Opname in kliniek

Here I am!

Al een lange tijd heb ik hier niet meer geschreven. Zo af en toe nog wat verhalen van anderen bijhouden, maar zelf de confrontatie aangaan - ho maar. Het wordt weer eens tijd dat ik het een en ander op papier ga zetten, ik merk dat alles weer heerlijk wordt opgeslagen in mn koppie en dat daardoor de muren steeds meer op me afkomen.

Er is in tussentijd het een en ander gebeurd, en het komt erop neer dat ik nog zo'n schooljaar niet uithoud. Ik ben heel bang dat de suicidale gedachtes terugkeren naarmate ik doorga met mijn 6e schooljaar op het VWO. Het word allemaal te veel, de therapieën nemen veel tijd en energie in beslag, waardoor het lastig word om school nog bij te benen. Het lukt me wel, qua resultaten valt er niet veel aan op te merken, allemaal prima cijfers. Het emotionele deel wat er bij komt kijken is gewoon niet meer gezond. Ik ren mezelf voorbij. Als ik op deze manier door zou blijven gaan, dan zou er van mij niets meer overblijven. Het eten gaat zo nu en dan vrij aardig, en op sommige momenten heel erg slecht. Ik ben over het algemeen wel wat stabieler geworden qua eetpatroon, maar fijn voel ik me er niet bij. Vandaar de keuze dat we toch gaan voor een opname in de kliniek. Ik ben zo ontzettend klaar met die eetstoornis! Ik wil weer leven, weer genieten en gewoon weer 'zijn'. Mijn hele persoonlijkheid is veranderd en dat laat ik niet nog drastischer worden. Ik ben de laatste tijd heel erg moe en lusteloos. De laatste tentamenperiode zit er aan te komen en ik kijk er heel erg tegenop. Veel dingen moeten nog worden gemaakt en ingeleverd. Mijn god, hoe ik dat ooit van mijn leven gedaan ga krijgen is me nog een groot vraagteken, en dat terwijl de hel volgende week donderdag al begint.. nice.

Vandaag heb ik me aangemeld bij een kliniek. Het is nu afwachten hoe alles gaat verlopen en hoe snel de intake eraan komt. Aan de ene kant vind ik het dood en dood eng, maar aan de andere kant voelt het als een enorme verlossing. Straks mag ik ergens zijn waar ik aan mezelf kan werken zonder druk van mijn omgeving. Het voelt wel echt als een verlossing.

Nu maar wachten, wachten en nog eens wachten..

en oja, ondertussen hééél veel studeren. Jeej.