Opdracht voor NL.

Dit verhaal moest ik in opdracht schrijven voor Nederlands met het thema school en motivatie. Wat denken jullie is het geschikt of is te?
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De laatste tijd ben ik emotioneel gezien niet zo heel stabiel. Dit is met name te merken aan mijn dalende motivatie, werkhouding en het leerwerk wat niet tot mij door wil dringen. Ik voel me geremd door een mismoedig gevoel, maar waarom ik daar zo last van heb geen idee. Misschien omdat ik de laatste tijd zo veel bezig ben met mijn verleden te herbeleven.

Iets wat bij mij nog steeds heel wat jaren later gevoelens oprakelt, hoe oud die ook zijn. Het doet pijn om elke hulples weer te ondervinden dat ik niet goed ben in dat vak. Ik leer nu wel, maar de hindernissen blijven. Het is moeilijk die regels te onthouden en nog moeilijker is het om de mensen te geloven die volhouden dat ik de aankomende examens zal halen. Toch is er vorige week wat positiefs opgemerkt over mijn houding. Ik loop rechter en zie er meer zelfverzekerder uit. Onbewust had ik eerst een ingezakte houding tijdens het lopen en staarde ik vaak naar de grond. Dit nieuwtje gaf mijn zelfvertrouwen weer een boost, maar het gesprek met mijn mentor gaf mij weer een trap na.

Wat hij me vertelde was geen verrassing. Heus niet, maar toch blijft het altijd weer een bittere pil als je geconfronteerd wordt met iets waarvan je allang bewust was, maar er voor kiest het weg te stoppen met genoeg afleiding. Uiteindelijk als je hoort uit iemands anders mond dan is dat een eye-oper. Ergens weet ik dat hij gelijk heb, ik moet harder werken, maar ik begin het zat te worden. Ik noem het altijd mijn luiheid die de kop opsteekt, maar eigenlijk weet ik dat het 'dat' gevoel weer is.

Hetzelfde gevoel dat mij na laat denken over wat voor nut het heeft om zo hard te werken, om vaardigheden te vergaren of te verbeteren terwijl je later toch weer onder uitgehaald wordt of nog erger dat de dood je eindconclusie is. Een finaal woord, wat alle harde werk weg vervaagd alsof er nooit een spatje moeite voor is gedaan. Onbegrijpelijk en het maakt mij eerlijk gezegd moedeloos om nog verdere pogingen te ondernemen. Ik ben bang, ja...

Dan bedenk ik me eens dat ik helemaal geen zin heb om af te wachten in een hoekje en dat ik beter het beste er van kan maken. Zo lang ik nog de tijd heb, maar is dit de juiste manier? Wil ik wel wat ik een paar jaar terug nog wilde? Ik weet het niet meer, misschien kom ik er later achter.

Maar tot die tijd blijf ik gewoon doorgaan met vallen en opstaan, want dat lijkt mij nog steeds de beste manier van leven.