poem..
Pijn heeft plaatsgenomen
voor jou lach.
Moegestreden zak je in elkaar
moe van het gevoel
niks te zijn
en niks te kunnen.
Zwak is jou hart
het heeft zijn kracht verloren
omdat hij elke keer is gevallen
in een diep gat
en elke keer weer omhoog moest kruipen.
Je mooie ogen zijn hun glinstering verloren
en zijn nu koel
de kleur in je gezicht
is zachtjes weggewaait
zonder ooit afscheid te hebben genomen.
Jou lichaam
moe en zwak
uitgeput doordat het geen enkel voedsel
heeft gehad dan pijn
en geen vocht heeft gehad
dan jou tranen
die zachtjes over je grauwe gezicht stromen.
Alleen jou hand
strekt zich uit
om jezelf nog meer pijn te doen
om te voelen dat je nog steeds leeft.
En jou stem
schreeuwt om hulp
verlos me van de pijn
en het verdriet.
Alsjeblieft geef niet op..
Alsjeblieft nog niet!
Heb ik dinsdag geschreven voor mijn mannetje..
Ann*, vrouw, 34 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende