Overwinningen

Lieve MD'ers,

Ik vind het belangrijk dat de mensen die mij steunen door het mindere, ook over de positieve dingen horen en de voortgang.

Vaak trekken we pas aan de bel als het echt niet goed gaat. Maar de kleinere stappen naar beneden en weer naar boven delen we niet meer. Helemaal in details treden is ook weer niet nodig. (Al kan ik dat hier bij jullie wel doen want het is mijn dagboek.)

Ik heb de afgelopen week weer meer moeite met orde houden in mijn brein dan de weken ervoor. Ben dan ook bijna ongesteld. Maar figuurlijk gezegd, de cosinusuide grafiek van mijn pieken en dalen is wat naar boven geschoven op de y-as.

Het lukt beter om te blijven voelen wat ik nodig heb. Om te weten waneer ik even moet en kan doorzetten om belangrijke dingen toch te doen.

Het lukt beter om te weten of mensen, mijn partner specifiek, een grens overtreedt of dat ik gewoon last heb van negatieve gedachtes.

Want door de jaren heen is een van de redenen dat ik slechter mijn grenzen aangaf, naast hoe mijn familie is, dat ik het gevoel had dat ik altijd gevoeligheden voelde voor dingen. Dus dan dacht ik, ik bijt maar door. Ik wist de nuances niet te voelen, te merken. Je laat zien aan mensen dat je om ze geef door eindeloos begripvol te zijn en je eigen ongemakken weg te stoppen, toch (of dat is iig wat ik vanuit mijn familie meekreeg...)

Ik wist dat er verschil was, en dat kon ik dan ook makkelijk zeggen tegen anderen, maar zoals ik daar ook altijd bij zei. Kennis is macht, maar zeggen en weten is makkelijker dan doen.

Ik had ook meerdere keren dat ik vond dat mijn partner iets vervelends zei en dat ik ook nog eens op het moment zelf merkte dat ik:
- het ofwel oprecht niet zo erg vindt omdat ik weet waarom hij het bot verwoordde en dat hij waarschijnlijk ook vindt dat hij het bot verwoordde. (En dat klopte ook, gistermiddag besproken en hij vond zichzelf ook bot.)

En dat het dan ook lukte om kalm te worden en met helpende gedachten ontspannen.

- ofwel dat ik iets wel erg vindt maar dat het lukte om me te ontspannen. Om te beseffen dat hij me niet wil aanvallen, dat hij om me geeft, en dat ik het gewoon mag aangeven. En dat hij er dan ook mee stopt.


Nu helpt het dat ik gewoon weet dat hij zo een persoon is & dat hij zelf ook zijn grenzen goed aangeeft en dat hij mij ook gewoon in mijn waarde laat.

Maar het zijn nog steeds *mijn* overwinningen. En ik ben er blij mee en trots op.