Overstromen...

En om 13.45 klink dan het startschot. Na het aftellen van 10 tot TOEOEOEOEOEOEOET gaat de sponsorloop van start. De jongeman van het gezin schiet al lachend uit de startblokken en begint aan zijn 20 minuten rondjes om de school lopen.
En hij stopt daar ook geen moment mee onderweg. Hij blijft rennen... en bij elke keer dat hij langs ons loopt, worden zijn wanger roder, zijn haar natter van het zweet, zijn lach groter en intenser, en zijn ogen glimmender van trots. Die lach en die ogen die krijgt hij, bij elk rondje, terug van mij. Mijn trots groeit bij elk passeermoment!
Dan wordt er opnieuw afgeteld van 10 tot TOEOEOEOEOET! De 20 minuten van de sponsorloop zitten erop. En de grote intense lach van oor tot oor maakt plaats voor diepe, intense moeheid en grote rollende tranen.
Ik pak hem even bij me, kijk hem aan en zeg dat ik vreselijk trots op hem ben. Dat hij het ontzéttend goed gedaan heeft.
Mijn moederhart stroomt over van pure liefde en immens grote trots. Wat is er voor een stoere, keikapotte jongen van 5, erger dan huilen op het schoolplein? Juist, een huilende moeder erbij. En dus laat ik alleen mijn hart overstromen en niet mijn ogen.
Mijn manneke is tot op het bot gegaan, hij is in 20 minuten meer gegroeid dan in het afgelopen jaar.

Vinden jullie het heel erg, dat ik dan nu wel naast mijn hart, mijn ogen laat overstromen?