Over de discussie hier
Ik wilde me er niet mee bemoeien. Toch voelt het alsof ik indirect veel te maken heb met de discussie nu. Juist daarom wil ik eens delen hoe ik alle toestanden op MD, die begonnen in 2020, heb ervaren.
Dit wordt het laatste dat ik over corona, of over vaccinaties, of wat dan ook, zal schrijven. Misschien wordt het zelfs mijn allerlaatste bericht hier ooit. Ik weet het nog niet. Het feit dat ik mijn challenge niet dagelijks update hier, heeft een reden.
De reden is dat ik ontzettend teleurgesteld ben in bepaalde mensen hier.
MyDiary was voor mij altijd een prettige uitlaatklep. Mijn digitale dagboekje. Ik schreef er vaak dagelijks, deed mijn eigen dingetje en hield me weinig met andere leden bezig. Als ik iets echt interessant vond, dan reageerde ik. Maar meestal niet.
Als extravert persoon, die lange tijd vanuit huis werkte en weinig sociale contacten had, was dit mijn manier om in ieder geval mijn verhalen, mijn bevindingen en ervaringen ergens kwijt te kunnen. Reacties hoefde ik niet eens. Het gewoon kwijt kunnen, dat was meestal voldoende.
Sociale contacten had ik dus niet veel in die tijd, maar een rondje maken met de hond en even een praatje maken met iemand die ik tegenkwam, was altijd erg fijn. Was het echt heel stil in huis? Dan ging ik bijvoorbeeld naar de supermarkt.
Mensen die mij langer volgen, weten dat ik een serieus huidprobleem heb en dat dit vooral rond mijn veertiende extreem was. Ik werd ontzettend gepest, was ervan overtuigd dat ik lelijk was en heb er meermaals over nagedacht om mijn leven te beëindigen.
Ik wist toen nog niet dat wat ik in mijn gezicht had, een ziekte is die te vergelijken is met een auto-immuunziekte. Het is voor sommige mensen zelfs een invaliderende ziekte. Oorzaak? Onbekend. Al heb ik inmiddels reacties en ervaringen van duizenden mensen gelezen.
De meeste mensen ervaren triggers, waardoor de huidaandoening erger wordt. Al kan het ook op willkeurige momenten opeens erger worden. Sommige mensen reageren bijvoorbeeld heel slecht op bepaalde voeding, anderen op hormonen.
Corona brak uit, toen ik net een aantal maanden op kantoor werkte. Extraverte ik vond dat kantoor best fijn. Eindelijk eens tussen de mensen. Toch niet. Al snel zat ik thuis te werken, zoals ik jaren ervoor ook al deed. Ik vond er mijn draai in. Moeilijk was het op zich niet, want ik was het al gewend om thuis te zijn. Leuk? Mwah, mar dat nam ik maar voor lief.
Toen de aankondiging kwam van de mondkapjes, had een supermarkt in een dorp verderop de verplichting direct ingevoerd. Er kwam een vrouw binnenlopen die het bordje van het mondkapje niet had gezien. Ze werd aangesproken door de caissière en ze zei: ‘Oh, sorry, ik wist het niet.’
Een andere vrouw, die net haar boodschappen had afgerekend, begon zich ermee te bemoeien. Ze vond het belachelijk dat iemand zomaar zonder mondkapje binnenkwam en ze ging volledig tekeer, waardoor de vrouw die net binnen was komen lopen, in de verdediging schoot.
Ik stond als eerstvolgende wachtende in de rij bij de kassa en vroeg me af wat er hier in hemelsnaam gebeurde.
Het raakte me. Ik houd niet van ruzies en van drama. Het supermarktbezoekje ervaarde ik sowieso al als heel stressvol. Mensen die je vol angst aankijken, alsof jij hen dood zal maken als je ook maar een millimeter te dicht in de buurt komt. Ik deed echt mijn best met iedereen rekening te houden, maar ik voelde me zwaar ongemakkelijk bij de interacties die er waren. Ogen vol angst, woede en allemaal mensen met een hoog stressniveau.
Het was haast alsof ik al die verschillende emoties van anderen door elkaar voelde.
Ik besloot na het bezoekje aan de supermarkt, niet meer terug te gaan. Ik bestelde bij thuiskomst meteen de HelloFresh Box en besloot er direct extra’s bij te kopen, voor het ontbijt en de lunch. Zodat ik echt zo min mogelijk de supermarkt nog in moest.
En dus bracht ik maanden vrijwel alleen door. Ik zag mijn vriend een paar keer per week, maar daar bleef het bij. Ik had vooral veel telefonisch contact. Ondertussen deed ik mijn werk, en volgde ik de debatten in de tweede kamer, omdat ik wilde weten hoe onze overheid met deze crisissituatie om zou gaan.
Ik zag nauwelijks meer mensen. Als ik met de hond liep, wilden mensen opeens geen praatje maken en liepen ze met een grotere boog dan nodig was om me heen. Geen hallo, geen ‘hoe gaat het’. Angst, norsheid.
Het: ‘ik neem meer afstand dan nodig is en ik praat niet eens met je’, en het ‘ik kijk naar je alsof je een enge ziekte met je meedraagt’ was bijna een deja-vu met mijn tijd van vroeger. Alleen werd er deze keer niet gevraagd wat die gekke plekken in mijn gezicht waren.
Geen winkelbezoekjes meer als ik me even alleen voelde. Geen vrolijke wandelingen. En dat vond ik ontzettend lastig.
Ondertussen zag ik op social media hoe iedereen politie speelde. Foto’s werden gedeeld van mensen die niet genoeg afstand hielden. Met alle oordelen erin. Wijzend, op de ander. Vooral geen zelfreflectie: is het wel oké om deze foto te delen met mensen die ik helemaal niet ken?
En toen kwamen de vaccinaties. En de push om te prikken. Want ‘je doet het voor een ander’. En als jij niet meedoet, ben jíj het probleem.
Ik vond het moeilijk een keuze te maken. Vooral omdat ik aan alle kanten hoorde dat ik als vrouw met overgewicht, toch wel echt tot de risicogroep hoorde. Aan de andere kant: het was een gloednieuw vaccin, dat snel ontwikkeld was. En sowieso nog niet getest op iemand met de aandoening die ik ook heb.
Ik besloot me niet direct te laten vaccineren. Later, als ik ervaringen van anderen had gezien. Dan kon ik een betere, onderbouwde keuze maken. En aangezien je een medische eigen keuze én een medische privacy hebt, dacht ik dat dit gewoon kon.
Iedereen begon het te hebben over het vaccin. Opeens waren er wel weer praatjes, namelijk ‘heb jij je uitnodiging al gehad?’. Ik wilde geen aandacht op me richten, geen discussie starten, en zei dan: ‘ja, heb de uitnodiging gekregen.’
Steeds meer en meer begon er vanuit de overheid gepusht te worden. En de mensen deden daar flink aan mee. Social media was de hel, waarin de ene extreme mening recht tegenover de ander stond. Weer een plek die ik zoveel mogelijk probeerde te vermijden.
De gewone media was niet veel beter. Er werden altijd maar mensen uitgenodigd die eenzelfde geluid lieten horen. Praatprogramma’s voor discussies? Geen ruimte voor, want iedereen moest voor zijn. Anders was je een idioot, een wappie. Het was bijna alsof er een ware jacht was ontstaan op de ongevaccineerden.
Vooral toen het ‘testen voor toegang’ werd ingevoerd, werd de tweedeling groter. Uit eten gaan mocht als je gevaccineerd óf getest was. Je moest een bewijs laten zien. Het was iets dat ik echt, totaal niet kon begrijpen. Ik begreep vooral niet hoe gemakkelijk een deel van de mensen zonder problemen mensen aan de kant schoof. Mensen die, om wat voor een reden dan ook, niet gevaccineerd waren en werden gezien als uitschot. Als wappies. Als domme, idiote mensen.
Ik snapte niet hoe de hele maatschappij in een keer in zo’n enorme tweedeling kon komen te staan. Empathie en begrip voor een ander gaat een heel eind. Een goede vriend van mij had zich gevaccineerd en ik begreep volledig zijn beweegredenen. Hij begreep waarom ik het niet had gedaan. Omdat we er samen uitvoerig over spraken aan de telefoon.
Op andere plekken miste ik dat. Het luisteren naar elkaar. Het niet meteen wijzen, niet meteen oordelen. Maar gewoon: luisteren wat iemand te zeggen heeft en proberen je in te leven in die persoon. Niet veroordelen.
Al die tijd uitte ik me op MD. Ik vertelde over mijn verbazingen, ik stelde vragen en ik had het voornamelijk over de tweedeling. Over mijn gevoel erbij en hoe lastig en onlogisch ik bepaalde keuzes van de overheid vond. Zoals altijd, was MD mijn uitlaatklep. Helemaal nu ik nergens meer kwam, en nog minder sociale connecties had dan voorheen.
Daar begon de ellende. Ik kreeg steeds vaker reacties. Ook een hoop bewust om te trollen, onder alternatieve accounts. Meermaals gaf ik aan dat ik de vorm van reageren niet leuk vond, en vroeg ik om ermee op te houden.
Het tegenovergestelde gebeurde. Het gedrag ging door. En door. En door.
En toen ik over andere dingen schreef die ik interessant vond, zoals Astrologie, werd dat ook opeens belachelijk gemaakt.
Lekker, met z’n allen, iemand naar beneden trekken. Iemands mening, of ervaring als dusdanig idioot neerzetten.
Kleutergedrag. Dat was het. En het deed pijn, omdat er tussen de mensen die zo reageerden, ook mensen zaten die ik persoonlijk had ontmoet. Mensen waar ik het zelfs voor opgenomen had als de hele website tegen ze was gekeerd. Mensen waar ik jaren in de LL stond, gooiden me opeens in de negeerlijst. En daar sta ik nu nog steeds op. Ik heb zelfs via mijn website e-mails gekregen van iemand van MD hier. Ik weet tot op de dag van vandaag niet wie dit is geweest, maar er stonden doodswensen in en het was overduidelijk dat het hier vandaan moest komen. Dit omdat er verwijzingen in stonden die rechtstreeks met berichten van me op deze site te maken hadden.
Connecties, mooie verbindingen, zijn volledig gesloopt, omdat een groepje mensen hier vond dat mijn mening niet de juiste was. En daar moest ik op aangesproken worden. Ik moest kapot, kostte wat het kost. Weg van de site, het liefst. Wat het doel ook was, er was een doel. En dat was: slopen.
Zo kwam het wel over, tenminste.
En wat was het grappig. Wat was het ontzettend leuk om te rellen. Wat was het hilarisch.
Voor de anderen dan.
Niet voor mij. Ik vond het knap vervelend.
Er was iemand in mijn omgeving die al die tijd heeft gezien hoe er op mij werd gereageerd. Hoe ik regelmatig mezelf probeerde te onderbouwen, mijn gedachten logisch op papier probeerde te krijgen, en hoe er keer op keer korte, nietszeggende reacties op kwamen.
Ook hij had bepaalde twijfels, maar de reacties kwamen vooral bij mij. Niet bij zijn stukjes.
Ik was schijnbaar een makkelijker doelwit dan dat mijn vriend was.
Ooit was er een broodje-aap-verhaal over een hond die een kind had gebeten. Het kind was ernstig gewond geraakt en moest worden afgemaakt. Er bleek vervolgens dat er 27 nietjes in zijn oor zat.
