pdd-nos
ik heb het vandaag over pdd-nos gehad met me familie.
me pleegmoeder ziet het ook goed nog.
ze kent me toch beter dan ik dacht..
1 van de dingen die ik tegen aanloop is.. spontaniteit..
dat zit er gewoon niet in..
ik heb het aangeleerd.
ik vraag mensen soms hoe t met hun gaat of wat ze doen..
maar dat is aangeleerd.. ik moet het me elke keer weer herinneren.
ik lijk er vaak ongeinterreseerd in de ander.. wat totaal niet waar is.
ik luister graag naar wat anderen te zeggen hebben.
ik kan het gewoon moeilijk vragen...
me pleegmoeke zei ook... het kost iemand met pdd-nos gewoon een dag
om een vraag te stellen of nja even samengevat... het initiatief nemen tot contact..
waar iemand makkeijk zegt van "je bent een goeie vriend *schouderklop*"
kost het iemand met pdd-nos een dag om het te kunnen zeggen..
dat klopt.. daar loop ik zelf ook heel erg tegen aan..
als ik met haar ben.. ik noem het zelf gewoon heel verlegen.. en zo kan je het ook zien..
maar om haar te vragen of ze bij me komt liggen.. dat kost me zo ontzettend veel moeite...
het kost me gelukkig geen dag..
maar ik moet zoveel.... kracht.... zetten..
het voordeel is dan wel.. dat het heel "belonend" is als het goed wordt ontvangen.
en voor de rest... als je kijkt naar hoe ik loop..
hoe ik uit me ogen kijk..
het valt op..
iedereen zegt van "wat is die jongen vooruit gegaan zeg!"
en dat klopt..
ik ben vooruit gegaan
maar ik kom nu toch mijn grenzen tegen.
waarom het een handicap is..
ik zal spontaniteit altijd "aangeleerd" hebben en zal er altijd moeite mee hebben.
als het aangeleerd is... kan ik het uiteindelijk wel echt spontaniteit noemen.
want dan is het een deel van me.
maar ik vraag me af.. of ik mezelf dat kan aanleren..
en voor initiatief nemen... ik doe het al stukken beter en wordt vaak goed mee omgegaan
maar voordat ik hier verder in ben.. zal een hele tijd over heen gaan.
ik kom er wel. ik wordt steeds "normaler"/"socialer"
Mister X, man, 32 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende