Paniek

Zojuist ervoer ik een kleine paniekaanval.
Ik voel me niet gelukkig op het moment. Sinds het sterk afnemen van het contact met mijn beste vriend, het zien van mijn lieve vriendin die ik al sinds de basisschool ken, ben ik niet op m'n gemak. Ik ben ook al 3 weken niet meer bij de therapeut geweest.
Ik voel mij heel instabiel. Emoties schommelen enorm. Ze hebben veel effect op me.
Ik voel me alleen. Het ongeluk van anderen maakt mij ongelukkig. Ik mis mensen op mij heen ook al ben ik graag alleen.

Het begon met vermoeidheid. Deze 3 weken heb ik intensief college. Dit betekent een halve dag zelfstandig werken, een halve dag intensief college. Het is pas dinsdag en ik ben kapot. Wel had ik vandaag mijn gesprek met de studieadviseur. Het bracht me tot besef dat ik totaal niet weet waar ik mee bezig ben. Ik heb wel alle punten gehaald tot nu toe dus wat ik ook doe ik doe het goed. Ik wacht een beetje op het moment dat het fout gaat. Daar voel ik me iets angstig over.

Ik weet dat ik geen series of films met veel emotie moet kijken in de avond. Ik word er zo in meegetrokken dat ik het ga ervaren in mijn lijf. Het was echt een opeenstapeling. Er gebeurde iets spannends, mijn hartslag verhoogde.
Voor ik het wist, begon mijn hart intensiever te kloppen. Ik weet dat, omdat ik dan een pijn op de borst ga voelen. Ik ging zwaarder ademhalen. Ik kreeg het benauwd, wilde meer lucht en het werd alleen maar benauwder.

Ik huil niet wanneer ik een aanval krijg. Soms komt dat daarna, loslaten van de spanning. Ook dan, zijn het maar enkele tranen. Het gebeurt allemaal van binnen.
Het is een training, om het op te schrijven. Ik kan niet in details ik weet het niet precies meer.
Het zat er ook wel aan te komen. Ik voel me al een paar dagen verdrietig, alsof ik iemand ben verloren.
Hij is niet dood o.i.d., ik ben hem wel verloren.
Ik heb gewoon nooit de kans gekregen om afscheid te nemen.

Zoveel dingen gebeuren, zoveel dingen had ik moeten doen, moeten zeggen. Stuk voor stuk voel ik me er verdrietig over.
Ik ben waar ik begin 2017 was alleen er is nu iets aan mij veranderd. Ik leef weer. Ik voel weer, ik kan weer op me heen kijken.
Ik zie alleen niemand staan en ik verzuip in mijn paniek.