Oude vrienden
Gemengde gevoelens overstromen mijn hoofd. Ik voel me fijn, veilig, gewenst, klaar voor de volgende dag. Aan de andere kant voel ik me zo onzeker, onrustig en soms angstig. Lang heb ik niet open gestaan voor nieuwe mensen in mijn leven en had ik zekerheid. Vrienden die je al heel lang hebt zal je niet zo snel verliezen als kersverse vrienden waarvan je niet zeker weet of ze bij je passen. Het is vreselijk eng om nieuwe dingen, dus onzekerheid in mijn leven toe te laten als je al zo lang onder je eigen steen leeft.
Hoe zit het dan met oude vrienden waar het contact mee is opgebloeid? Kan je er vanuit gaan dat die vrienden nog dezelfde mensen zijn? Wat kan je verwachten? Is het normaal dat ze compleet veranderd zijn en misschien ver weg nog lijken op de persoon van vroeger maar in dagelijkse dingen een vreemde voor je zijn?
Ik stuit op de onontkoombare conclusie dat je deze mensen niet kan benaderen als de persoon van jaren geleden laat staan ze mag beoordelen op wat ze toen deden. Maar dan blijft er toch niet zoveel over? Je bent samen allang uit de fase om elkaar te leren kennen. Misschien wil je dat zelf wel maar is de ander ook zo helder van geest dat dingen veranderd zijn?
Daar treedt het volgende probleem aan. Je zit allebei in een totaal andere levensfase. Hoe ga je daar nou weer mee om... Je dagelijkse ritme lijkt niet op elkaar, je bezigheden zijn anders en zeker dat je interesses niet meer zoveel stroomlijnen want je krijgt niet meer dezelfde uitdagingen.
Communiceren, communiceren en nog eens communiceren.
Wat nou als je geen ruimte voor elkaar hebt in je leven? Dan maar niet? Waar trek je die grens waarin je beslist dat de moeite die je erin steekt het niet meer waard zijn. Wat zijn de afwegingen en bovenal, hoe kies je de belangrijkste?
Ik denk nooit niets, tijd voor thee.
Hoe zit het dan met oude vrienden waar het contact mee is opgebloeid? Kan je er vanuit gaan dat die vrienden nog dezelfde mensen zijn? Wat kan je verwachten? Is het normaal dat ze compleet veranderd zijn en misschien ver weg nog lijken op de persoon van vroeger maar in dagelijkse dingen een vreemde voor je zijn?
Ik stuit op de onontkoombare conclusie dat je deze mensen niet kan benaderen als de persoon van jaren geleden laat staan ze mag beoordelen op wat ze toen deden. Maar dan blijft er toch niet zoveel over? Je bent samen allang uit de fase om elkaar te leren kennen. Misschien wil je dat zelf wel maar is de ander ook zo helder van geest dat dingen veranderd zijn?
Daar treedt het volgende probleem aan. Je zit allebei in een totaal andere levensfase. Hoe ga je daar nou weer mee om... Je dagelijkse ritme lijkt niet op elkaar, je bezigheden zijn anders en zeker dat je interesses niet meer zoveel stroomlijnen want je krijgt niet meer dezelfde uitdagingen.
Communiceren, communiceren en nog eens communiceren.
Wat nou als je geen ruimte voor elkaar hebt in je leven? Dan maar niet? Waar trek je die grens waarin je beslist dat de moeite die je erin steekt het niet meer waard zijn. Wat zijn de afwegingen en bovenal, hoe kies je de belangrijkste?
Ik denk nooit niets, tijd voor thee.
18 okt 2017
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 12 okt 2018 Ben ik niet genoeg voor je?
- O 08 okt 2018 Het gaat nu snel
- O 02 okt 2018 Zo klaar
- O 01 okt 2018 Panic motion
- O 22 sep 2018 Vervolg
- O 21 sep 2018 Kill to die, of blijf leven
- O 17 sep 2018 Wat zijn we
- O 11 sep 2018 Adem je nog? ( 1 )
- O 07 sep 2018 Doorstroom ( 1 )
- O 28 aug 2018 -----
- O 25 aug 2018 Laat mij gelukkig zijn
- O 19 aug 2018 We hebben gepraat ( 1 )
- O 13 aug 2018 Ik ben een wrak ( 1 )
- O 12 aug 2018 Het is over ( 1 )
- O 11 aug 2018 Relatiecrisis ( 1 )