Over relaties

Mijn vriend en ik zijn nu ruim drie jaar samen en gaan langzaam richting de vier jaar. En ik besef me nog steeds hoe fijn het is om eindelijk iemand te hebben waar ik blij van word. Ik ben inmiddels 37 en een groot deel van mijn leven had ik geen vriendje. Ik had vanaf mijn vijftiende mijn eerste lange relatie, die ruim vijf jaar duurde. Toen was ik lang single – oké, af en toe wel een date of een poging tot een relatie die een aantal maanden maximaal duurde – en daarna kreeg ik een vriend waar ik ruim twee jaar mee samen was.

Mijn huidige vriend heb ik ontmoet in een van mijn downfalls in mijn leven. Ik was net geopereerd onder beide oksels tegelijkertijd, kon al weken nauwelijks iets en mijn vrienden hadden niet eens een bericht gestuurd met de vraag hoe het met me ging. Slechts één goede vriendin, die recht tegenover me woonde, deed moeite. Ze deed zelfs zoveel moeite dat ze me twee keer per dag hielp om de verbanden onder mijn oksels te vernieuwen.
Maar van mijn andere vrienden had ik meer verwacht. Of gehoopt.
Ik had pijn, voelde me extreem afhankelijk en tegelijkertijd ontzettend eenzaam. En in die periode ging ik met mijn vriend een kopje thee drinken ergens. Het was niet bedoeld als iets romantisch. Zijn instelling was vooral: ‘he, je wordt niet gehoord. Laten we wat doen samen, dan word je tenminste wel gehoord.’
Vanuit daar bloeide er iets op.


Maar. Ik ken het single zijn en het gevoel van eenzaamheid maar al te goed. En ik begin steeds beter te begrijpen waarom ik zo veel moeite had met de hele datingscene.
Mensen die mij een beetje volgen, weten dat ik psychologie ontzettend interessant vind. Waarom doen we wat we doen en waar komt dat vandaan? Ik lees veel zelfhulpboeken en boeken vol wetenschappelijke onderbouwingen over gedrag. Daarnaast houd ik me heel veel bezig met social media en de kracht ervan.

In al mijn pogingen om iemand te ontmoeten, kwam ik al snel terecht op de bekende datingssites en apps uit. Ik ben geen echt ‘uitgaanstype’, al kom ik wel graag onder de mensen. Maar een avond kroeg voelde vaak als… tja. Vooral zuipen ofzo. En dáár heb ik dan weer niets mee. Dus, de sites en apps. Tinder heb ik heel lang gemeden. Het hele idee van swipen op basis van looks sprak me totaal niet aan.

En eigenlijk was dat ook het probleem met de datingwebsites. Een foto, een kort stukje tekst en op basis daarvan word je gekeurd. En, omdat ik een echte marketeer ben, ging ik mezelf op mijn best verkopen.

Iets wat iedereen natuurlijk doet. Je schrijft eerder dat je creatief en ondernemend bent, dan dat je schrijft dat huishoudelijke klusjes je niet goed liggen en het al snel een bende is in je huis. Vergelijkbaar met social media. We posten de foto van onszelf waar we leuk, charmant of misschien zelfs sexy staan. Meestal niet de foto met onze resting bitch face. We delen sneller goede momenten: ‘he kijk, ik heb een nieuw huisdier’ of ‘Promotie op het werk’ dan de dingen die minder goed gingen. No way dat ik social media vertelde over de periode dat ik geopereerd werd onder mijn oksels. Ik schreef niet hoe ik de eerste keer onder de douche zeker een halfuur bezig ben geweest om de tape van de verbanden uberhaupt los te krijgen en daarna bijna knock out ging van de stank, of dat ik ’s avonds niet eens de lamp boven mijn bed uit kon krijgen.

Sterker nog: ik was in die periode begonnen met het maken van een vlog waarin ik boeken las. Die vlog heb ik nooit voltooid, omdat ik halverwege de vlog die operatie kreeg. En hoewel ik wel allemaal beeldmateriaal had, waarin ik het een en ander deelde, ben ik dat materiaal inmiddels zelfs alweer kwijtgeraakt.

Op social media laten we dus vooral onze beste kant zien. En op datingsites is dat al helemaal aanwezig.
En door de ‘instant gratification’ die we tegenwoordig overal krijgen, moet iets vooral snel en goed zijn. Wil je een film kijken? Dan hoef je niet te wachten tot SBS6 hem uitzendt, maar open je gewoon Netflix, Disney+ of HBO en kijk je hem wanneer het jou uitkomt. Wil je een boek? Digitaal heb je hem direct binnen en de papieren versie kan in sommige gevallen zelfs dezelfde dag nog bij je deur worden bezorgd.

Het is makkelijker dan ooit om mensen te blokkeren. Andere mening? Blok. O jee, jij volgt een persoon die ik verschrikkelijk vind? Delete. Negeer, negeer, negeer. Andere geluiden willen we niet horen. Zolang het in MIJN straatje past is het goed.
Zo creëer je een bubbel die voor jou prettig en veilig is, maar leer je ook niet meer dat ook iemand die niet helemaal in jouw straatje past, toch een waardevolle toevoeging kan zijn.

Maar daten en vooral een connectie krijgen met iemand, is niet iets dat instant is. Het kost tijd. Energie. En tel daar ook nog eens bij op dat veel mensen hyperkritisch zijn en daarbij ook nog eens bang zijn zélf niet goed genoeg te zijn. Het is gemakkelijker een ander af te wijzen op iets, dan dat je zélf afgewezen wordt.


Bij al die datingsites wilde ik mensen altijd een kans geven. Altijd. Niet uitgaan op uiterlijk, maar op persoonlijke klik. En als een man wilde daten, stemde ik altijd in.
Dat gebeurde echter niet zo veel. Ik werd al vaak afgewezen voor die tijd. Meestal niet eens zonder reden. Andere keren om mijn gewicht. Maar, er zaten ook idiote afwijzingen bij.

Zo kan ik me de datingsite Paiq nog goed herinneren. Op deze site word je niet gematcht op basis van uiterlijk, maar op basis van een vragenlijst. Je gaat met elkaar chatten en pas na een bepaalde tijd krijg je elkaars foto te zien. Zo kun je uitgaan van een innerlijke klik, in plaats van het uiterlijk.
Klinkt in theorie leuk, maar in de praktijk merk je dat mensen vooral de tijd proberen te vullen tot ze je foto zien om je daarna direct te verwijderen.
Eén van de features van Paiq, was dat je een quiz kon maken voor anderen. Daarin gaf je dan een aantal multiple choice vragen. Je kon zelf aangeven welke antwoorden voor jou ‘goed’ waren en welke ‘slecht’ en mensen die de quiz invullen, en de juiste antwoorden geven, worden vervolgens aan je gematcht.

Ik vond het leuk om de quizen van anderen in te vullen. Per vraag kreeg je al direct te zien: fout, en dus werd je weggestuurd en niet gematcht. Of goed, en je ging naar de volgende vraag. Bij de laatste goede vraag was het dan een match.
Maar.. ik vond het ook frustrerend. Mensen stelden echt de meest idiote vragen en hebben absurde verwachtingen.
‘Kun je goed koken?’ Was bijvoorbeeld een vraag. Ik koos voor het antwoord waarin stond dat ik wel goed kan koken, maar geen topchef was. Dat was blijkbaar het foute antwoord. Geen match.
‘Hoe ga jij het zwembad in?’ Ik gaf aan dat ik meestal via het trappetje ga. Een fout antwoord, dus geen match.
Huh? Serieus? Ik heb uiteindelijk de site maar gelaten voor wat het was.

Daarna heb ik het toch maar via Tinder geprobeerd. Afwijzing, na afwijzing, na afwijzing. Iemand vroeg me mee op date. Ontdekte vlak daarna dat ik een hond had en zei: ‘ja, maar… ik heb een kat. Hoe moet dat dan op de lange termijn?’
‘Tja,’ zei ik. ‘Dat komt dan vast wel goed. Laten we eerst gewoon die date hebben.’
Nee. Date ging niet door. Want.. hond en kat kunnen niet samen. Like. Echt?

Ik geloof dat de beste relatie, de relatie is waarin je allebei jezelf kunt zijn. Waarin het oké is als je het niet altijd eens bent met elkaar. Waarin het oké is als je niet alle hobby’s of eigenschappen van je partner begrijpt of leuk vindt. Het is oké als je partner niet perfect is of volledig voldoet aan jouw ideaalbeeld. Een relatie is bouwen aan elkaar en aan jezelf. Communiceren, ook wanneer dingen even minder lekker lopen en ook bepaalde dingen gewoonweg accepteren.
Mijn vriend vindt het ongetwijfeld niet altijd even leuk dat ik zo ongeorganiseerd ben. Maar hij accepteert het en helpt me zelfs. Ik vind dat hij veel te veel naar rommelmarkten en kringloopwinkels gaat en dat zijn huis inmiddels vol genoeg is. Maar ik ga niet gillend in zijn huis staan en roepen dat hij alles moet verkopen. Natuurlijk hebben we soms miscommunicaties – of, zoals mijn vriend dat noemt: een krommunicatie – maar zolang we erover praten en echt naar elkaar luisteren, komen we daar altijd wel uit. We zijn het regelmatig niet eens met elkaar, wat voor lange, soms filosofische gesprekken zorgt, waarin we ieder ons standpunt en argument geven en luisteren naar elkaar. En zijn we het dan nog niet eens met elkaar? Dan mag dat.
Ik leer nog steeds bijna iedere dag over hem. En hij over mij. We zijn ruim drie jaar samen. Zo lang is dat nog niet: we waren 34 jaar zonder elkaar. We hebben allebei dingen meegemaakt die ons hebben gevormd. En door elkaar te leren kennen groeien we nog meer.

Een relatie betekent bouwen en werken en hoe beter je allebei je best doet, hoe mooier het uiteindelijk wordt. Als jij niet meer dankbaar bent of alles vanzelfsprekend vindt, of niet meer je best doet, waarom zou de ander dat dan nog wel doen?

En ik denk oprecht dat er heel veel prachtige mensen zijn. Single, die dolgraag een relatie willen. Maar die de kans niet eens krijgen om een echte connectie aan te gaan. Omdat ze al binnen een minuut de verkeerde kant op worden geswipted, bijvoorbeeld omdat ze net niet genoeg lachten op de foto. Of omdat ze op de foto staan met het verkeerde drankje. Anderzijds zijn mensen zelf misschien ook te bang om een connectie aan te gaan. En daarom wordt hun eisenlijst te lang. Want.. het is makkelijker en veiliger om iemand anders af te wijzen dan zelf afgewezen te worden.

We leven in een wereld waarin de focus steeds meer ligt op tolerantie naar elkaar. Black lives matters, meer focus op de LGBTQ+ gemeenschap en body positivity zijn allemaal zaken waar je regelmatig over hoort. Een eigen identiteit mag er zijn, wordt er gepleit.

Behalve dan op datingsites.

Want als je daar niet precies voldoet aan het beeld dat de ander wilt. Dan heb je pech.


Het aantal singles is hoger dan het ooit was. Mensen zijn eenzamer dan ooit tevoren. En die echte connecties, die gaan we nauwelijks meer aan. En ik ben bang dat het voor generaties die nu nog jong zijn alleen maar lastiger wordt. Want de lat ligt immens hoog.

En wanneer je bewust single bent en daar tevreden mee bent, dan is dat prima. Maar wanneer je echt graag een diepere connectie wilt hebben, wordt dat moeilijker. Met alle gevolgen van dien.