Oud & nieuw

Eigenlijk, gaat het wel prima. Sommige momenten gaat het minder. Dipjes hebben we allemaal. Ik probeer mezelf te vertellen dat het dan goed is om naar vrienden toe te trekken zodat ik niet alleen ben. Je vrienden proberen je dat dan te vertellen, 'blijf er niet mee zitten, je kan mij alles vertellen'. Het punt is, ik heb het helemaal niet nodig. Ik voel me beter wanneer ik alleen ben. Ik hou ervan om alleen te zijn, alleen buiten. Een lange wandeling terug. 1 Uur, 2, 3, 4 het maakt niet uit. Ik vind het prettig om verloren te zijn.

Pijn doet me heel weinig. Het is er even, daarna incasseer en omarm ik het. Anderen pijn doen, doet me ook niets. Ik probeer mezelf te vertellen dat het me wat doet, om me menselijk te houden. Tbh, ik geniet er van om anderen pijn te doen.
Het is een onderwerp geweest een tijd terug. Het is ver uit mijn slechtste kant. Ik heb mensen in het verleden kapot gemaakt, ik genoot ervan. Het was zeker zelfbescherming.
Zelfbescherming heb ik nu deze dagen niet meer echt nodig. Ik ben sterk genoeg van mezelf. Toch, soms doe ik het ineens. Ik heb mensen om me heen die er tegen kunnen. De meeste dan. Wat er niet tegen kan heb ik voorbereid. Niet geheel bewust.

Hij appte me laatst. Hij vroeg zich af waar we stonden. Ik weet wel dat hij gevoelens voor me heeft maar ik heb daar niets aan. Ik praat er zo overduidelijk omheen dat hij het wel begrijpt. Sinds dat moment is hij wat korter in de omgang. Ik mis zijn aandacht wel maar de geruststelling is overheersend.

De mensen die het goed kunnen hebben, ze weten hoe ik kan zijn. Ik krijg het net zo hard terug. Het is goed voor me. Het brengt me wel op het punt waar ik nu ben. Ik geef nergens om. Ik sta wel heel dicht bij mezelf, daar heb ik hard voor gewerkt. Ik word weer oude ik. Ik geef eerst om mezelf, dan om de rest. Selectief dan.

Oude demonen, die mijn haat nog niet gehad hebben maar wel terug durven te komen, zullen zich vergissen. Ik ben niet meer wat ik was. Iedereen die ik rond 2016/7 heb leren kennen is nu weg. Daar is een reden voor. Ze zijn vrienden geworden met iemand die er niet meer is. Het voelt goed. Het is een beetje macht. Ik ben sterker dan ik ooit ben geweest.

Toch, gebeurde er iets.
Bij een huis van mijn vriendengroep van de middelbare school, was onze Nieuwjaars borrel. Het moest natuurlijk een feest worden met flink wat na te vertellen verhalen. Het kon niet anders. Mijn beste vriend, met wie ik sinds het aan komen wandelen van zijn vriendin niet meer door één deur ga, mijn nepscharrel met wie ik toch iedere ontmoeting op een manier wel weer bijna de hele avond doorbreng en dan nog het trotseren van 'de rest' die mij op een bepaalde manier kennen.
Ik zal het even toelichten. Ik ben in een grote groep een bepaald persoon. Om met zoveel mensen in een ruimte te zijn moet ik alle bullshitfilters die ik heb gebruiken. Dat maakt mij, socialer, botter, bitchy, vrouwelijker, groffer, leuker. Van alles wat. Vooral heel duidelijk iemand met een persoonlijkheid. Transparant, iedereen weet wat ze aan me hebben dus ik hoef mezelf niet uit te leggen dus niet persoonlijk te worden. Ik vind dat prettig, gepaste afstand. Nu enkele mensen uit die groep mij beter leren kennen, moet ik schakelen. Dat maakt zo'n avond complex as fuck.

Wanneer ik dronken ben, kan ik ieder levensprobleem aan. Ik weet de helft niet meer maar ik heb geprobeerd met de nieuwe vriendin te praten, mijn beste vriend geprobeerd een gesprek mee aan te knopen, een random grietje haar relatie gered, een van mijn vriendinnen met een griet zien zoenen die een relatie had, een glazen deur kapot gemaakt, mezelf en anderen bijna een vinger laten verliezen, een aanranding moeten voorkomen, echt ik ben van alle markten thuis. Ik geef er niets om. Ik heb iemand gekust waarvan ik mezelf toch wel beloofd had hem los te laten zoals hij dan in een schijnversie bij mij doet. Toch, blijven we elkaar opzoeken.
Ik houd niet van fysiek contact, toch doe ik het soms wel. Het is heel selectief. Ik ben alleen fysiek met mensen die ik vertrouw, en aardig vindt, of me simpelweg tot aangetrokken voel. Natuurlijk ligt het nog steeds ingewikkelder dan dat en de situatie is ook van belang.
We hebben de hele avond aan elkaar zitten plukken. Je kan gevoelens voor iemand hebben maar je tot iemand aangetrokken voelen gaat tenslotte nooit weg. Achja, ik had een mooie avond, hij weet het niet meer dus het is prima. Beter zelfs.

Wel was er een moment dat we weer eens in een verhit gesprek raakten. Ook niet nieuw. Voor de eerste keer in maanden, ik overdrijf niet echt maanden, deed hij met één enkele zin een deur open waar een hoop pijn achter zat.
Ik kan zo grof zijn met de dingen die ik zeg, ik ben niet gauw van streek wanneer mensen iets tegen me zeggen. Sterker nog, ik wals er zo gigantisch overheen dat ik vergat wat er gezegd werd. Maar goed, hij raakte me echt. Ik kan het niet eens opschrijven. Het is te gevaarlijk om de wereld in te helpen. Soms, heel even, heb ik het gevoel dat ik er wat mee moet. Hij beweert dat hij het zich niet kan herinneren. Ik zou mezelf niet zijn als ik dat zou geloven. Ik maak nu wel dan een verstandige keus, en probeer niet achter de waarheid te komen. Nee ik ben niet gek, ik heb een hele goede neus voor leugens, for real. Ja oke, daar moet je wel een klein beetje psycho voor zijn. Dat kan ik ook weer goedpraten, het is namelijk de helft van de beschrijving van een vrouw. De andere helft is de rest van je persoonlijkheid. Ja, we zijn allemaal psycho. De een is er gewoon beter in dan de ander. Ik heb gewoon veel controle.
Ik weet dat ik in staat ben om iemand te vermoorden en bewust te verwonden als ik er zin in heb. Nee dat is niet eng, het maakt me ook niet gevaarlijk. Het is maar de helft van wie ik ben.

Ik dwaal af. Dat komt dus door mijn huge ass writers block. Dan creëer ik dit soort verhalen.

Vannacht sliep ik slecht. Zo ontzettend veel te verwerken. Uren lang heb ik wakker gelegen, situaties overdacht. Het waren er gewoon zo veel dat het maar niet ophield. Een wijze les aan mezelf; niet zoveel meemaken op een dag. Ik overdenk alles en zoveel tijd zit er niet in een nacht.

Ohja, one last thing. Ik ben heel schrikkerig. Rondom huis hebben wij camera's en bewegingsgevoelige sensoren. Er gaat licht aan als het beweging ziet. Wij weten binnen dus al dat iemand aan komt lopen voor die persoon van de stoep af is.
Die lichten gaan dus continu aan. Ik ben niet bang of zo hoor, maar mijn gedachten gaan wel meteen uit naar een grote vent met een leuk pistooltje. Ik zou niet bang zijn. Ik weet nu, ik ben niet bang voor mensen die mij proberen pijn te doen. Dat gezegd hebbende, nu ik weet dat ik sterker ben dan ik dacht zal ik ondoordringbaarder worden voor mensen die proberen iets te bereiken. Ik ben daarmee nog moeilijker geworden dan ik al was. Oeps.

Ik dwaal weer af, niet te doen dit. Schrikken van licht dus. Ja, ellende. Oké ik ben klaar dit helpt toch niet vandaag.