Heb je dat ook wel eens? Het lijkt of de wereld je toelacht. Alles lijkt vrolijk, blij en het lijkt of je leuke vrienden hebt. Lijkt. Daar zit het venijnige.
Ik zit nu al ruim een halfjaar op het middelbaar onderwijs. De lessen zelf zijn leuk. Buiten de lessen om erger ik me aan de meeste personen. De meeste. Er zijn drie kinderen die ik graag tot heel graag mag. Filmer, crush, mijn beste vriendin. Enkele minuten eerder schreef ik dat mijn beste vriendin mij ook ergerde, maar dit moet een positief bericht worden.
Filmer, waarom erger jij mij niet? Nou, omdat je rustig en behoorlijk stil bent. Je stoort niemand, haalt goede cijfers... Ja, jou mag ik wel.
En jij, crush? Omdat ik sinds twee maanden een oogje op je heb, maar dat heb jij helaas nog niet door. Ik ken je inmiddels goed genoeg om te snappen dat je een dubbel gevoel zou hebben als een meisje je leuk zou vinden. Prima. Je bent knap, lief, goed in sport, en je houdt van manga en anime, net als ik... Ik vind je gewoon super leuk en lief.
En beste vriendin? Nou, je bent gewoon aardig. Een schat. Ik kan met je lachen, je lijkt me te begrijpen. Onze karakters verschillen enorm. Jij bent een groepsdier, een sociaal mens, terwijl ik me best graag en vaak afzonder. Je bent gewoon een leuke meid.
Dus, ik probeer oprimistisch te zijn. Moeilijk. Ik ben behoorlijk pessimistisch van nature. Kan ik ook niets aan doen. I love pessimism.