pff..

Dear me. Dear you.. Dear diary.

Down down down..
Ik heb het gevoel dat er iets in sluipt, iets geniepig, naar, een energie zuigend "beest"
Het beest dat de naam depressie heeft gekregen. Ik had een tijdje geleden afscheid genomen van dat beest, maar het heeft zijn weg terug gevonden. Alsof het kleine broodkruimeltjes heeft gevonden die geleidelijk steeds groter werden. Eenmaal op het spoor van verdriet, rouw en kwetsbaarheid heeft het zijn klauwen in mij geslagen.
Ik wil het eigenlijk nog niet erkennen, en een naam geven.. Maar er is slechts een klein zetje nodig om mij over dat randje te krijgen.

Anti gif voor depressie:

Denk aan jezelf, je eigen behoeftes, aan dingen die je gelukkig maken.
Ga er vooral op uit om leuke dingen te doen.
Alleen, met je partner, met je gezin.

Ik voel het even niet. Het enige wat mij steeds roept, is eenzaamheid, verdriet, mijn bed.
Het gevoel niet gehoord te worden, het gevoel niet te willen klagen, het gevoel door te willen gaan hebben de overhand. Maar de energie mist. Het is er gewoon niet.
Ik heb depressieve gedachten. Ik heb er de moed niet voor, maar soms denk ik aan het einde. Dat masker dat ik onbedoeld steeds weer opzet, het is versleten. Ik wil het weg gooien.

Elke poging die ik doe, nou ja.. veel pogingen.. worden gewoon gedwarsboomd. Het zou leuk zijn om is een weekendje weg te gaan. Alleen met mijn man. Ik hou van mijn kinderen, die staan altijd op 1, maar ik heb ook behoefte om mezelf te kunnen zijn zonder scheidsrechter te hoeven spelen. Naar de plee gaan zonder dat er mama geroepen wordt, slapen zolang ik wil, naar bed wanneer ik wil.. Alles op mijn eigen tempo zonder rekening te hoeven houden met een ander. Zodat ik daarna weer wat vrolijker kan zijn, wat meer mens.

Maar nu, rennen de kinderen weer om me heen. Dus ik stop er even mee.

Bye me, bye you, bye diary.