Opvoeden

Aangezien de werkweek weer begint loopt mijn wekker weer om half zeven af. Ik sta gelijk op en ga mijn lenzen inzetten. Misschien is het suggestie maar ik heb wel het idee dat ik begin te merken dat ik deze al bijna een maand in heb. Ietwat troebel….

De niet opgegeten croissants van gisteren gaan de komende dagen dienen als ontbijt en vandaag eet ik er één met jam. Terwijl ik onder het genot van een paar kopjes koffie de krant lees, valt mij een bepaald artikel op over een parachutist die overleden is. Straks eens aan mijn collega vragen of hij die persoon kent. Hij springt namelijk zelf ook en volgens mij is die wereld niet zo groot. Na de overige ochtendrituelen en het uitlaten van de hond werk ik nog even vlug wat administratie weg. Kan ik namelijk gelijk wat accept giro’s meenemen voor in de bedrijfspost…

Op het werk aangekomen ga ik als eerste mijn directe collega feliciteren, hij is namelijk afgelopen donderdag voor de tweede keer vader geworden van een zoon. Na de geijkte bevallingsverhalen aangehoord te hebben begin ik met het controleren van de nacht processen. Dit is trouwens dezelfde collega die ook met parapente’s springt maar hij kende overigens die man niet. Voor een presentatie aan de franchisenemers zet ik even de projector klaar in de conferentie ruimte. Gelijk daarna verdwijn ik voor twee uur in een ondernemingsraad vergadering. Aangezien het al vanaf half negen regent en het maar niet ophoudt, gaan we vandaag niet wandelen. Na de pauze begin ik met het geheel opnieuw inrichten van een apparaat. Dat ding gaf telkens problemen en omdat de normale gebruiker van het apparaat twee dagen vrij is, zie ik nu mijn kans schoon. Ook ga ik nog wat verder met het opschonen van het netwerk…

Mijn avondeten bestaat vandaag uit een magnetron menu met bloemkool, gekookte aardappelen en een gehaktbal. Na er flink wat mosterd opgedaan te hebben is het goed te eten…

Ik kom blijkbaar op precies het verkeerde moment bij mijn middelste zus binnen. Zij en haar man hebben een flink meningsverschil over hoe hun oudste zoon op te voeden. Dat is namelijk een nogal eigenwijze jongen die zich bovendien niet al te veel aantrekt van regeltjes. Gelukkig zijn ze wel zo slim om elkaar niet af te vallen in het bijzijn van hun zoon maar nadat hij kwaad naar boven is vertrokken, gaan ze met elkaar in discussie. Ik bemoei me er niet mee en speel wat met mijn hond. Die is op maandag en woensdag namelijk altijd bij hun. Wat ik zo van het gesprek meekrijg is dat mijn zwager vind dat mijn zus hem te hard aanpakt. Mijn zus verwijt haar man weer niet alles te zien en haar de hete kolen uit het vuur te laten halen. Omdat ik echter sta te wachten kappen ze de verdere discussie af zodat mijn zus en ik naar onze oom kunnen gaan. Dat komt in dit geval wel heel goed uit vind ik, kunnen ze namelijk beide afkoelen…

In de auto op weg naar onze oom spreken we verder niet over dit voorval. We hoeven overigens mijn oudste zus niet op te halen. Die kan vandaag niet want die moet naar de pedicure….

Eenmaal aangekomen bij mijn oom blijkt daar alles in orde te zijn. Hun ene dochter is sinds een paar dagen weer uit het ziekenhuis maar mag voor de rest nog niets doen. Die is nu in afwachting van de oproep voor haar operatie. Zij heeft namelijk nog wat slechte aders in haar hoofd en daar gaan ze haar voor opereren. De andere dochter is net klaar met de tweede chemo behandeling en die heeft net bericht gehad dat de kanker al voor vijftig procent uit haar lichaam is verdwenen. Dat gaat dus heel goed, zij heeft alleen de pech dat de chemo ook effect heeft op de rest van haar lichaam. Zo is ze bijvoorbeeld de onderste helft van haar zicht in het linkeroog kwijt. Doordat ze twee weken geleden ook een verstopte ader heeft gehad, net als haar zus, is er een zuurstofgebrek opgetreden in haar oog waarvan dit het gevolg is. Maar goed, het alternatief in ogenschouw nemend is dat een kleine prijs om te betalen. Zo kijken mijn oom, tante en die dochter zelf er tenminste ook tegenaan. Met mijn oom is ook alles goed nu de grootste stress er wat vanaf is….

Weer terug bij het huis van mijn zus drinken we nog een kopje koffie. Mijn zus en haar man praten verder over hun meningsverschil maar nu gaat het allemaal wat kalmer. In onze afwezigheid heeft mijn zwager met zijn zoon gepraat en hem uitgelegd, dat wat hij gedaan heeft niet door de beugel kon. Verder heeft hij hem nogmaals de huisregels uitgelegd en hem op een soort van proeftijd gezet. Wat ik zo van het verhaal meekrijg is dat hij weer eens iets gedaan heeft wat hem van te voren verboden is en dat hij, nadat hiermee is geconfronteerd, zijn moeder op een bijzonder grove manier uitgescholden heeft. Het verwijt dat mijn zus haar man maakt is dat hij lang niet alles ziet en dan vervolgens nogal makkelijk praten heeft. Ze geeft echter ook zelf toe misschien te veel te zien en er te dicht op te staan. Volgens haar man heeft het ook te maken met hun karakter, ze zijn beiden nogal eigenwijs en koppig. Daarom botst het tussen hun ook zo hard. Maar ze zijn het er wel over eens dat, welke regels ze ook opleggen, hun zoon er zich maar aan te houden heeft. Ondanks alles is het namelijk nog steeds maar een knul van vijftien ook al vind hij zichzelf al een hele vent. Na een tijdje word mijn mening gevraagd welke ik dan ook geef. Zonder nu de ‘oude’ manier van opvoeden helemaal op te hemelen, geef ik wel aan dat dit vroeger bij ons nooit gebeurd zou zijn. Op de één of andere manier zouden wij zoiets thuis nooit gedaan hebben. Wat dat betreft kon mijn vader dwingen met zijn ogen. Zoals in die tijd nog als normaal gezien, slaan deed hij af en toe ook maar dit was heel zeldzaam. Ik geef echter toe dat onze moeder wel in een soortgelijke situatie terecht had kunnen komen. Hierop ontspint zich een discussie over het wel of niet slaan van kinderen…

Kijk, ik zie ook wel in dat slaan, opvoedkundig gezien, niet echt een toegevoegde waarde bied tegenover andere methode van straffen. Alleen is het tegenwoordig zo makkelijk voor de jeugd om aan materiele zaken te komen dat andere manieren van straffen zinloos worden. Want dan krijg je dat spelletje niet nu maar over drie weken, zo wordt er volgens mij geredeneerd. Ik heb ook de indruk dat ouders te aardig gevonden willen worden. En daar zit volgens mij het echte probleem. Ouders willen vriendjes zijn met hun kinderen en zijn niet meer tevreden met alleen de rol van opvoeder. Dan denk ik echter bij mezelf dat het vrienden worden met je kinderen iets is wat je doet op latere leeftijd. Mijn ouders en ik zijn, na mijn zeventiende de beste vrienden geworden. Tot die tijd beschouwde ik ze ook gewoon als mijn ouders, niet meer en niet minder…

Maar goed, terugkomend op het gesprek met mijn zus en haar man. Ze zijn er vrij vlot uit dat ze hun kinderen niet, of zo min mogelijk, willen slaan. Vooral mijn zus wil niet dat haar kinderen bang voor haar zijn. Ik benadruk ook dat ik natuurlijk makkelijk kan praten vanaf de zijlijn. Dat weten zij ook wel en we halen nog even een anekdote aan over mijn jongste zus. Die was namelijk ook altijd zo van ‘zoiets zullen mijn kinderen nooit doen’, nou je hebt nog nooit zulke verwende krengen meegemaakt. We zijn het er wel alledrie over eens dat er bij hun zoon op de één of andere manier respect voor de regels bijgebracht moet worden. Dat is immers van wezenlijk belang in onze maatschappij. Hij heeft niet voor niks al meerdere keren aanvaringen gehad op school. Begrijp me niet verkeerd, het is geen verkeerde jongen maar hij weet gewoon niet wanneer hij in moet binden. Als er bijvoorbeeld een discussie tussen hem en een ander is zal hij zijn standpunt niet afgeven, ook niet als die ander bijvoorbeeld de directeur van de school is. Op het moment dat beide hun standpunt niet afgeven zal hij dus altijd het onderspit delven tegenover dergelijke machtsfiguren en dat is dus een les die hij maar niet wil leren…

Eenmaal thuis gekomen kijk ik nog wat televisie kijken en ga nog wat stukjes schrijven in dit dagboek. Voor ik ga slapen zet ik alvast de koffie klaar voor morgen en leg de spaghetti uit de vriezer…

19 januari 2004