Over angst en woede

De meeste van mijn verhalen gaan over voor mij belangrijke en emotionele momenten van en met onze kinderen. Over hoe ze me raken, in positieve zin.
Vandaag niet.
Vandaag ben ik, volkomen onverwacht, geraakt tot op het bot. Nee, wacht, niet alleen vandaag. Het BESEF kwam vanavond om bijna 2 minuten over 8 toen een halve gare man het nodig vond doelbewust de dodenherdenking op de Dam in Amsterdam te verstoren.
In eerste instantie was ik volkomen flabbergasted. Daarna geschrokken, en tenslotte woest. En dát gevoel herkende ik van een week of 3 terug.

Ik rij op een gewone maandagochtend, op de fiets met onze dochter van 2 achterop door ons mooie gerenoveerde park hier in de wijk. Ik ben naar de fysio geweest, de zon schijnt heerlijk en ik besluit een extra lang rondje richting huis te fietsen. Een week of 2 daarvoor hebben alle kinderen van de school een brief mee naar huis gekregen waarin gewaarschuwd wordt voor 1 of meerdere gemaskerde mannen die fietsers lastigvallen.
En daar overvalt het me. 's Morgens om een uur 10, midden op de dag dus, in mijn eigen park, ben ik bang. Want ik ben helemaal alleen met mijn dochtertje, er is niemand in de buurt en als er NU zo'n akelig naar gesmaskerd kereltje tevoorschijn springt, ben zo weerloos als de pest.

De angst maakt bijna direct plaats voor woede.
Ik ga me daar een beetje bang zijn in mijn eigen park!! Midden op de dag!! Nou, écht niet.

Maar weet je.... zo werkt het niet. Angst is zo'n primaire emotie, die is het moeilijkst om te buigen van allemaal. Maar ik verzet me er met hand en tand tegen. Ik ga me niet laten leiden door mijn angst.

En dat deed ons aller Beatrix ook niet. Hoofd omhoog, kin in de lucht, diepe zucht, schouders recht, haar zoon en schoondochter achter zich, en dan ijzersterk het Wilhelmus inzetten. Wat een kracht.

Want net als zij, weet ook ik.... "We have nothing to fear, but fear itself!"

En dus blijven we gewoon naar massale bijeenkomsten gaan, fiets ik gewoon nog steeds door het park, en weigeren we, ( in ieder geval ik) angst de baas te laten zijn. Angst verlamt. Uit woede put ik kracht en energie. Woede kan ik aan en uiten, gebruiken om de eventuele bron aan te pakken. Want geloof me, jongetjes met maskertjes die kindjes op fietsjes lastigvallen... You have nothing to fear, but fear itself... and me!