Pfff

Ik zit al een hele dag tegen dit stuk aan te hikken. Ik weet precies hoe komt, ik heb geen zin om naar mezelf te kijken.
Door alle lieve, kritische, directe vragen en reacties die ik van een aantal super lieve MD'ers gehad en een hoop nagedacht te hebben, is het me duidelijk dat ik een verkeerde afslag heb genomen. Dankjewel lieverds!

Allereerst P. mag best meer zijn best doen. Als ik aangeef wat ik wil en hoe ik het wil mag hij daar best gehoor aangeven en moet ik het niet eerst 10x te hoeven vragen. Onze relatie is op dit moment behoorlijk onzeker en daar mag hij echt even hard aan werken. Mij laten zien en bewijzen dat hij voor 100% ervoor gaat. Het is leuk om zelf altijd de ideeën en plannen te hebben, toch mag zo af en toe de andere helft een stapje bij doen en het ook zelf eens regelen of het idee geven.
Er zit altijd een soort van evenwicht in een relatie. De één is beter in dat en de ander in dit. Als het goed is vult dat elkaar ook aan. Dat betekend niet dat de ander het daar zomaar bij hoeft te laten. Jij bent daar beter in dus laat ik jou het voortaan maar doen. Dat kan met eten koken maar niet met emotionele behoeftes. Af en toe moet je laten zien dat het je kan schelen en dat je er wel moeite voor doet ook al kun je het niet goed.
Bijvoorbeeld ik ben niet goed in dingen regelen zoals, dokters, tandarts en dingen waarvoor ik moet bellen, toch kan ik dat niet altijd aan P. overlaten. Ik moet het zelf ook doen anders moet hij tussendoor vrij nemen van werk om dingen voor mij te gaan regelen en dat zet druk.

Gister begon me iets te dagen. P. kwam rond dezelfde tijd als altijd naar huis en ik was te laat begonnen om het eten klaar te hebben. P. geeft daar nooit wat om, dan eten we gewoon wat later is zijn mening. Ik schoot compleet in de stress, tot aan tranen toe, over een stomme pan soep die nog niet klaar was. Ik was helemaal over de zeik en P. heeft me eerst moeten kalmeren voordat ik verder kon.

Dit ben niet ik. Niet meer, dit was ik vroeger wel zo'n 3 á 4 jaar geleden. Dat in de stress schieten om niks, boos worden om niks, het drama van gister, dat ben ik niet. Dat heb ik juist geleerd de afgelopen jaren, ik heb mezelf leren kennen. Leren relativeren, geduld hebben en nadenken.
Toen ik de reacties en pbtjes las op mijn andere stuk, liep ik even met mijn hoofd tegen de muur. Dit is exact wat ik aan het doen ben: mijn en ons geluk af laten hangen van P.
Sinds wanneer ben ik daarop terug? Ik kon dat toch zelf? Ik huil P. mooie werk blouse onder en snik dat ik nu alles aan het verpesten ben.

Als ik na ga hoe ik me voel kom ik toch echt uit op de voortekenen van een depressie voor mij. Moe, slecht slapen, constant bezig in je hoofd, niks aankunnen, niks willen, jezelf willen opsluiten, niet uit mijn bed willen, alles kost massa's energie, constant somber en constant onzeker enz. Dat zijn voor mij alarmbellen. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom ik terug ga naar mijn oude zelf. Bekend terrein zeg maar en wat is dan makkelijker om te zeggen tegen de ander: maak me gelukkig! In plaats van: help

Ik ben constant in mijn hoofd bezig over alles. Mezelf en onze relatie. Ik bekijk niet wat ik denk, maar neem aan wat ik denk en ga er in mee. Omdat alle gedachten toch al somber gekleurd zijn maak ik er ook niks beters van. Het RET schema zou hier wel ontzettend van te pas kunnen komen trouwens.
Dus nu is het tijd om aan te pakken voordat het te laat is. We zijn nu bezig met het redden van onze relatie, als ik mezelf niet oppak creëer ik een nieuw probleem dat de boventoon gaat voeren waardoor we weer niet aan ons tweeën kunnen werken.

Ik las ook een heel goed stuk over welk tempo je hebt en welk tempo de ander heeft. Dat zette me ook aan het denken. Ik heb het 'we weten wat het is dus fixen die handel' tempo en P. heeft het 'ik weet wat het is maar ik denk er nog even over' tempo. Met andere woorden je bent allebei verschillend, lost dingen anders op. (het punt hier is wel dat P. zelden iets oplost en doet, wordt aan gewerkt)

Dus schema's instellen. Op tijd naar bed en op tijd uit bed (vooral het laatste). Morgen ga ik aan het werk ook al doet mijn keel zeer of heb ik amper stem, het huis uit en dingen doen. Goed opletten wat ik denk en dat proberen te begrijpen en verwerken. Indien nodig, hulp vragen. Hoeveel energie het ook kost, toch dingen gaan en blijven doen.

Buitenom dit is het wel belangrijk dat ik niet weer mijn plaats binnen mijn relatie opgeef zoals de afgelopen jaren. Ook al voel ik het even niet, ik ben waard om voor gevochten te worden en dat mag P. ook best doen. Ik heb het de afgelopen jaren gedaan, nu mag hij bewijzen dat hij het nog waard is om voor te blijven. Dat natuurlijk wel terwijl we allebei werken aan de relatie.

We hebben nu afgesproken dat we a.s. zaterdag gewoon naar het LR evenement gaan. Ik had daar ook in eerste instantie gewoon zin in maar omdat Seb. meegaat niet meer. Toch kan ik dat niet altijd vermijden.
Ook kan P. natuurlijk niet op stel en sprong een paar dagen vrij krijgen om een wat langer weekend weg te kunnen. Plus zou het meer bewijzen als het dit weekend is dan volgend weekend? Ik denk het niet.
Een relatie bestaat niet uit één dag... dat moet ik toch ondertussen wel weten.

xx
Mari