papachaitje leef je nog?


~*~

VAN
jongsaf aan
zijn we allemaal
het product van de indrukken
die we hebben ondergaan
vanaf het allereerste moment
van onze conceptie:
dat proces gaat,
als alles goed gaat,
door tot het moment dat we gaan afsterven
en onze laatste adem
uitblazen.

WE
beginnen
als origineel,
ondergaan invloeden,
ageren en reageren als we ook maar enigszins
gezond zijn en
blijven.

ALS
we ouder worden
in de loop der jaren
worden er steeds minder afdrukken gemaakt
van indrukken ook als we nog steeds gezond zijn
en niet [nog] dement of iets dergelijks:
dat stopt pas helemaal
NA ons overlijden.

HET
probleem
met [o.a.] dementie
is dat er geen afdrukken meer
van onze indrukken worden gemaakt
vroeger of later na verloop
van tijd:
'ze' {WE} blijven verder wel in leven,
maar nieuwe ervaringen verliezen zich
in de mist van beschadigde hersencellen
en dat heeft dan ook natuurlijk gevolgen
voor hun {ONZE}
belevingswereld!

ELKE
ontmoeting
met wie dan ook
is er een die nieuw is
en die niet meer
wordt vastgelegd?

ZONDER
afdrukken van nieuwe indrukken
blijven oude zaken zich herhalen
alsof ze nieuw blijven
en dat is
doodvermoeiend.

HET
tegenovergestelde
van 'zo'n toestand' van dementie
is de 'geldigheid'/werkzaamheid
van een normaal gezond
bewustzijn.

ALLE
menselijke opvattingen
over het goede leven
blijven 'essentieel' betwistbaar en omstreden:
ze zijn alle 'waar',
wat niet wil zeggen dat ze alle ook automatisch
gelijkwaardig zijn.

NOCH
dat de overheid de taak heeft
~ zoals klassieke multiculturalisten willen ~
om alle levensstijlen in gelijke mate te ondersteunen
en te bevorderen.

DE
waarden
van de persoonlijke autonomie
en de vrije ontwikkeling van de eigen individualiteit
blijven gelden als criteria
waarmee andere culturen
worden beoordeeld.

DAT
betekent een afscheid
van de opvatting van 'vrijstaande'/'free~standing' neutraliteit,
die de individuele autonomie prijsgeeft ter wille van een sowieso onhaalbare politieke consensus,
omdat bijvoorbeeld vele gelovigen
dit uitgangspunt
verwerpen.

CULTUREN
waarin de individuele autonomie
geweld wordt aangedaan
zijn wel degelijk vatbaar voor morele kritiek
en bestrijding,
ook al kiezen mensen
er zelf voor?

HET
respect en de tolerantie
voor collectivistische culturen
en voor zware fundamentalistische gemeenschappen
die de persoonlijke vrijheid beknellen
~ denk aan de gespannen verhouding tussen sommige vormen van religie en homo- en biseksualiteit ~ is wat dit betreft duidelijk begrensd
en een individueel beschavingsoffensief
is hier wel degelijk
aan de orde.

MAAR
zoals de term 'imperfectionisme' zelf al uitdrukt,
moet dit beschavingsoffensief sterker worden gekoppeld
aan de waarden van onfeilbaarheid en onzekerheid,
juist om respectloosheid en arrogante vormen van paternalisme te vermijden
[dat daarom misschien beter 'fraternalisme'
kan heten]!?

HET
imperfectionisme
richt zich tegen alle claims op zuiverheid,
heiligheid, enkelvoudigheid, eeuwigheid en absolute go{e}dheid,
dus tegen alle vormen van essentialisme,
ook dat van de individuele
'vrijheid'.

Imperfectionisme
leidt tot vormen van zelfbinding
en matiging van doorgeschoten individualisme,
waardoor het minder nodig wordt om een christen~socialistisch
of neoconservatief APPEL te doen op gemeenschapsbinding,
saamhorigheid en lots~
verbondenheid.

EEN
plichtethiek
die wordt afgeleid van het gemeenschapsbelang
ontaardt nu eenmaal gemakkelijk[er] in bemoeizucht en repressie:
het algemeen belang is immers geen objectief gegeven,
maar altijd afhankelijk van interpetaties en perspectieven
[vanaf en zolang we in staat zijn
om die zelf te
vormen]
...

HET
imperfectionisme
vertegenwoordigt dus een 'dunnere' opvatting van het goede leven
dan het 'dikke' gemeenschapsdenken
dat doet?

ELKE
kritiek op de eigen cultuur
afdoen als een uiting van zelfhaat,
zegt meer over de zekerheidsdrang van de conservatieven
dan over de gemoedrust
van de progressieven.

EEN
kenmerk van het goede leven
is immers dat wij onafgebroken,
zonder dreiging en meestal toch ook zeer beschaafd
debatteren over de inhoud ervan
[als we niet
TE
erg getraumatiseerd
zijn]!?

WAT
'de boel' bij elkaar houdt,
is het meningsverschil over
WAT
ons precies bij elkaar houdt:
het permanente debat over
WIE
zijn en wie wij zouden
KUNNEN
worden?

VANDAAR
ook mijn enthousiasme
voor het voorstel om het ideaal van de individuele autonomie
wat verder te 'ontharden'
door het te verbinden
met zelfspot.

OM
het relativisme
[in onze 'actieve' definitie]
tot onderdeel te maken van een 'anarchistisch~humanistisch'
beschavingsoffensief: zelfspot
KAN
de kern vormen van een zwakke,
maar niettemin zelfverzekerde
en strijdbare identiteit.

DE
moralist
vermijdt het arrogante
en respectloze paternalisme
omdat hij niet bang is om zichzelf en zijn eigen overtuiging op het spel te zetten:
hij ontloopt op geen enkel moment de verantwoordelijkheid voor zijn interpetatie
van andermans verkeerde opvatting
van 'het goede leven'.

RELATIVISTISCH
'moraliseren':
het klinkt misschien
nog wel wat tegenstrijdig
maar het is wel degelijk
MOGELIJK!

ONZE
'democratische vorm'
ervan is het
via een dialoog ontwikkelen
van een visie op het
'goede leven'
...

DE
CRUX
van die dialoog
is natuurlijk dat zij
niet
symmetrisch is:
zij heeft de 'anarchistisch/liberale autonomie'
als morele
inzet.

DE
deugd
van de zelfrelativ{i}ering
leidt daarbij tot een 'leefbaar' idealisme,
dat de matiging predikt
van dezelfde individuele autonomie
die tegelijkertijd
TOCH
wordt verdedigd!

EEN
idealisme
dat zich op voorhand realiseert
dat go{e}d en kwaad
elkaar veel dichter
op de huid zitten
dan misschien wel
go{e}d
voor ons
is

@
03 jun 2007 - bewerkt op 03 jun 2007 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van chai
chai, man, 79 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende