Over boeken en baby's

Zo, een nieuw jaar. Nieuwe doelen. Nieuwe uitdagingen. Mijn jaar begon vrij relaxed, omdat ik de eerste week van het jaar voor een van mijn opdrachtgevers vrij was. Dat betekende dat ik maar twee dagen hoefde te werken in plaats van vijf. Deze week worden het weer vijf werkdagen.

Helemaal relaxen was het trouwens niet: ik ben in mijn vrije uren hard bezig met het voltooien van mijn roman. Het zijn de laatste hoofdstukken die geschreven moeten worden en daarna moet ik het boek nog finetunen. Omschrijvingen toevoegen, kijken of alles wel logisch verloopt.
Het is niet het enige schrijfproject dat ik heb. Zodra ik deze af heb, wil ik aan de slag gaan met een novelle die ik ooit eerder heb geschreven. De uitgever waar ik het toen heb aangeboden heeft er nooit meer iets meegedaan, dus ik ga deze nu opnieuw aanbieden. Het verhaal staat al, maar het moet nog uitgebreid en verbeterd worden.
En daarna moet ik nog twee novelles schrijven en wil ik me gaan wagen aan een fantasy young adult boek.
En dat allemaal terwijl ik ook hard in opdracht werk en sites heb die ik wil onderhouden en natuurlijk ook nog allerlei andere verplichtingen heb.

Dit weekend heb ik de beste vriendin van mijn vriend op een bijzondere manier mogen helpen. Ze was zwanger en omdat zij en haar vriend geen rijbewijs hebben, stond ik op ‘stand-by’ voor als ze naar het ziekenhuis moest. Ze wilde in principe thuis bevallen, dus we hadden niet het idee dat dit nodig was.
Vrijdag werd ik toch gebeld, omdat ze overtijd was en een afspraak in het ziekenhuis had met de gynaecoloog. Of ik haar en haar vriend wilde rijden. Geen probleem! Ik nam een boek mee, reed ze naar het ziekenhuis en heb in de wachtkamer zitten wachten op ze.
Hun afspraak duurde langer dan vooraf verwacht, dus heb een behoorlijke tijd gewacht. Er moest nog van alles gemonitord worden, zoals de hartslag. Het bleek dat het kindje behoorlijk groot was en er werd voorspeld dat de bevalling hoogstwaarschijnlijk toch in het ziekenhuis moest plaatsvinden. Dinsdag zou ze worden ingeleid, als de bevalling dan nog steeds niet was gestart.

Mijn vriend zou dit weekend eigenlijk naar mij komen, maar ik sprak met het stel af dat ik dit weekend bij hem zou slapen, zodat ik dichter in de buurt ben, mocht er toch wat gebeuren dit weekend. Vanaf maandag zou haar vader er zijn.
En gisterochtend kwam dan toch het telefoontje: ze had last van weeën. Ik ben naar haar huis gereden, heb met wat kleine dingen geholpen, heb het tweetal naar het ziekenhuis gebracht en ben weer naar het huis van mijn vriend gereden. We wisten niet wanneer de kleine zou komen en of ze meteen weer naar huis mochten, dus ik ben tot vanochtend bij mijn vriend gebleven, voor de zekerheid. Al kregen we gisteravond wel het bericht dat de kleine pas na middernacht zou komen en dat ze hoe dan ook nog even moesten blijven om alles te kunnen monitoren.
Vanochtend kreeg ik het bericht dat de kleine vannacht geboren is. Het was lang en heftig en met een aantal complicaties, maar moeder en zoon maken het goed. Gelukkig maar 😊

Ik heb nog nooit iemand meegemaakt die echt hoogzwanger is en het is fijn dat ik op deze manier heb mogen helpen. Het voelde bijzonder toen ze naast me in de auto zat en vertelde hoe haar lichaam zich klaarmaakte voor de bevalling. En ik denk dat ik gisteren voor het eerst in mijn leven een paar keer heb gedacht: ‘goh, zo’n kindje, is dat niks voor mij?’
Het realistische antwoord is: nee, dat is niks voor mij. En daarom heb ik ook nooit een kinderwens gehad. Ik ben te ondernemend en superslecht in het huishouden. En ik weet helemaal niet hoe ik met kleine kinderen om moet gaan. No, thnx.
Erbij opgeteld: ik ben 37, woon nog niet samen en wil ook niet opeens in alle haast dit gaan regelen zodat het tóch misschien kan. Nee. Helaas, het zit er niet in. Maar heb genoeg andere mooie dingen en dingen die ook beter bij me passen in mijn leven.

Nu maar verder werken aan mijn boek en daarna nog wat lezen. Morgen weer vroeg dag en met dit gekke weekend achter de rug kan ik een goede nachtrust wel gebruiken.