondergang
nooit achteruit kijkend omdat je dan mogelijk weer geconfronteerd wordt met je fouten
nimmer ver vooruit kijkend want je weet al hoe het eindigt.
niet opzij kijkend maar vasthoudend aan de herinnering van het landschap toen je de keus van de splitsing maakte
nu zie je in je ooghoeken de bomen dooier en dooier worden en de dieren zijn kadavers die langs de weg liggen
roadkill van de geest, kijkende vooruit en op de monitor van je navigatie, die dubbelt als mp4 speler want je weet al dat de weg
een een richtings weg is.
je voet op het gas, liever ben je er eerder dan later, net als altijd,
nooit de tijd nemen om stil te staan en na te denken, te kijken naar wat werkelijk is.
nee je voet is van de koppeling en de ander vol op je gas, want je weet immers dat er niets is om voor te stoppen.
op een dag kom je er achter dat je wil sturen, maar je armen zijn lam en lui,
je hoofd vast geroest en slechts je ogen bewegen af en toe, van navigatie naar weg en terug
de spiegel, die heb je al lang vergeten, de snelheid, maakt niet uit, nimmer heb je nog iemand op deze weg gezien
dus waarom zou je netjes rijden ?
af en toe minder je vaart, niet omdat je wil, maar de gedachte komt soms op
het einde van de weg en dan ?
maar met die gedachte gaat de voet weer stevig op het pedaal, waarom even stoppen om na te denken ?
te rusten, rusten doe je toch wanneer je dood bent.
24 nov 2008
- meld ongepast verhaal
-
*BOEM*
maandag 24 november 2008 21:03
Er wordt wel eens gezegd dat de fouten van een mens een mens juist sterker maakt. Soms geven haat en schuldgevoelens je de macht en de kracht om te doen wat je ooit fout had gedaan, en dan loop je de confrontatie alsnog uit de weg, maar uit die fouten heb je toch meer opgestookt dan anderen om je heen zouden kunnen verwachten.
Mensen die nooit rust nemen zijn mensen die ongelukkig zijn. En mensen die soms van vaart verminderen, realiseren zich dan een keer dat alle kleine dingen het leven juist mooi maken.
Het is niet het einde van de weg die alles goed maakt, het is manier waarop je op het einde van de weg komt. Hoe je onderweg bent geweest, welke mensen je hebt leren kennen.
Je kan van alles en iedereen wat leren. Elk persoon dat je leert kennen helpt mee met jou te vormen zoals je bent. Zo kan je een keer op straat een kind tegen komen dat naar je glimlacht en jou leert dat liefde toch overal is, hoe erg de 'wereld' ook ons klein wil maken.
En dan realiseer je je, wanneer je langs de weg rijdt, dat tussen al die bomen die zijn neergestorven, er overal nieuwe boompjes groeien, klein en breekbaar, maar ze groeien.
En zo zul je op een dag in rust sterven, en weten dat je leven veel meer waard was dan je ooit hebt kunnen denken. Dat elk leven dat is.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 07 mrt 2009 goed nieuws ( 11 )
- O 07 mrt 2009 vertrouw je pharma ( 17 )
- O 07 mrt 2009 een blik terug ( 2 )
- O 05 mrt 2009 vogelgriep ( 5 )
- O 04 mrt 2009 ik schreef dit voor frienden in de VS
- O 02 mrt 2009 er is veel te zeggen ( 10 )
- O 02 mrt 2009 positief
- O 02 mrt 2009 lalalanwo reminders ( 1 )
- O 02 mrt 2009 brief aan het RIVM / HPV vaccinaties ( 1 )
- O 16 feb 2009 even zeiken ( 1 )
- O 14 feb 2009 valentine friends (the better of me)
- O 11 feb 2009 goedkope antwoorden ( 2 )
- O 07 feb 2009 his story
- O 07 feb 2009 nwo
- O 27 jan 2009 obama, fans hier ? kijk dit eens ! ( 5 )