papa
Morgen komt m'n vader op visite. Hij helpt me met een muurtje schilderen en dat soort kleine dingen. En ik ben doodsbang. Bang voor zijn aanwezigheid. Bang voor zijn woorden. Bang voor hem.
Het loopt niet goed tussen hem. En ik weet ook al wat hij morgen gaat doen. Hij probeert een goed gesprek aan te knopen. Een band op te bouwen. Dan gaat ie vragen:
"Wat vind jij van mij?"
En dan zeg ik hem dat ik dat geen gepaste vraag vind. Te lastige vraag voor je dochter. Een vraag in de trend van 'Hoe vind je hoe ik het als vader heb gedaan?' vind ik beter. Passender.
Na die confrontatie probeert hij het volgende. "Kunnen we geen vrienden zijn?". En dan ga ik hem uitleggen dat een vader-dochter relatie totaal anders is dan een vriendschapsband. Faal 2.
En vervolgens gaat hij mij dwingen om te vertellen hoe het met me gaat. Hoe het ECHT met me gaat.
"Ik zou het fijn vinden als je elke week een mailtje zou sturen met hoe het met je gaat. Hoe het ECHT met je gaat. Je allerdiepste gevoelens."
"Nou, Pap. Dat wil ik liever niet. Allereerst houd ik mijn diepste gevoelens voor mijzelf. Ten tweede uit ik mijn gevoelens eerder bij vriendinnen. Ten derde vind ik gevoelens uiten over mail geen goed idee. En als laatste wil ik mij niet verplicht voelen om dit te doen!"
Maar al mijn antwoorden zijn kansloos...
Het komt gewoon niet aan.
lobi, vrouw, 31 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende