Prikje

“Haai!”
“Goeiemorgen! Ga maar alvast zitten hoor.”

Ze ziet er niet zo oud uit, misschien 30 of 35 jaar oud. Haar blonde haar zit in een knot, en als ze lacht zie ik de grote spleet tussen haar voortanden. Op de een of andere manier vind ik het er gezellig uitzien. Ze doet me denken aan een vriendin van mijn ouders. Ik overhandig mijn formulier.

Ze bekijkt het formulier even en fronst dan.

“Hmm… even iets opzoeken hoor.”

Ze staat op en reikt naar een grote map op de bovenste plank aan de andere kant van de kamer. Nadat ze weer is gaan zitten begint ze in de map te bladeren. Ik weet al wat ze zoekt. Ik wordt getest op bepaalde hormonen, waarvan er een niet erg bekend is. De dokter heeft hem dan ook handmatig erbij moeten zetten op de lijst.

Ze zoekt erg onhandig op. Ik zit tegenover haar, en kijk mee. Ik zie het snel staan, maar zij bladert terug naar een verkeerde bladzijde. Na even op die bladzijde gekeken te hebben draait ze de pagina toch weer terug. Nu ziet ze het wel staan. Ze kijkt naar de code en zoekt achter in de map de goede testmethode erbij op. Dat vult ze in op het formulier.

Ze kijkt me aan.

“Welke arm?”
“Mwoh, dat maakt me niet zo heel erg uit.”
“Links dan maar, dat is makkelijker.”

Ik stroop mijn linkermouw op, terwijl zij zich omdraait om twee buisjes en een naald te pakken. Dan pakt ze een groen knelbandje. Ik maak een hoek van 110 graden met mijn arm en bal mijn vuist. Zij legt het bandje om mijn bovenarm en trekt hem aan. Even staart ze naar mijn arm, dan ziet ze de ader wat dikker worden. Voor de zekerheid duwt ze er even met haar vinger op.

Vervolgens haalt ze de naald uit het beschermende omhulsel. Ik kijk naar de naald. Hij is scherp en er zit zo’n rondje in. Hij is hol van binnen zeg maar. Echt een naald. Ze draait mijn arm zo dat ze makkelijk kan prikken. Even kijk ik de andere kant op. Ik kan heel goed tegen het gevoel, maar als ik haar zie prikken dan trek ik waarschijnlijk helemaal wit weg.

Prik.

Ik voel de naald binnendringen. Nu hij erin zit kan ik weer kijken. Ik vind dat best interessant. Terwijl ze de naald vasthoudt pakt ze een van de buisjes. Ze doet de knelband weer wat losser en zet het buisje op de naald. Het bloed stroomt het buisje in. Het is donkerrood.

Na enkele luttele seconden zit het buisje vol genoeg. Ze haalt het buisje eruit, terwijl ze nog steeds ervoor zorgt dat de naald goed blijft zitten. Er gaat een nieuw buisje in. Ook die zit snel vol.

“Je mag je hand weer ontspannen.”
“Ok.”

De naald mag uit mijn arm. Ze vouwt een gaasje dubbel en legt dat op mijn arm, over de naald. Ik draai mijn hoofd even weg, en ze trekt de naald eruit.

“Kan jij even drukken?”

Terwijl ik het gaasje vast hou plakt ze stickers op de buisjes en mijn formulier. Even kijkt ze zoekend om zich heen. Ze zoekt de leukoplast. Als ze de rol ziet liggen glimlacht ze. Ze plakt het gaasje vast op mijn arm, en lacht nu de spleet tussen haar voortanden weer bloot.

“Zo, dat zit er weer op.”
“Jeej! Hoe lang denkt u dat het duurt voor de resultaten binnen zijn?”
“Hmm… een week schat ik zo.”
“Ok, super, hartstikke bedankt.”

Ik draai me om en pak mijn tas. Nog een keer draai ik me naar haar om.

“Een fijne dag verder.”

Even lijkt ze van haar stuk gebracht. Ik weet dat ik een van de weinige jonge mensen ben die mensen altijd een fijne dag toewenst, maar ja, ik gun iedereen een gezellig dagje. Ze lacht nog een keer.

“Dank je! Jij ook!”

Ik loop de kamer uit en haal mijn jas van de kapstok. Aardige mevrouw was dat. Als ik dan toch lek geprikt moet worden kan dat maar beter door een aardige mevrouw gedaan worden. Ik ga de deuren door naar buiten en pak mijn fiets.

21 jan 2005 - bewerkt op 09 apr 2009 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van PrankDemon
PrankDemon, vrouw, 39 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende