Problems in paradise
18+ verhaal
2014-05-25 16:28:07
O wat voel ik mij schuldig. Op dit moment zou ik hard aan het studeren moeten zijn, maar jammer genoeg is de concentratie ver te zoeken. Zoals iedere tiener heb ik mijn eigen gin mijn grote overdreven in mijn ogen gigantische problemen. Waarschijnlijk lach ik mezelf uit binnen een jaar dat ik er allemaal zo zwaar aan getild heb, maar nu heb ik echt het idee dat ik op een carrousel zit die maar blijft ronddraaien. Ik word er misselijk van. Vergeleken met mijn meeste vriendinnen krijg ik mijn onopvallend leventje maar niet op de rails; het wordt geleid door; jongens, school, alcohol, diëten ...
Vandaag trouwens voor de eerste keer mijn stem mogen uit brengen, niet veel speciaal, maar toch was ik er super nerveus voor. Mijn ouders zijn er steen vast van overtuigd dat het geen verschil maakt op wat je stemt, maar persoonlijk ben ik er van overtuigd dat het wel uitmaakt iedere stem geldt.
2014-05-25 18:41:2
ik heb de indruk dat ik vandaag alles interessanter vind dan mijn cursus, het gaat echt de extreme komt op. Opruimen helpt dus echt als bezighoudingstheorie, alles wil ik doen om niet te moeten denken aan B. Sinds donderdag heb niets meer van hem gehoord, ik denk niet dat we ruzie hebben, of ja misschien denk ik het toch een beetje. Uiteraard is het weeral mijn eigen schuld, maar ik kan er niets aan doen ik ben zo licht geraakt als het op hem aankomt. Hij doet meer met me dan ik wil toegeven. Denken aan een aanraking van hem maakt mijn buik en mijn lady-delen al heel ongemakkelijk.
Ergens weet ik dat deze situatie goed is, als ik hem niet meer hoor is de kans dat ik hem zal zien 100 x minder groot, de kans dat ik iets verkeerd ga doen is 1.000 x verminderd. Dat is echt het probleem ik weet dat dit niet goed is, hij heeft een lief in godsnaam. En toch hunker ik naar hem. Wat is er mis met mij een jaar geleden zou ik NOOIT aan zoiets begonnen zijn,(nu ja in praktijk ben ik eigenlijk niet begonnen). Misschien is het een onbewuste drang naar het spannende onbekende. Laat het ons daar op houden het idee dat ik zou verliefd zijn op hem, maakt me gek. Ik kan toch niet verliefd zijn op een onbegonnen zaak? Of wel?
R. zegt dat ik hem voor een keuze moet zetten ik of zijn lief. Ik vind dat echt het domste idee ooit. Hoe die vraag uitdraait dat weet ik nu al, en ik zou me by the way super belachelijk maken als ik maar voor een moment zou denken dat hij zijn toekomst op zou geven voor mij. Ja, ik ben zo kwaad als hij in het weekend naar huis gaat en weer bij haar is en vuile dingen doet met haar (vuile dingen = stomende seks) en dat ik dan niets van hem hoor zolang hij thuis is, want ik ben zijn grootste geheim En dat geheim zijn voelt eerlijk gezegd soms wat vulgair. Ik ben zijn speeltje! Ik vind het niet erg dat een jongen mijn speeltje is, maar iemand anders zijn speeltje zijn? Daar heb ik het toch wat lastig mee. Als hij nu niet zo perfect was had ik hem al lang laten vallen maar jaar hart wins over brain .
Raar, maar waar ik nu aan denk is dat ik mijn kinderen (als ik die ooit heb, als ik niet sterf als oude vrijster) mijn avonturen maar ga laten lezen als ze op hun minst 18 zijn. Of misschien is dat nog te vroeg. We zien wel het is belangrijk dat ze in de toekomst zeker niet dezelfde fouten maken zoals mezelf.
Ik denk dat afronden nu de boodschap is nog eventjes werken voor school, komaan een uurtje pure concentratie, moet kunnen toch?
O wat voel ik mij schuldig. Op dit moment zou ik hard aan het studeren moeten zijn, maar jammer genoeg is de concentratie ver te zoeken. Zoals iedere tiener heb ik mijn eigen gin mijn grote overdreven in mijn ogen gigantische problemen. Waarschijnlijk lach ik mezelf uit binnen een jaar dat ik er allemaal zo zwaar aan getild heb, maar nu heb ik echt het idee dat ik op een carrousel zit die maar blijft ronddraaien. Ik word er misselijk van. Vergeleken met mijn meeste vriendinnen krijg ik mijn onopvallend leventje maar niet op de rails; het wordt geleid door; jongens, school, alcohol, diëten ...
Vandaag trouwens voor de eerste keer mijn stem mogen uit brengen, niet veel speciaal, maar toch was ik er super nerveus voor. Mijn ouders zijn er steen vast van overtuigd dat het geen verschil maakt op wat je stemt, maar persoonlijk ben ik er van overtuigd dat het wel uitmaakt iedere stem geldt.
2014-05-25 18:41:2
ik heb de indruk dat ik vandaag alles interessanter vind dan mijn cursus, het gaat echt de extreme komt op. Opruimen helpt dus echt als bezighoudingstheorie, alles wil ik doen om niet te moeten denken aan B. Sinds donderdag heb niets meer van hem gehoord, ik denk niet dat we ruzie hebben, of ja misschien denk ik het toch een beetje. Uiteraard is het weeral mijn eigen schuld, maar ik kan er niets aan doen ik ben zo licht geraakt als het op hem aankomt. Hij doet meer met me dan ik wil toegeven. Denken aan een aanraking van hem maakt mijn buik en mijn lady-delen al heel ongemakkelijk.
Ergens weet ik dat deze situatie goed is, als ik hem niet meer hoor is de kans dat ik hem zal zien 100 x minder groot, de kans dat ik iets verkeerd ga doen is 1.000 x verminderd. Dat is echt het probleem ik weet dat dit niet goed is, hij heeft een lief in godsnaam. En toch hunker ik naar hem. Wat is er mis met mij een jaar geleden zou ik NOOIT aan zoiets begonnen zijn,(nu ja in praktijk ben ik eigenlijk niet begonnen). Misschien is het een onbewuste drang naar het spannende onbekende. Laat het ons daar op houden het idee dat ik zou verliefd zijn op hem, maakt me gek. Ik kan toch niet verliefd zijn op een onbegonnen zaak? Of wel?
R. zegt dat ik hem voor een keuze moet zetten ik of zijn lief. Ik vind dat echt het domste idee ooit. Hoe die vraag uitdraait dat weet ik nu al, en ik zou me by the way super belachelijk maken als ik maar voor een moment zou denken dat hij zijn toekomst op zou geven voor mij. Ja, ik ben zo kwaad als hij in het weekend naar huis gaat en weer bij haar is en vuile dingen doet met haar (vuile dingen = stomende seks) en dat ik dan niets van hem hoor zolang hij thuis is, want ik ben zijn grootste geheim En dat geheim zijn voelt eerlijk gezegd soms wat vulgair. Ik ben zijn speeltje! Ik vind het niet erg dat een jongen mijn speeltje is, maar iemand anders zijn speeltje zijn? Daar heb ik het toch wat lastig mee. Als hij nu niet zo perfect was had ik hem al lang laten vallen maar jaar hart wins over brain .
Raar, maar waar ik nu aan denk is dat ik mijn kinderen (als ik die ooit heb, als ik niet sterf als oude vrijster) mijn avonturen maar ga laten lezen als ze op hun minst 18 zijn. Of misschien is dat nog te vroeg. We zien wel het is belangrijk dat ze in de toekomst zeker niet dezelfde fouten maken zoals mezelf.
Ik denk dat afronden nu de boodschap is nog eventjes werken voor school, komaan een uurtje pure concentratie, moet kunnen toch?
25 mei 2014
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 06 nov 2014 Karma?
- O 07 okt 2014 Een gloednieuwe start
- O 24 jun 2014 Een grote stap
- O 05 jun 2014 A simple boring day
- O 03 jun 2014 EHBP (eerste hulp bij probleem)
- O 30 mei 2014 Rijschool
- O 28 mei 2014 Ochtendstond heeft goud in de mond
- O 26 mei 2014 De conclusie
- O 26 mei 2014 Dream
- O 25 mei 2014 Problems in paradise 18+