Over werk

De afgelopen weken waren een soort achtbaan, komende dagen gaat dat nog wel door. Ik ben opeens mijn opdracht kwijt. En dat heeft niets met mij te maken. Mijn opdrachtgever was volgens mij al huiverig over het aannemen van een freelancer (het werd getipt door de recruiter, ze stonden er eigenlijk niet open voor). Maar mijn profiel paste perfect bij ze en ze gingen toch overstag.

De afgelopen maanden voelde ik me totaal niet één met het team. Ik werd niet volledig meegenomen in bepaalde communicatie en bewust buiten bepaalde meetings gehouden. Erbij opgeteld moest ik één keer per week naar een locatie ergens twee uur rijden vandaan. Ik móest daar zijn, om vervolgens in een leeg kantoor te worden gezet, terwijl de jongens daar in het kantoor naast me de hele dag met elkaar aan het lullen waren en nauwelijks werkten.

Erbij opgeteld was ik begonnen met een bepaalde strategie uitwerken. Toen kwam er een nieuwe medewerker, die weer iets compleet anders wilde. Ik ben meegegaan in zijn strategie, omdat hij uiteindelijk er in loondienst is en hij degene is die een groter, completer overzicht heeft.

Afijn. Dat waren al tekens dat er iets niet klopte. Maar toen ik de griep kreeg en weer terugkwam, begon de ellende eigenlijk echt. In een gesprek met de manager werd me verweten dat ik nauwelijks iets doe. En opeens werd elke scheet gecheckt en gecontroleerd. Ik kreeg per mail een lijstje met 7 dingen die ik gedaan zou hebben de afgelopen maanden, maar dat waren er meer dan 30. Een compleet overzicht heb ik netjes gestuurd, maar daar is 0 reactie op gekomen.
Ik riep al tegen mijn vriend: ‘als de basis wantrouwen is, en als ze zo met me omgaan, hoef ik zelf geen contractverlenging eind maart.’ Eigenlijk wilde ik er per direct al mee stoppen, maar ik dacht: weet je, even volhouden, netjes afsluiten en dan wat anders doen.

Gisteren werd er een telefoongesprek ingepland tussen mij, de recruiter en de manager. En ik wist vooraf al genoeg. Het is exit. En dat klopte inderdaad. We hebben samen overlegd hoe we dat aanpakken. Ik heb aangegeven dat ik het betreur dat deze miscommunicaties zijn ontstaan, en ik heb met ze meegedacht om het netjes af te sluiten.

Ik ben er niet rouwig om. Het is zuur dat ik echt zeker weet dat ik meer dan m’n best heb gedaan. En dat er wordt gedaan alsof dit niet zo is. Het voelt heel erg als zoeken naar een manier om van me af te komen. En het is me duidelijk dat het niet uitmaakte hoeveel ik deed, dat het alsnog zo was gelopen.

Meestal ben ik iemand die extreem onzeker is over bepaalde prestaties en ik zou er daarom meer vrede mee hebben gehad als ze zeiden: de kwaliteit is niet hoog genoeg. Dat is iets waar ik zelf sowieso al vaak over twijfel. Waar ik nooit over getwijfeld heb, is de hoeveelheid inzet die ik toon. Ik heb, juist vanwege mijn faalangst, altijd het gevoel alsof ik mezelf extra moet bewijzen en loop eerder de hard dan te zacht. Ik heb dit bij elke opdrachtgever ook meegekregen. Verbazing, over hoeveel werk ik aanleverde of hoe snel ik een ad-hoc vraag voltooide. Maar nu was het dus juist ‘niet genoeg’.

Wat ik vooral bizar vind, is als ik zie hoe andere collega’s op dezelfde afdeling de kantjes ervan aflopen. De nieuwe medewerker is al maanden bezig met Excel-bestandjes en komt geen steek verder. Hij zei mij letterlijk: ‘Het boeit me niet wat er wordt gepubliceerd, als we maar content hebben.’ En ik snap die insteek niet. Waar is de passie? Waar is het enthousiasme? Gewoon weg? Of de andere collega, die letterlijk een kwartier de tijd voor me nam en vervolgens lachend in het kantoor naast me zat en nauwelijks wat deed. En hij niet alleen, de andere drie jongens daar idem.

Het is sowieso een gekke branche. Een branche waar ik al eerder in zat en waar echt megaveel geld wordt verdiend. Het is een branche waar je, ook als je niets aan marketing doet, je gewoon lekker veel geld vangt. En wat je krijgt is dat mensen van sales en marketing zowat naast hun schoenen gaan lopen. Ze vinden dat ze het fantastisch doen.

Ik ben extreem geschrokken van bepaalde webpagina’s die ze hebben. Het is gewoon geen goed verhaal en de doelgroep is er niet. En bij het dochterbedrijf, waar ik ook hielp, wisten ze niet eens een antwoord op de vraag ‘waarom moet ik bij jullie kopen?’
Om vervolgens wel te verwachten dat ik het dan met twee vingers in mijn neus kan opschrijven. Hallo, als jullie het niet weten….?


Anyhow. Ik werk nog een paar dagen, waarschijnlijk zelfs halve dagen, en dan is het klaar. Ik kijk er wel een beetje tegenop om vandaag en morgen naar kantoor te gaan, om te maken te hebben met mensen die dénken dat ik niks uitvoer en waar ik nul connectie mee heb. Maar goed, het is nu echt aftellen. Echt even mijn taken voltooien en dan ‘Ajo’ tot nooit meer. Dat is wel weer het voordeel van freelancer zijn. Gewoon weer zoeken naar iets anders. Iets leukers.


Nou is het wel weer zo dat ik opnieuw merk dat het hele ‘werken voor grote bedrijven’ me eigenlijk enorm tegenstaat. Het verdient goed, maar het is gewoon niet iets waar ik mijn hele leven in wil zitten. Ik ben geen ondernemer geworden om constant precies te moeten doen wat een ander wil. En dus ben ik weer aan het kijken en bedenken, hoe dan anders? Misschien is het juist een kans dat deze opdracht wegvalt. En opent het deuren om eindelijk iets te gaan oppakken waar ik oprecht blij van word.

Mijn eigen geluk gaan zoeken. Kappen met het vullen van de zak van een ander, of eigenlijk vooral: pogingen doen om de zak te vullen van een ander en door interne mensen tegengewerkt te worden. Want dat je als freelancer tegengewerkt wordt, is wel duidelijk. Ik heb het – op verschillende manieren – al vaker gemerkt.

Ik heb ideeën en het wordt een behoorlijke weg om er te komen. Maar ik wil dit niet nog ruim twintig jaar op deze manier blijven doen. Het is inspiratieloos. Het is ondankbaar. En ik verdien het om beter te worden behandeld.