Hoewel een broodje-aap-verhaal, wel eentje met een duidelijke moraal. Als je iemand maar vaak en lang genoeg pusht, dan worden ze boos.
De woede werd niet door mij geuit. Maar door mijn vriend. Dat hoefde hij niet te doen – en zeker niet op de manier waarop hij het deed. Maar hij had er moeite mee om te zien hoe het met mij ging. Hij heeft dingen geschreven die hij nooit had moeten zeggen, wat hij ook toegegeven heeft.
Nu zijn we jaren verder. En je zou denken dat de emoties rondom corona toch wat verdwenen zijn. Ik vind de reacties vanuit beide kanten gisteren dan ook… te bizar voor woorden. Volgens mij heeft een hoop te maken met oud zeer, de discussies van eerder. De situaties van eerder. Er zijn toen dingen gezegd en op de een of andere manier heeft niemand zijn of haar mening ook maar een beetje bijgedraaid.
En ik begrijp er echt helemaal niets van.
Sorry, maar waarom begint iedereen te gillen? Waarom vinden mensen het nodig om te schelden met slet, en vinden anderen het een fantastisch idee om te claimen dat iemand een verstandelijke beperking heeft?
Waarom is het nodig om een heel verhaal te schrijven, waarin je tig keer benoemd hoe slim en intelligent je bent en hoe fijn het is dat je met geschoolde mensen omgaat, omdat anderen dom zijn. Het is een vorm van misplaatste arrogantie, die totaal niets bijdraagt.
Hoe kan het dat zelfs de site-eigenaar op een sarcastische manier begint te reageren?
Alle acties, vanuit alle kanten in dit geval, zijn zo enorm overtrokken.
Gaat het wel goed met jullie? Prikje nodig, misschien? Allemachtig.
Anyhow.
Laatste dat ik hierover nog kwijt wil, is het volgende: het doet mij pijn, dat zelfreflectie vanuit de mensen die mij destijds echt, echt heel erg hebben gekwetst, volledig ontbreekt.
Er is van alle mensen die zo idioot deden, slechts één iemand geweest die me benaderd heeft met iets dat op excuses leek. Al was dat meer een ‘sorry wat ik over astrologie zei, want ik merk echt dat je daar een passie in hebt.’
Al met al was dat toen alsnog fijn en voelde het als een stap in de goede richting.
Het is heel makkelijk te wijzen naar een ander. Hoe idioot een ander doet. Het is makkelijk om te beoordelen op schrijfstijl, of op woordkeuzes.
Maar ik mis de zelfreflectie.
Wat had je zelf kunnen doen om de website leuker te maken? Om MD een fijne plek te maken? Is dat een steek verstoppen in een openbaar stuk dat je schrijft? Is dat verstoppen in een LL-grot en alleen naar buiten komen als je wil schoppen? Is dat een verhaal schrijven waarvan je weet dat er boze reacties op zullen komen?
Ik durf in ieder geval naar mezelf te kijken: het ging in coronatijd niet goed met me, omdat ik me nergens kon uiten en me ongehoord voelde. Was MD de plek om me te uiten? Ik hoopte en meende van wel, maar dat was een verkeerde inschatting.
Ik heb de laatste jaren mijn best gedaan om weg te blijven uit bepaalde discussies en inmiddels gaat het – ondanks mijn financiële situatie – goed met me. Ik schrijf nauwelijks over politiek, of over andere zaken die ik interessant of belangrijk vind. Omdat ik begrijp dat dit gevoelig ligt bij mensen en ik graag de drama weg wil houden.
En waar ik al die tijd op hoopte, was dat anderen ook een stukje zelfreflectie zouden tonen. Zouden zeggen: ‘he, hoe ik toen reageerde, dat kon eigenlijk echt niet. Sorry daarvoor, nog.’
That never happened.
En nu hoeft het niet meer. Want nu zou het niet meer oprecht zijn.
Het enige dat ik nu nog hoop, is dat de strijdbijl wordt begraven en dat mensen normaal op elkaar reageren. Niet uitdagen in verhaaltjes. Niet met een heel onderwerp, maar ook niet met hier en daar een zinnetje die overduidelijk op iemand is gericht.
Discussies zijn bij mijn verhalen begonnen. En ik zou willen dat ze nu ook eindelijk eens eindigen. Het wordt tijd dat mensen eens oprecht naar elkaar willen gaan luisteren.
Dit wordt het laatste dat ik over corona, of over vaccinaties, of wat dan ook, zal schrijven. Misschien wordt het zelfs mijn allerlaatste bericht hier ooit. Ik weet het nog niet. Het feit dat ik mijn challenge niet dagelijks update hier, heeft een reden.
De reden is dat ik ontzettend teleurgesteld ben in bepaalde mensen hier.
MyDiary was voor mij altijd een prettige uitlaatklep. Mijn digitale dagboekje. Ik schreef er vaak dagelijks, deed mijn eigen dingetje en hield me weinig met andere leden bezig. Als ik iets echt interessant vond, dan reageerde ik. Maar meestal niet.
Als extravert persoon, die lange tijd vanuit huis werkte en weinig sociale contacten had, was dit mijn manier om in ieder geval mijn verhalen, mijn bevindingen en ervaringen ergens kwijt te kunnen. Reacties hoefde ik niet eens. Het gewoon kwijt kunnen, dat was meestal voldoende.
Sociale contacten had ik dus niet veel in die tijd, maar een rondje maken met de hond en even een praatje maken met iemand die ik tegenkwam, was altijd erg fijn. Was het echt heel stil in huis? Dan ging ik bijvoorbeeld naar de supermarkt.
Mensen die mij langer volgen, weten dat ik een serieus huidprobleem heb en dat dit vooral rond mijn veertiende extreem was. Ik werd ontzettend gepest, was ervan overtuigd dat ik lelijk was en heb er meermaals over nagedacht om mijn leven te beëindigen.
Ik wist toen nog niet dat wat ik in mijn gezicht had, een ziekte is die te vergelijken is met een auto-immuunziekte. Het is voor sommige mensen zelfs een invaliderende ziekte. Oorzaak? Onbekend. Al heb ik inmiddels reacties en ervaringen van duizenden mensen gelezen.
De meeste mensen ervaren triggers, waardoor de huidaandoening erger wordt. Al kan het ook op willkeurige momenten opeens erger worden. Sommige mensen reageren bijvoorbeeld heel slecht op bepaalde voeding, anderen op hormonen.
Corona brak uit, toen ik net een aantal maanden op kantoor werkte. Extraverte ik vond dat kantoor best fijn. Eindelijk eens tussen de mensen. Toch niet. Al snel zat ik thuis te werken, zoals ik jaren ervoor ook al deed. Ik vond er mijn draai in. Moeilijk was het op zich niet, want ik was het al gewend om thuis te zijn. Leuk? Mwah, mar dat nam ik maar voor lief.
Toen de aankondiging kwam van de mondkapjes, had een supermarkt in een dorp verderop de verplichting direct ingevoerd. Er kwam een vrouw binnenlopen die het bordje van het mondkapje niet had gezien. Ze werd aangesproken door de caissière en ze zei: ‘Oh, sorry, ik wist het niet.’
Een andere vrouw, die net haar boodschappen had afgerekend, begon zich ermee te bemoeien. Ze vond het belachelijk dat iemand zomaar zonder mondkapje binnenkwam en ze ging volledig tekeer, waardoor de vrouw die net binnen was komen lopen, in de verdediging schoot.
Ik stond als eerstvolgende wachtende in de rij bij de kassa en vroeg me af wat er hier in hemelsnaam gebeurde.
Het raakte me. Ik houd niet van ruzies en van drama. Het supermarktbezoekje ervaarde ik sowieso al als heel stressvol. Mensen die je vol angst aankijken, alsof jij hen dood zal maken als je ook maar een millimeter te dicht in de buurt komt. Ik deed echt mijn best met iedereen rekening te houden, maar ik voelde me zwaar ongemakkelijk bij de interacties die er waren. Ogen vol angst, woede en allemaal mensen met een hoog stressniveau.
Het was haast alsof ik al die verschillende emoties van anderen door elkaar voelde.
Ik besloot na het bezoekje aan de supermarkt, niet meer terug te gaan. Ik bestelde bij thuiskomst meteen de HelloFresh Box en besloot er direct extra’s bij te kopen, voor het ontbijt en de lunch. Zodat ik echt zo min mogelijk de supermarkt nog in moest.
En dus bracht ik maanden vrijwel alleen door. Ik zag mijn vriend een paar keer per week, maar daar bleef het bij. Ik had vooral veel telefonisch contact. Ondertussen deed ik mijn werk, en volgde ik de debatten in de tweede kamer, omdat ik wilde weten hoe onze overheid met deze crisissituatie om zou gaan.
Ik zag nauwelijks meer mensen. Als ik met de hond liep, wilden mensen opeens geen praatje maken en liepen ze met een grotere boog dan nodig was om me heen. Geen hallo, geen ‘hoe gaat het’. Angst, norsheid.
Het: ‘ik neem meer afstand dan nodig is en ik praat niet eens met je’, en het ‘ik kijk naar je alsof je een enge ziekte met je meedraagt’ was bijna een deja-vu met mijn tijd van vroeger. Alleen werd er deze keer niet gevraagd wat die gekke plekken in mijn gezicht waren.
Geen winkelbezoekjes meer als ik me even alleen voelde. Geen vrolijke wandelingen. En dat vond ik ontzettend lastig.
Ondertussen zag ik op social media hoe iedereen politie speelde. Foto’s werden gedeeld van mensen die niet genoeg afstand hielden. Met alle oordelen erin. Wijzend, op de ander. Vooral geen zelfreflectie: is het wel oké om deze foto te delen met mensen die ik helemaal niet ken?
En toen kwamen de vaccinaties. En de push om te prikken. Want ‘je doet het voor een ander’. En als jij niet meedoet, ben jíj het probleem.
Ik vond het moeilijk een keuze te maken. Vooral omdat ik aan alle kanten hoorde dat ik als vrouw met overgewicht, toch wel echt tot de risicogroep hoorde. Aan de andere kant: het was een gloednieuw vaccin, dat snel ontwikkeld was. En sowieso nog niet getest op iemand met de aandoening die ik ook heb.
Ik besloot me niet direct te laten vaccineren. Later, als ik ervaringen van anderen had gezien. Dan kon ik een betere, onderbouwde keuze maken. En aangezien je een medische eigen keuze én een medische privacy hebt, dacht ik dat dit gewoon kon.
Iedereen begon het te hebben over het vaccin. Opeens waren er wel weer praatjes, namelijk ‘heb jij je uitnodiging al gehad?’. Ik wilde geen aandacht op me richten, geen discussie starten, en zei dan: ‘ja, heb de uitnodiging gekregen.’
Steeds meer en meer begon er vanuit de overheid gepusht te worden. En de mensen deden daar flink aan mee. Social media was de hel, waarin de ene extreme mening recht tegenover de ander stond. Weer een plek die ik zoveel mogelijk probeerde te vermijden.
De gewone media was niet veel beter. Er werden altijd maar mensen uitgenodigd die eenzelfde geluid lieten horen. Praatprogramma’s voor discussies? Geen ruimte voor, want iedereen moest voor zijn. Anders was je een idioot, een wappie. Het was bijna alsof er een ware jacht was ontstaan op de ongevaccineerden.
Vooral toen het ‘testen voor toegang’ werd ingevoerd, werd de tweedeling groter. Uit eten gaan mocht als je gevaccineerd óf getest was. Je moest een bewijs laten zien. Het was iets dat ik echt, totaal niet kon begrijpen. Ik begreep vooral niet hoe gemakkelijk een deel van de mensen zonder problemen mensen aan de kant schoof. Mensen die, om wat voor een reden dan ook, niet gevaccineerd waren en werden gezien als uitschot. Als wappies. Als domme, idiote mensen.
Ik snapte niet hoe de hele maatschappij in een keer in zo’n enorme tweedeling kon komen te staan. Empathie en begrip voor een ander gaat een heel eind. Een goede vriend van mij had zich gevaccineerd en ik begreep volledig zijn beweegredenen. Hij begreep waarom ik het niet had gedaan. Omdat we er samen uitvoerig over spraken aan de telefoon.
Op andere plekken miste ik dat. Het luisteren naar elkaar. Het niet meteen wijzen, niet meteen oordelen. Maar gewoon: luisteren wat iemand te zeggen heeft en proberen je in te leven in die persoon. Niet veroordelen.
Al die tijd uitte ik me op MD. Ik vertelde over mijn verbazingen, ik stelde vragen en ik had het voornamelijk over de tweedeling. Over mijn gevoel erbij en hoe lastig en onlogisch ik bepaalde keuzes van de overheid vond. Zoals altijd, was MD mijn uitlaatklep. Helemaal nu ik nergens meer kwam, en nog minder sociale connecties had dan voorheen.
Daar begon de ellende. Ik kreeg steeds vaker reacties. Ook een hoop bewust om te trollen, onder alternatieve accounts. Meermaals gaf ik aan dat ik de vorm van reageren niet leuk vond, en vroeg ik om ermee op te houden.
Het tegenovergestelde gebeurde. Het gedrag ging door. En door. En door.
En toen ik over andere dingen schreef die ik interessant vond, zoals Astrologie, werd dat ook opeens belachelijk gemaakt.
Lekker, met z’n allen, iemand naar beneden trekken. Iemands mening, of ervaring als dusdanig idioot neerzetten.
Kleutergedrag. Dat was het. En het deed pijn, omdat er tussen de mensen die zo reageerden, ook mensen zaten die ik persoonlijk had ontmoet. Mensen waar ik het zelfs voor opgenomen had als de hele website tegen ze was gekeerd. Mensen waar ik jaren in de LL stond, gooiden me opeens in de negeerlijst. En daar sta ik nu nog steeds op. Ik heb zelfs via mijn website e-mails gekregen van iemand van MD hier. Ik weet tot op de dag van vandaag niet wie dit is geweest, maar er stonden doodswensen in en het was overduidelijk dat het hier vandaan moest komen. Dit omdat er verwijzingen in stonden die rechtstreeks met berichten van me op deze site te maken hadden.
Connecties, mooie verbindingen, zijn volledig gesloopt, omdat een groepje mensen hier vond dat mijn mening niet de juiste was. En daar moest ik op aangesproken worden. Ik moest kapot, kostte wat het kost. Weg van de site, het liefst. Wat het doel ook was, er was een doel. En dat was: slopen.
Zo kwam het wel over, tenminste.
En wat was het grappig. Wat was het ontzettend leuk om te rellen. Wat was het hilarisch.
Voor de anderen dan.
Niet voor mij. Ik vond het knap vervelend.
Er was iemand in mijn omgeving die al die tijd heeft gezien hoe er op mij werd gereageerd. Hoe ik regelmatig mezelf probeerde te onderbouwen, mijn gedachten logisch op papier probeerde te krijgen, en hoe er keer op keer korte, nietszeggende reacties op kwamen.
Ook hij had bepaalde twijfels, maar de reacties kwamen vooral bij mij. Niet bij zijn stukjes.
Ik was schijnbaar een makkelijker doelwit dan dat mijn vriend was.
Ooit was er een broodje-aap-verhaal over een hond die een kind had gebeten. Het kind was ernstig gewond geraakt en moest worden afgemaakt. Er bleek vervolgens dat er 27 nietjes in zijn oor zat.
Hoewel een broodje-aap-verhaal, wel eentje met een duidelijke moraal. Als je iemand maar vaak en lang genoeg pusht, dan worden ze boos.
De woede werd niet door mij geuit. Maar door mijn vriend. Dat hoefde hij niet te doen – en zeker niet op de manier waarop hij het deed. Maar hij had er moeite mee om te zien hoe het met mij ging. Hij heeft dingen geschreven die hij nooit had moeten zeggen, wat hij ook toegegeven heeft.
Nu zijn we jaren verder. En je zou denken dat de emoties rondom corona toch wat verdwenen zijn. Ik vind de reacties vanuit beide kanten gisteren dan ook… te bizar voor woorden. Volgens mij heeft een hoop te maken met oud zeer, de discussies van eerder. De situaties van eerder. Er zijn toen dingen gezegd en op de een of andere manier heeft niemand zijn of haar mening ook maar een beetje bijgedraaid.
En ik begrijp er echt helemaal niets van.
Sorry, maar waarom begint iedereen te gillen? Waarom vinden mensen het nodig om te schelden met slet, en vinden anderen het een fantastisch idee om te claimen dat iemand een verstandelijke beperking heeft?
Waarom is het nodig om een heel verhaal te schrijven, waarin je tig keer benoemd hoe slim en intelligent je bent en hoe fijn het is dat je met geschoolde mensen omgaat, omdat anderen dom zijn. Het is een vorm van misplaatste arrogantie, die totaal niets bijdraagt.
Hoe kan het dat zelfs de site-eigenaar op een sarcastische manier begint te reageren?
Alle acties, vanuit alle kanten in dit geval, zijn zo enorm overtrokken.
Gaat het wel goed met jullie? Prikje nodig, misschien? Allemachtig.
Anyhow.
Laatste dat ik hierover nog kwijt wil, is het volgende: het doet mij pijn, dat zelfreflectie vanuit de mensen die mij destijds echt, echt heel erg hebben gekwetst, volledig ontbreekt.
Er is van alle mensen die zo idioot deden, slechts één iemand geweest die me benaderd heeft met iets dat op excuses leek. Al was dat meer een ‘sorry wat ik over astrologie zei, want ik merk echt dat je daar een passie in hebt.’
Al met al was dat toen alsnog fijn en voelde het als een stap in de goede richting.
Het is heel makkelijk te wijzen naar een ander. Hoe idioot een ander doet. Het is makkelijk om te beoordelen op schrijfstijl, of op woordkeuzes.
Maar ik mis de zelfreflectie.
Wat had je zelf kunnen doen om de website leuker te maken? Om MD een fijne plek te maken? Is dat een steek verstoppen in een openbaar stuk dat je schrijft? Is dat verstoppen in een LL-grot en alleen naar buiten komen als je wil schoppen? Is dat een verhaal schrijven waarvan je weet dat er boze reacties op zullen komen?
Ik durf in ieder geval naar mezelf te kijken: het ging in coronatijd niet goed met me, omdat ik me nergens kon uiten en me ongehoord voelde. Was MD de plek om me te uiten? Ik hoopte en meende van wel, maar dat was een verkeerde inschatting.
Ik heb de laatste jaren mijn best gedaan om weg te blijven uit bepaalde discussies en inmiddels gaat het – ondanks mijn financiële situatie – goed met me. Ik schrijf nauwelijks over politiek, of over andere zaken die ik interessant of belangrijk vind. Omdat ik begrijp dat dit gevoelig ligt bij mensen en ik graag de drama weg wil houden.
En waar ik al die tijd op hoopte, was dat anderen ook een stukje zelfreflectie zouden tonen. Zouden zeggen: ‘he, hoe ik toen reageerde, dat kon eigenlijk echt niet. Sorry daarvoor, nog.’
That never happened.
En nu hoeft het niet meer. Want nu zou het niet meer oprecht zijn.
Het enige dat ik nu nog hoop, is dat de strijdbijl wordt begraven en dat mensen normaal op elkaar reageren. Niet uitdagen in verhaaltjes. Niet met een heel onderwerp, maar ook niet met hier en daar een zinnetje die overduidelijk op iemand is gericht.
Discussies zijn bij mijn verhalen begonnen. En ik zou willen dat ze nu ook eindelijk eens eindigen. Het wordt tijd dat mensen eens oprecht naar elkaar willen gaan luisteren.
03 feb 2024
- meld ongepast verhaal
-
SweetPumpkin
zaterdag 03 februari 2024 20:01
-
Vighnar
zaterdag 03 februari 2024 20:04
Ik vind het erg voor je dat je je zo voelt. maar is dit niet een overvlogen overreactie vanuit jou kant? mensen hebben wel degelijk discussies gehad.
en wat mensen allemaal doen in hun leven moeten ze allemaal zelf weten. en nee ik keur absoluut veel acties niet goed.
het belangrijke van vaccinaties is groepsimmuniteit. de bedoeling hiervan is dat je je empathisch opstelt en voor de zwakkeren, de groepsimmuniteit opbouwt.
en hier gaat het over de groep die zich niet mag vaccineren. en de groep die zich wel mag vaccineren maar een grotere kans heeft door een lagere immuniteit.
de mensen, die zo naar op je reageren, komt vanuit het feit dat ze vinden dat jullie "anti vaccers" zich niet empathisch hebben opgesteld omdat er altijd een risico speelt met deze behandelingen, net zoals elk ander vaccin, maar dat wordt wel zonder nadenken bij kinderen gedaan. en ik zeg niet dat je daar niet over mag nadenken, maar wij leven in een maatschappij waar dit zoveel generaties al is gedaan dat je eigenlijk niets anders kan. wil je speciaal zijn?! dan ontneem je met je acties, een plaats in die behoort tot iemand die in de groep hierboven valt.
en dat is emphatisch gezien, geheel onbehoord.
vooral omdat dit als normaal in onze maatschappij gezien werd, en nu opeens mensen zich narcistisch en individualistish belangrijker opstellen met de grootste desinformatie mogelijk. alle punten die aangekaard werden en worden zijn de grootste onzin. geen bewijzen, vertrokken conclusies en gewoonweg leugens.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Groepsimmuniteit
Hebben wij groepsimmuniteit betreft covid? je kan het nu al raden, natuurlijk niet, omdat er teveel "speciale" mensen zijn die plekken ontnemen van de risico groep.
wij hikken net tegen het minimale aan, en covid zal de komende jaren een probleem blijven, of het in de media is of niet. net zolang tot er genoeg mensen gevaccineerd zijn, alle ongevaccineerden omdat ze "speciaal" zijn of wel kunnen "nadenken" en geen "schapen" zijn, zal verminderd worden over de jaren heen, en de overgebleven groep, neemt onterrecht deel aan de groeps immuniteit.
source:
https://ourworldindata.org/covid-vaccinations
wat nog erger is dat je vriend, zogenaamd een vertrokken beeld pakt uit een land waar het wel goed is gegaan. en daarintegen wel groeps immuniteit heeft met betrekking tot covid. dat ging bij mij in het verkeerde keelgat, om de zoveelste keer desinformatie te zien, en iemand die onfatsoenlijk en onjuist met informatie omgaat en daarmee desinformatie versprijdt.
en om verder te gaan over het feit dat het een verschil tussen intelligentie en inkomensbebaseerd is, hier zijn de gegevens daarvan. dit laat zien het grote verschil tussen hogere geschoolden en niet / laag geschoolden, oftewel het verschil tussen hogere sociale klasse vs de lagere sociale of werkers klasse.
en nu mag je zelf tot een conclusie komen waarom er een bepaalde klasse met zoveel desinformatie aankomt, het niet kan onderbouwen, en begint te schreeuwen, te schelden en grove taal te gebruiken als het onderbouwt weerlegt word. en er is genoeg wat niet eens weerlegt hoeft te worden in de basis, want als je zou kunnen begrijpen wat er stond, kon je zelf al tot de conclusie komen dat het lariekoek is, rondweg absurd en/of complete leugens.
Ik wil aangeven, dat ondanks ik hier bewust anoniemiteit wil houden, ben ik absoluut niet iemand die deel heeft genomen aan de rellen hiervoor jaren geleden. en ben ik ook absoluut van mening dat het absurd en ongehoord en verwerpelijk is dat jij zelfs doodswensen hebt gekregen.
hier wil ik mij van distanciëren en ook absoluut wil kenbaar maken dat dit echt niet kan. dit hoort absoluut niet. daar is geen enkel excuus voor, wie dit ook gedaan heeft.
Met betrekking tot een zinnetje wat degelijk op iemand betrekt, dat is doelbewust, ik had ook zijn naam erin kunnen zetten. had hij niet gedreigd met het verwijderen van mijn reacties. dan had ik het anders aangepakt.
actie is reactie, wil je mij tot zwijgen dwingen omdat je met lariekoek hier probeert weg te komen en dan te schreeuwen en te schelden en te dreigen?
dan doen we het op de absoluut oude MD manier. ervoor zorgen dat hij dat niet kan misbruiken, en zo zal ik het ook blijven doen in de toekomst. -
Azura
zaterdag 03 februari 2024 20:18
Mensen die, om wat voor een reden dan ook, niet gevaccineerd waren en werden gezien als uitschot. Als wappies. Als domme, idiote mensen.
Dat zou ik zo niet stellen. Ik kan hier natuurlijk alleen van mezelf uitgaan, maar ik heb absoluut niets tegen mensen die geen corona vaccin hebben genomen. Ik heb alleen sterke meningen over mensen die niet tegen kinderziektes vaccineren, maar dat is een heel ander verhaal. Mijn issue met sommige (!) mensen die niet tegen C willen vaccineren is vooral de desinformatie. Als je meent kritisch na te kunnen denken, en dan vol overtuiging overduidelijke desinformatie deelt, dan trek ik dat kritische nadenken toch een beetje in twijfel. Dat de daaropvolgende discussies echt heel ver uit de hand lopen valt echter niet te betwisten, evenmin is het goed te praten (ik kan me op dit moment niet heugen of en in hoeverre ik hieraan bijgedragen heb, aangezien dit gevoeld al eeuwig speelt).
Maar dat terzijde spreek je inderdaad een punt aan waar ik ook al over wilde schrijven: Onze maatschappij is getraumatiseerd. Los van vaccinaties, is er tijdens deze periode zoveel wantrouwen geweest ten opzichte van elkaar, zoveel afstand, zoveel ruzie en onenigheid. Instabiliteit en onzekerheid laten altijd sporen na, en zo ook de instabiliteit en onzekerheid van de corona periode. Het is niet eens een gebrek aan empathie, het is alsof de mens compleet vergeten is hoe het mens-zijn functioneert. De biologieboeken waren het er roerend over eens dat de mens een sociaal dier is, maar daar zie je niks meer van terug. Mensen zijn agressief geworden, staan continu onder hoogspanning, ze zijn onbeleefd, ze zijn compleet op zichzelf en hun eigen behoeftes gericht. En ik zou durven beweren dat dit voor de corona pandemie nog niet zo was. Natuurlijk wordt dit effect ook nog versterkt door de heersende economische wantoestanden. Het is frustratie, na frustratie, na frustratie, mensen zijn alles (en vooral elkaar) zat.
Er zijn zeker een aantal kritiekpunten aan hoe de politiek tijdens de pandemie gehandeld heeft, en een daarvan is de verwachting dat we na de pandemie gewoon de scherven van onze levens oprapen en verder gaan. We hebben een enorme tweedeling: Gevaccineerd, niet gevaccineerd, beide kanten vinden elkaar schapen, beide kanten vinden elkaar blijkbaar dom, beide kanten wachten tot de andere kant spontaan dood neervalt, en er is geen oplossing in zicht. Het toch al wankele vertrouwen in de politiek is flink bekoeld, en er is geen greintje positiviteit meer te vinden. Zoek de allerpositiefste video op internet op, en ik kan je bijna garanderen dat mensen in de comments elkaar de schedels aan het inslaan zijn.
Tja. Hoe stuur je een hele maatschappij in groepstherapie? -
Dex
zondag 04 februari 2024 08:28
Vervelend dat je dit allemaal hebt moeten meemaken.
"Hoe kan het dat zelfs de site-eigenaar op een sarcastische manier begint te reageren?"
Ik heb het uitgelegd bij hetzelfde verhaal en mijn excuses aangeboden. Blijkbaar is dat niet genoeg? -
LilAngel
zondag 04 februari 2024 14:10
Wat jammer… ik lees je echt graag. Heb zeker gemerkt dat je steeds minder actief bent geworden de afgelopen jaren.
Deze onderwerpen zijn ondertussen zo explosief van karakter geworden dat het moeilijk is het erover te hebben zonder dat er kwetsende opmerkingen worden gemaakt. Want ook al denk je goedbedoelend onderbouwde argumenten te voeren, of weloverwogen een standpunt te hebben ingenomen, dan kan dat al in het verkeerde keelgat van de tegenpartij schieten.
Bizar inderdaad hoe veel meer stress en angst er is de afgelopen jaren.
Weet dat ik je wel lees, en wil steunen als je die steun zoekt. (Al is dat vanuit mij persoonlijk niet op gebied van astrologie of politiek, want daar ben ik zelf minder van.) -
Lilian
zondag 04 februari 2024 21:53
Ik ben weinig meer op MD. Druk en niet echt de behoefte meer om te schrijven. Ik heb de discussie dus geheel gemist (lees het nu) en dit bericht ook tot nu.
Ik ben onderweg om bioloog te worden en heb net het vak microbiologie afgerond. Het was heel leuk en leerzaam en de middagen in het lab waren ook echt openbarend. We werkten niet met menselijke virussen (logisch) maar wel met bacteriofagen (virussen van bacteriën) en verschillende veilige bacteriën. Het was leerzaam en leuk.
Wat ik me vooral afvraag is waarom Tea het bericht postte. Naast dat het een raar bericht is in de zin dat het een soort slechte vertaling is zonder bronnen en dus niet iets wat hij zelf heeft geschreven. Wat wil hij hiermee bereiken? Ik ben gevaccineerd en daar dankbaar voor. Mijn buurvrouw en vriendin niet en we kunnen goed met elkaar opschieten omdat we het hier gewoon niet over hebben. We respecteren elkaar. Wat wilde Tea ermee bereiken? Want hij weet echt wel dat het weer een discussie losmaakt.
Ik heb een uitgebreide literatuurstudie gedaan met interviews voor mijn profielwerkstuk vorig jaar. Deed veel te veel omdat het zo interessant was, de rol van het immuunsysteem tijdens de zwangerschap. Tijdens de Aziatische pandemie van 1957 waren er zwangere vrouwen die ziek werden. Hun kinderen hadden een sterk verhoogde kans op autisme en schizofrenie. De piek in schizofreniediagnoses was extreem verhoogd in Finland, 20 jaar later (daar hielden ze al dossiers bij in 1957, hier nog niet). Er was toen geen vaccin. Nu was er wel een vaccin, maar alsnog lieten zwangere vrouwen zich vaak niet inenten. Ik houd mijn hart vast. Deze pandemie was langer en met meer zieken. We weten niet wat het virus doet maar het gaat overal heen. Long Covid is afgrijselijk. Het is slopend. Ik ken mensen die supergezond waren, veel sportten en na besmetting een half jaar niets konden. De trap op was al uitputtend.
Sociale media is asociaal. Zodra je online gaat ga je in het echte leven offline. Mensen groeien enorm uit elkaar. Op internet kan je je verschuilen achter je scherm en schelden op elkaar. Maar we zijn nog steeds mensen! Deze site is een dagboek. Om zelf te schrijven als je dat fijn vindt, over je leven, over de dagelijkse dingen of zoals jij altijd deed met je lijstjes, de miracle morning. Over astrologie. Dit bericht is ook vanuit je hart geschreven. Maar Tea's bericht is niet iets wat hij zelf heeft geschreven en kan niets anders zijn dan om een discussie uit te lokken. MD is niet om mensen te overtuigen van jouw redenering. Het is voor jezelf.
Corona is voor de meeste mensen een mild virus, gelukkig. Het was een goede oefenpandemie, want wanneer komt de volgende? Hopelijk is de regering dan meer rechtlijnig in beleid, ook met de omliggende landen. We leven in een land waar je zelf mag beslissen of je je laat vaccineren. Maar mensen die zich hebben laten prikken gaan gewoon door met hun leven. Ja, ik ben gevaccineerd, en nu ben ik beschermd - en door met leven. Het is geen onderwerp van gesprek meer, men leeft door. Waarom voelt Tea nog steeds de behoefte om er over te posten? Corona is inmiddels net als de seizoensgriep. Het muteert, net als de seizoensgriep, vaccins worden aangepast, net als bij de seizoensgriep.
De vaccinaties die de meeste van ons als kind hebben gekregen zijn van hele andere koek. Ik vind het vreselijk dat die vaccinatiegraad zo afneemt. Polio, rode hond, de bof. Het zijn vreselijke ziekten met handicaps en mogelijk de dood tot gevolg maar mensen op internet schreeuwen dat hun kind niet naar het kinderdagverblijf mag omdat ze niet is ingeënt. Dat we in een vrij land leven.
We leven in een vrij land. Maar je vrijheid houdt op als iemand anders leven in gevaar komt. Ik ga ook niet de weg op zonder rijbewijs, en dat vind ik en iedereen met mij meer dan logisch. Het is niet dat je wordt afgemaakt omdat je je niet laat prikken. Het is een keuze. Ik respecteer je keuze, ik vind er wat van maar zal je niet gaan overtuigen of dwingen.
Laten we gewoon doorleven. Blijf elkaar respecteren. We blijven allemaal mensen. Ik hoop voor je dat je inmiddels wel weer fijne praatjes kan maken met de hond buiten. Die zijn altijd zo leuk vind ik. Als ik met Rho buiten loop en hij ziet een hond waar hij mee wil spelen heb je altijd meteen een leuk gespreksonderwerp.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 02 nov 2024 Gelezen boeken oktober ( 3 )
- O 13 okt 2024 Gelezen boeken september
- O 21 sep 2024 Ik ga iets heel engs doen ( 2 )
- O 10 sep 2024 Gelezen boeken augustus ( 1 )
- O 27 aug 2024 Altijd alles of niets tegelijk ( 2 )
- O 01 aug 2024 Gelezen boeken juli
- O 30 jul 2024 Project boeken update
- O 15 jul 2024 Project boeken ( 2 )
- O 01 jul 2024 Gelezen boeken juni
- O 11 jun 2024 100 boeken die de wereld veranderden ( 1 )
- O 04 jun 2024 Huidaandoening ( 2 )
- O 01 jun 2024 Gelezen boeken eerste 5 maanden
- O 27 mei 2024 Update ( 1 )
- O 28 apr 2024 Lezen
- O 14 apr 2024 Ik weet het even niet meer ( 2 )