Papa

Papa hou je wel van mij?
Het is altijd maar boos doen en uit gaan van het ergste.
Nooit eens, Waarom doe je dit, of heb je er een reden voor.
Is het met opzet, of is het dit keer een foutje wat kan gebeuren?
Heb je je best gedaan of niet? Kun je het uitleggen?
Het weinige vertrouwen, dat doet mij pijn.
En dan zeg ik, kan het ook eens wat minder,
Je hoeft niet altijd te schreeuwen pap.
Maar dan is het, je bent echt niet zielig.
Het is niet zo, dat ik niet mijn best doe, en dat ik altijd maar het verkeerde opzoek.
Ik wil het ook graag goed doen, maar soms lijkt het onmogelijk.
Altijd maar uitgaan van het ergste, waarom?
Waarom schreeuwen tegen je kind en gelijk dreigen om te slaan?
Waarom altijd straf en nooit eens vragen waar iets vandaan komt?
Ik word er gek van.
Ik word er gek van dat ik mij nu schuldig voel om dit te schrijven terwijl jullie mij dit schuldgevoel aan hebben gepraat.
Ik weet al wat de volgende vraag dan is
‘zijn we dan zulke slechte ouders?’ mama begint te huilen en papa weet ‘opeens’ niet wat ie moet zeggen.
‘maar wat moeten we dan met je’ alsof ik echt altijd alles fout doe.
Ze zien het niet, hoe hard ik probeer
Ik vraag niet om aandacht, maar om begrip
Jullie zijn boos maar het enige wat ik probeer, is in leven blijven pap en mam.






En nee, ik vind jullie geen slechte ouders. Absoluut niet.
Ik ben er trots op hoe ik opgevoed ben als ik zie hoe kinderen van tegenwoordig opgevoed worden.
Ik houd van jullie. Superveel. Meer dan ik laat zien.
Ik weet dat jullie het moeilijk hebben met mij. Jullie je zorgen maken om mij.
Het gaat lang niet altijd goed, en ik ben nog zeker niet de Jorieke die ik graag wil zijn
Ook voor jullie.
Ik heb daarom hulp gezocht. Alleen. Alweer. Ik wilde niet dat jullie je nog meer zorgen over mij gingen maken, omdat ik merk dat iedereen er gek van word.
Soms is het raap jezelf op, doe niet zo zielig
Wat ik helemaal begrijp want ook ik word er gek van.
Maar vergeet alsjeblieft niet; Jullie kunnen elk moment weggaan. Even afstand nemen van mij.
Maar dat kan ik niet. Kon ik het maar. Even weg uit mijn eigen hoofd en gedachten.
En nu wil ik weer mezelf verontschuldigen, dat ik niet zielig ben en dat ben ik ook niet.
Dat wil ik ook absoluut niet gevonden worden en als het goed is weten jullie dat.
Maar probeer het te begrijpen.
Ik vraag me af; wil ik wel blij zijn. Wil ik wel gelukkig zijn.
Gelukkig zijn maakt me bang.
Want als je eenmaal gelukkig bent, heb je zoveel te verliezen.
Ik was op therapie en daar konden ze me vertellen dat ik een trauma heb.
Ook zeiden ze dat het normaal is, dat ik zo moe ben, na die afspraken.
‘als je begint met het helen van oude trauma’s en uit de vecht-of-vluchtmodus komt, heeft je lichaam veel rust nodig. Je bent niet lui, je lichaam probeert alleen de rust in te halen die het jarenlang heeft gemist’
Ik heb verteld over 3 jaar terug. Alles in 1 keer.
Het is nog steeds niet weg. Wekelijks heb ik nog nachtmerries wat ook niemand weet en dat is prima.
Soms is het beter dat even niemand het weet.
Ik wist niet meer hoe ik ermee om moest gaan en ik begon terug te vallen naar toen.
Dat maakte mij zo zo bang. Ik wist dat het niet langer zou gaan zo en dat als ik niks deed, het uiteindelijk wel écht verkeerd af zou lopen voor mij.
Dus heb ik een ongelooflijk grote stap gemaakt, die ik 3 jaar geleden nooit zou hebben gemaakt. Ik ben in therapie gegaan. Zelf
Ik denk niet dat iemand weet hoe ik me voel van binnen. Iedereen denkt dat ik over het algemeen een vrolijk persoon ben, vol met energie en humor.
Maar wat ze niet weten is dat ik elke dag wakker word om een nep gezicht op te zetten, zodat iedereen denkt dat het goed met me gaat.
Omdat als ik mijn echte ik laat zien, ze gaan vragen; gaat het wel

Ik heb wat geleerd pap en mam:
‘Van sommige trauma’s genees je nooit.
Daarom hebben mensen littekens.
Dat is het punt
Ze zijn een herinnering
En er gebeuren dingen
En er gaat tijd overheen
Maar toch
Ze zijn altijd daar
En ze blijven ook daar. ‘




Ik zou zo graag eens alles eruit willen gooien tegen jullie, maar dat kan ik niet. Dan moet ik huilen. Dan voelt het net alsof het niet mag. Alsof er een hand om mijn keel zit. Daarom moet het zo

She’s gonna forever say ‘I got this’ even with tears in her eyes