...Praten...
Ik had het allemaal in mijn hoofd. Ik wist precies wat ik wilde zeggen. Hoe ik het zou zeggen. Wat er geantwoord zou worden en hoe ik daar weer op zou reageren. Dus waarom deed ik het niet? Waarom hield ik mijn mond?
Op deze manier heeft het geen zin. Er alleen maar mee rondlopen zonder het hardop toe te geven. Zo blijft het mij eeuwig irriteren. Door anderen ongemerkt blijft het zich opstapelen. Tot het op een gegeven moment er allemaal in een keer uitkomt. Het explodeert… onzichtbaar voor anderen. Alleen op mijn kamer terwijl de tranen naar beneden rollen.
Dat is mijn grootste probleem.
Praten.
Ironisch eigenlijk. Ik praat heel veel met mensen. Luister. Schrijf. Maar nooit vertel ik wat er echt aan de hand is. Zelfs op papier durf ik het niet kwijt. Gebruik ik cryptische beschrijvingen. Kleine verwijzingen, verborgen tussen de regels, alleen voor mij zichtbaar.
Om de een of andere reden sta ik mezelf niet toe om andere gevoelens te hebben dan blijde gevoelens. Alles gaat toch goed op school?! Ik heb toch een paar goede vrienden?! Thuis is het niet altijd even gezellig, maar we zijn toch een redelijk hecht gezin?! Dus waarom zou ik verdrietig zijn om bepaalde dingen?
Dingen die ik wéér niet op durf te schrijven.
Dingen die door mijn hoofd rond blijven spoken, … maar… waar… ik me voor… schaam??? Die ik vast… verkeerd heb begrepen???
Ooit komt het er wel uit…
Praten…
Het blijft toch moeilijk, zelfs al is ‘op papier’.
Op deze manier heeft het geen zin. Er alleen maar mee rondlopen zonder het hardop toe te geven. Zo blijft het mij eeuwig irriteren. Door anderen ongemerkt blijft het zich opstapelen. Tot het op een gegeven moment er allemaal in een keer uitkomt. Het explodeert… onzichtbaar voor anderen. Alleen op mijn kamer terwijl de tranen naar beneden rollen.
Dat is mijn grootste probleem.
Praten.
Ironisch eigenlijk. Ik praat heel veel met mensen. Luister. Schrijf. Maar nooit vertel ik wat er echt aan de hand is. Zelfs op papier durf ik het niet kwijt. Gebruik ik cryptische beschrijvingen. Kleine verwijzingen, verborgen tussen de regels, alleen voor mij zichtbaar.
Om de een of andere reden sta ik mezelf niet toe om andere gevoelens te hebben dan blijde gevoelens. Alles gaat toch goed op school?! Ik heb toch een paar goede vrienden?! Thuis is het niet altijd even gezellig, maar we zijn toch een redelijk hecht gezin?! Dus waarom zou ik verdrietig zijn om bepaalde dingen?
Dingen die ik wéér niet op durf te schrijven.
Dingen die door mijn hoofd rond blijven spoken, … maar… waar… ik me voor… schaam??? Die ik vast… verkeerd heb begrepen???
Ooit komt het er wel uit…
Praten…
Het blijft toch moeilijk, zelfs al is ‘op papier’.
22 okt 2007
- meld ongepast verhaal
-
;LOST (opgeheven op 2-11-2012)
maandag 22 oktober 2007 23:29
Herkenbaar
-
Ann*
maandag 22 oktober 2007 23:31
helemaal met lost eens...
zo herkenbaar! -
sui
dinsdag 23 oktober 2007 19:26
probeer de cryptische omschrijvingen als die wel lukken het zelfde te houden voor ieder ding dat je encrypt.
dan krijg je een beter overzicht terwijl het toch niet echt "open" is
het zorgt er voor dat je van binnen wel beter inzicht krijgt...
naja voor sommige werkt het misschien voor jou ook ?
sterkte en suc6 -
Lensoi
zondag 28 oktober 2007 16:16
Weer een mooi verhaal, kan me er helemaal in vinden.
Ik praat ook genoeg, maar echt iets zeggen, daar kom ik meestal niet aan toe. Sommige dingen kun je beter voor je houden. Soms is het beter wél te praten, maar zulke gewoontes zijn lastig af te leren.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 02 nov 2007 ...~verhaal~: het sprookje...
- O 31 okt 2007 ...warning: zinloos... punt... ( 4 )
- O 30 okt 2007 ...vastgelopen hersenen... ( 3 )
- O 28 okt 2007 ...de grens tussen liefde en haat... ( 2 )
- O 24 okt 2007 ...where did they go?...
- O 24 okt 2007 ...keep on trying... ( 2 )
- O 23 okt 2007 ..."wat als"... ( 2 )
- O 22 okt 2007 ...Praten... ( 4 )